• Obniżka
Nauki o kulturze fizycznej

Nauki o kulturze fizycznej

ISBN: 978-83-7850-792-5
40,00 zł
35,00 zł Oszczędzasz: 5,00 zł

Wyświetl historię cen produktu

Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 35,00 zł

Czas dostawy kurierem InPost 24 godziny! E-booki w ciągu 15 minut!

Książka jest pierwszą w Polsce próbą całościowego ujęcia nauk o kulturze fizycznej jako zbioru analogicznego do nauk o kulturze medycznej, z uwzględnieniem relacji obydwu zbiorów do nauk o człowieku. [...]

Wersja książki
Ilość

Skromny tytuł Nauki o kulturze fizycznej pełni rolę prostej fasady, skrywającej olśniewające przepychem wnętrze. Jej nowatorstwo i oryginalność stawiają ja w jednym rzędzie z najlepszymi osiągnięciami myśli zachodniej, co więcej, w opinii recenzentów, ujęcie prof. Andrzeja Pawłuckiego, Autora Nauk…, znacznie wyprzedza wszystko, co dotąd na ten temat opublikowano. W czym tkwi siła Nauk…? We wszechstronności, kompetencji i erudycji Autora oraz w zupełnie nowym postawieniu miejsca i roli tytułowych nauk. Otóż Autor sytuuje je w szerokim kontekście przyrodniczych nauk o człowieku, w jednym rzędzie z naukami medycznymi (nb. Autor mówi w tym miejscu o „naukach o kulturze medycznej”). Tym posunięciem Pawłucki nie tylko imponująco poszerzył grono potencjalnych odbiorców książki, ale przede wszystkim rzucił snop światła na nieoglądane dotąd rejony i aspekty kultury fizycznej. Z całą pewnością Nauki o kulturze fizycznej Andrzeja Pawłuckiego należą do najgoręcej oczekiwanych nowości tej wiosny!

z recenzji:

Książka Andrzeja Pawłuckiego Nauki o kulturze fizycznej jest niezwykła. Jej niezwykłość polega na tym, że zawiera jedyne jak dotychczas uzasadnienie ontologiczne i socjologiczne tytułowych nauk. Spośród niewielu wypowiedzi i opracowań o znaczeniu naukoznawczym monografia Profesora Pawłuckiego wyróżnia się całościowym ujęciem zbioru tych nauk, a także śmiałym ich odniesieniem analogicznym do nauk medycznych, nazywanych przez Autora naukami o kulturze medycznej, oraz – teorii nauk przyrodniczych o człowieku, jako źródłowych w znaczeniu epistemologicznym dla tworzonych w ich obrębie swoistych technologii nauk praktycznych. Nie znajduję innego opracowania, w którym nauki o kulturze fizycznej zostałyby tak szeroko, wszechstronnie, kompetentnie i erudycyjnie przedstawione.

Książka jest pierwszą w Polsce próbą całościowego ujęcia nauk o kulturze fizycznej jako zbioru analogicznego do nauk o kulturze medycznej, z uwzględnieniem relacji obydwu zbiorów do nauk o człowieku. Z tego też powodu krąg czytelniczy ulega potencjalnie znacznemu poszerzeniu, obejmując zbiorowości nauk o kulturze z jednej strony oraz nauk przyrodniczych i medycznych z drugiej. Biorąc pod uwagę naukoznawcze znaczenie omawianej pracy, a w szczególności jej wkład do nauk o kulturze, proponuję także opublikowanie książki w języku angielskim. Bowiem ten polski model nauk o kulturze fizycznej wydaje mi się bardziej oryginalny, twórczy i zgodny z obiektywną rzeczywistością, aniżeli ten (nominalistyczny), który uprawiany jest w angielskiej lub niemieckiej wersji językowej.

prof. dr. hab. Zbigniewa Krawczyka

95 Przedmioty

Opis

Książka elektroniczna - E-book
EPUB
Książka papierowa
oprawa miękka

Specyficzne kody

isbn
978-83-7850-792-5

Pawłucki Andrzej

Pawłucki Andrzej prof. zw. dr hab. Andrzej Pawłucki profesor humanistyki pedagogicznej w naukach o kulturze fizycznej. Wykłada pedagogikę sportu i olimpizmu, pedagogikę zdrowia, filozofię kultury fizycznej i metodologię badań społecznych we wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Wydał m.in.: Wychowanie jako kulturowa rzeczywistość. Na przykładzie wychowania do wartości ciała (1992), Pedagogika wartości ciała (1996), Nauczyciel wobec wartości zdrowia – studium krytyczne (1997), Personalism for Sport Pedagogy (2003), Osoba w pedagogice ciała. Prawo pokoju olimpijskiego (2007), Nauki o kulturze fizycznej (2015). Członek Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej PAN oraz sekretarz generalny European Association for Sociology of Sport i International Society for Social Sciences of Sport. Założyciel i editor-in-chief „Research Yearbook Studies in the Theory of Physical Education and Sport”, redaktor naczelny kwartalnika „Rozprawy Naukowe” AWF we Wrocławiu. Laureat głównej nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia naukowe w badaniach na rzecz rozwoju społeczeństwa.

Naukowa specjalność – dziedzina – Nauki o Kulturze Fizycznej

Nauczyciel akademicki (1970-2015) w przedmiocie: filozofia wychowania fizycznego, pedagogika, pedagogika kultury zdrowotnej, pedagogika sportu, metodologia badań naukowych.

Miejsce pracy:

Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Kierownik Zakładu Filozofii Wychowania Fizycznego i Zdrowotnego Olsztyńska Szkoła Wyższa im. Józefa Rusieckiego, Olsztyn Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr V w Bydgoszczy; studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (1970) i Uniwersytecie Warszawskim, na Wydziale Pedagogiki (1980). Stopień doktora nauk o kulturze fizycznej w 1978, doktora habilitowanego – 1993, tytuł profesora nauk o kulturze fizycznej – 2001, nominacja Ministra Edukacji Narodowej na stanowisko profesora zwyczajnego w 2002 roku.

Zatrudnienie:

1970-1987 - asystent i adiunkt w Katedrze Teorii Wychowania Fizycznego AWF w Warszawie (prof. Roman Trześniowski, prof. Maciej Demel); 1989-1992 adiunkt w Katedrze Pedagogiki Wczesnoszkolnej UW w Warszawie (prof. Barbara Wilgocka-Okoń); 1991-2008 - adiunkt, profesor nadzwyczajny, profesor zwyczajny w Katedrze Teorii i Metodyki Wychowania Fizycznego AWF w Gdańsku; 1996-2002, profesor nadzwyczajny w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego; Wykładowca studiów podyplomowych w Politechnice Szczecińskiej, Uniwersytecie Gdańskim, Gdańskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej, Olsztyńskiej Szkole Wyższej im. Józefa Rusieckiego. Prorektor ds. nauki w AWFiS w Gdańsku (dwie kadencje w latach 2002-2008). Od 2008 roku – profesor zwyczajny w Katedrze Dydaktyki Wychowania Fizycznego AWF we Wrocławiu.

Nagrody naukowe

Laureat głównej nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w Polsce za „wybitne osiągnięcia naukowego w badaniach na rzecz rozwoju społeczeństwa” – 2014 (http://www.nauka.gov.pl; link: „Uroczystość wręczenia nagród Ministra Nauki 2014”). Za działalność naukową wyróżniany nagrodami indywidualnymi, ministerialnymi, resortowymi i rektorskimi.

Najważniejsze publikacje:

autor 7 książek (Wychowanie jako rzeczywistość kulturowa. Na przykładzie wychowania do wartości ciała (1992); Rozważania o wychowaniu (1994); Pedagogika wartości ciała (1996), Nauczyciel wobec wartości zdrowia – studium krytyczne (1997); Personalism for Sport Pedagogy (2003), Osoba w pedagogice ciała. Prawo pokoju olimpijskiego (2007); Nauki o kulturze fizycznej (2013; 2015, wydanie II) i 200 publikacji oryginalnych, rozdziałów w monografiach z zakresu humanistyki pedagogicznej i filozofii nauki. Ostatnie publikacje o tym samym przedmiocie studiów: Pawłucki A., Ideały zmian społecznych a sensy wzorów kultury fizycznej; w://Kultura fizyczna a zmiana społeczna (red. Z. Dziubiński, P. Rymarczyk), Warszawa 2014, SALOS, AWF. Pawłucki A., Public Health in Different Political Systems of the State, Physical Culture and Sport. Studies and Research, Warsaw 2014, Volume LXI. Pawłucki A., Kultura cielesności w polityce konserwatyzmu, w:// Kultura Fizyczna a Polityka (red. naukowa Z. Dziubiński, P. Rymarczyk), Warszawa 2015, SALOS, AWF.

Członkostwo w organizacjach naukowych

1. Członek Komitetu Kultury Fizycznej, Rehabilitacji i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk;

2. Secretary General of the European Asscociaton for Sociology of Sport (2008-2012);

3. Secretary General of the International Society for Social Sciences of Sport (od 2013);

4. Wiceprezydent Polskiego Towarzystwa Nauk Społecznych o Sporcie (od 2014).

Przedmiot zainteresowań naukowych

W ramach humanistyki pedagogicznej zajmuje się filozofią i etyką wartości ciała. Jest twórcą pedagogiki wartości ciała i bio-pedagogiki (pedagogiki wartości życia), a także autorem nowej formuły metodologicznej pedagogiki kultury sportowej, w ramach której zostają rozróżnione i wyjaśnione metafizycznie racje olimpizmu nowożytnego i sportu ludyczno-widowiskowego. Sformułował prawo pokoju olimpijskiego, prawo moralnego sensu czynności sportowej oraz wyjaśnił - metodą dedukcji regresywnej – racje oraz przyczyny spełniania się sportu ku utopii konkursu równych szans.

Posiada „imponujące osiągnięcia w umacnianiu pedagogiki kultury fizycznej” (z recenzji). Uzasadnił jej metodologiczną formułę jako normatywnej nauki humanistycznej, a także jej osobliwość jako nauki empirycznej, oraz nauki praktycznej. Doprowadził do jej ukonstytuowania w ramach polskiej pedagogiki akademickiej, reprezentowanej na Zjazdach Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Szczególną zasługą jest najpierw rozpoznanie kulturowego wymiaru wychowania fizycznego, a następnie naukoznawcze uzasadnienie jego pedagogicznej legitymizacji. Recenzenci pisali, że pedagogika wartości ciała jest najlepszą jak dotąd polską próbę zarysowania teorii kultury fizycznej oraz uznali, iż jest to znakomite dzieło, mające szanse zająć trwałe miejsce wśród co najwyżej kilkunastu najwybitniejszych z tego zakresu w całej historii polskiej teorii wychowania fizycznego; w Encyklopedii kultury polskiej XX wieku - że jest autorem najbardziej spójnej i konsekwentnej interpretacji wychowania fizycznego jako wychowania do różnych znaczeń wartości ciała. Odkrycie nowego przedmiotu badań w zakresie wychowania w kulturze wartości ciała, a mianowicie egzystencjalnych, symbolicznych i społecznych wzorów formacji cielesnej, miało doniosłe znaczenie ontologiczne dla pedagogiki kultury fizycznej. Umacniało i uzasadniało jej naukowość.

Osiągnięciem naukoznawczym o znaczeniu uniwersalnym jest studium filozoficzne Nauki o Kulturze Fizycznej, w którym uzasadnia – odwołując się do zasady przyczynowości – rację nauk o kulturze ludzkiej cielesności, jako zbioru nauk realnych, oraz wyjaśnia na czym polega osobliwość kategorialna systemu społecznego kultury gimnazjonu, jako ich ontologicznej odnośni. Jest to jedyne, jak do tej pory – nieznane w literaturze światowej – całościowe uzasadnienie ontologiczne i socjologiczne racji nauk o kulturze fizycznej; ukazuje, także po raz pierwszy, ich analogiczność wobec nauk o kulturze medycznej.

Kształcenie akademickie i recenzje w przewodach naukowych

Promotor 24 doktorów oraz 2 z otwartym przewodem; kilkuset prac magisterskich; wnioski profesorskie 6, wnioski na tytuł doktora honorowego nauk 4, recenzje rozpraw doktorskich 30, recenzje rozpraw habilitacyjnych 22. Recenzuje wnioski dla Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych. Recenzent Rady Nauki (KBN) Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Recenzent - Członek Zespołu Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego ds. nagród za wybitne osiągnięcia naukowe.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Autor

Pawłucki Andrzej

ISBN druk

978-83-7850-792-5

ISBN e-book

978-83-7850-814-4

Objętość

294 stron

Wydanie

I, 2015

Format

B5 (160x235)

Oprawamiękka, klejona

Kultura fizyczna, wychowanie fizyczne, rekreacja ruchowa, usportowienie te wszystkie terminy kojarzą się nam najczęściej z lekcjami wychowania fizycznego. I nie zawsze zdajemy sobie sprawę, że jest to dyscyplina naukowa, której usystematyzowania podjął się w swojej pracy „Nauki o kulturze fizycznej" Andrzej Pawłucki.

Nauka jest terminem ściśle pojęciowym w którym zawiera się konkretna wiedza naukowa, metodologia czy problematyka naukowa. Teoria kultury fizycznej była dość trudna do zdefiniowania, gdyż rozpiętość jej tematyki mieściła się w różnych innych naukach, takich jak fizjologia, antropologia, biofizyka, socjologia czy pedagogiki. Okazuje się, że rozpisanie na „głosy" naukowego poznania kultury fizycznej jest zgoła dość karkołomnym zajęciem. Jak się okazało dość długo nie można było w naukach o kulturze umiejscowić systemu społecznego kultury fizycznej, co wynikało z błędnego, jak pisze autor, rozumienia kultury fizycznej utrwalanej przez fachowców wykształconych w zakładach kształcenia operatorów ćwiczeń cielesnych, fizjoterapeutów i trenerów. Wyjaśnia to dość dokładnie Pawłucki w rozdziale trzecim swojej książki.

W zależności od przyjętej perspektywy i stylu poznania naukowego, możemy naukę o kulturze fizycznej rozpatrywać częściowo lub całościowo, dziejowo lub współcześnie, filozoficznie i teoretycznie albo interpretatywnie i normatywnie. Te wszystkie zakresy specjalistycznych zagadnień związanych z nauką o kulturze fizycznej często były traktowane oddzielnie, a to wynikało z usytuowania tejże w systemie nauk akademickich czy ministerialnych decyzjach wiążących się w poprzednim okresie z wychowaniem fizycznym młodzieży i usportowieniem socjalistycznego społeczeństwa. Kojarzono to dosłownie z kulturą fizyczną i zdrowiem społecznym odmawiając tej nauce ontologicznego i metafizycznego powinowactwa z szeroko pojętymi nauki o człowieku.

Te wszystkie zawiłości i niekonsekwencje przedstawia Pawłucki w kolejnych rozdziałach czwartym: Nauki o człowieku a nauki o kulturze fizycznej, piątym: Naukowa legitymizacja wychowania fizycznego- systemu dla systemu i szóstym: Socjologiczne wyjaśnienie funkcji wychowania fizycznego.

Przez wiele lat kwestionowano założenia naukowe - nauki o kulturze fizycznej traktując ją jako naukę rzekomą, która powstała tylko w celach praktycznych: wykształceniu animatorów kulturalnych, instruktorów aktywnego wypoczynku czy nauczycieli w-fu. Wrzucano weń, jak pisze Pawłucki wszystko co się kojarzyło z rekreacją. A przecież czerpiąc zakresy swoich pól badawczych właśnie z fizjologii, biofizyki, socjologii, filozofii, pedagogiki, ontologii jest nauka o kulturze wypadkową tych wszystkich dziedzin, tworząc swój samoistny teoretyczno-praktyczno poznawczy byt. Pawłucki postuluje, żeby tą dominującą dyscypliną wśród tych nauk była socjologia kultury fizycznej wspierana przez filozofię: etykę i estetykę, a także pedagogika kultury fizycznej skupiająca się na wartości ciała.

Andrzej Pawłucki w swojej pracy pokusił się o całościowe usystematyzowaniem nauki o kulturze fizycznej jako zbioru różnych dyscyplin podobnie do nauk o kulturze medycznej w relacji do nauki o człowieku, bo to on jest tu podmiotem i przedmiotem teoretycznych dociekań, a także praktycznego ich zastosowania w polepszeniu jakości jego życia, w tym nie tylko bytu zewnętrznego ale przede wszystkim wewnętrznego. I to jest bardzo ważna konkluzja, gdyż człowiek jako istota złożona i wewnętrznie skomplikowana staje się obiektem bioantropologicznych dociekań naukowców czerpiących tak naprawdę inspirację z filozofii i ontologii ludzkiego bytu.

Gabriel Leonard Kamiński
źródło: http://www.ksiazka.net.pl
 

 


 

Książka Andrzeja Pawłuckiego Nauki o kulturze fizycznej jest niezwykła. Jej niezwykłość polega na tym, że zawiera jedyne jak dotychczas uzasadnienie ontologiczne i socjologiczne tytułowych nauk. Spośród niewielu wypowiedzi i opracowań o znaczeniu naukoznawczym monografia Profesora Pawłuckiego wyróżnia się całościowym ujęciem zbioru tych nauk, a także śmiałym ich odniesieniem analogicznym do nauk medycznych, nazywanych przez Autora naukami o kulturze medycznej, oraz – teorii nauk przyrodniczych o człowieku, jako źródłowych w znaczeniu epistemologicznym dla tworzonych w ich obrębie swoistych technologii nauk praktycznych. Nie znajduję innego opracowania, w którym nauki o kulturze fizycznej zostałyby tak szeroko, wszechstronnie, kompetentnie i erudycyjnie przedstawione.

Rozumowanie dedukcyjne Autora prezentowanego dzieła da się sprowadzić do następujących konstatacji:

W nauce realnej nazwy są wtórne w stosunku do świata rzeczy, stąd kategoria „kultura fizyczna”, podobnie jak inne pojęcia, odpowiada obiektywnej rzeczywistości. Są to wielorakie systemy społeczne, których centrum stanowi gimnazjon jako obiekt habilitacji i rehabilitacji ciała. Głównymi instytucjami owego centrum pozostają: gimnazjon i szpital.

Są to dwa podstawowe pola czynności realizowanej przez aktorów podejmujących się roli cielesnego samodoskonalenia, zgodnie z obowiązującymi w danym systemie społecznym wzorami kulturowymi. Wzory te odpowiadają określonym wartościom, które wyznaczają kierunki uczestnictwa w kulturze fizycznej. Są to mianowicie wartości egzystencjalne, symboliczne i społeczne. Zadaniem gimnazjonu jest utrzymanie ciała osoby w zdrowiu, zaś zadanie szpitala sprowadza się do naprawy ciała w chorobie.

„Zatem gimnazjon i szpital, to dwa miejsca, w których wszystko, co kulturowe wyższego rzędu, bierze swoje umocowanie z kultury fizycznej osoby, jako kultury niższego rzędu”.

W obszarze działania tych instytucji – konkluduje Autor – pojawiły się nauki społeczne jako wyraz samo-myślenia i inherentna własność systemu. Ich fundamentem miała być teoria wychowania fizycznego oraz subdyscypliny niższego rzędu – teoria sportu, rekreacji i rehabilitacji ruchowej. Były to jednak teorie bez nauki czy – innymi słowy – teorie potoczne. Bowiem nie zajęły właściwego im miejsca w uniwersalnej nauce uniwersyteckiej. W konsekwencji uczeni reprezentujący środowisko naukowe kultury fizycznej znaleźli się poza wspólnotą naukową jako taką bez wyraźnie określonego statusu.

Ten stan rzeczy Autor ocenia bardzo krytycznie, zarówno z metodologicznego, naukoznawczego jak i praktycznego punktu widzenia. Chodzi tu głównie o miejsce nauk o kulturze fizycznej w systemie nauki polskiej i uniwersalnej. Wymaga to, zdaniem Autora, radykalnej zmiany.

W nowym, postulowanym przez Niego systemie nauk o kulturze fizycznej, fundament całościowej konstrukcji ma tworzyć socjologia kultury fizycznej jako nauka nomotetyczna o systemach społecznych. Dyscyplinę tą powinna wspierać filozofia (w tym etyka i estetyka) pozostająca nauką normatywną i wyjaśniającą oraz pedagogika kultury fizycznej będąca częścią pedagogiki jako takiej, a skupiająca się na pedagogice wartości ciała. Ta ostatnia ma charakter normatywny, postulatywny i optymalizujący, szczególnie w zakresie wychowania i socjalizacji młodego pokolenia.

W tych obszarach nauk o kulturze fizycznej, a szczególnie w zakresie pedagogiki kultury fizycznej, Autor w sposób niezwykle skrupulatny, szczegółowy i kompetentny dokonuje systematyzacji problematyki teoretycznej i ściśle badawczej ukazując w ten sposób ogromne znawstwo w zakresie interesującej nas dziedziny nauki.

Podobne znawstwo wykazuje też Profesor Pawłucki w zakresie nauk przyrodniczych (nauk o człowieku), a ściśle biorąc nauk o somatyce człowieka, które postrzega w kategoriach aksjologicznych, a nie tylko naturalnych, stąd zalicza je także do nauk o kulturze fizycznej. Nauki te, jak wiadomo, wspierają nie tylko nauki o kulturze fizycznej, ale również nauki medyczne. Upodabnia je to do nauk medycznych.

Przedstawiona powyżej diagnoza i prospekcja w zakresie nauk o kulturze fizycznej jest tożsama bądź bliska moim poglądom na ten temat. Co wyróżnia dzieło Profesora Pawłuckiego. Po pierwsze sięga on nie tylko do dorobku polskiej nauki o kulturze fizycznej, w tym przede wszystkim do teorii wychowania fizycznego oraz filozofii i socjologii kultury fizycznej. Odwołuje się także do „nauki zachodniej”, zaznaczając, że pojawiająca się incydentalnie w pracach uczonych tego kręgu kategoria kultury fizycznej, z powodów, które A. Pawłucki wyjaśnia, miała związek z niemożnością przezwyciężenia w naukach społecznych dominacji nominalistów – znoszących pojęcie kultury. Odnosi się także do dorobku autorów krajów Europy Wschodniej i Środkowej w tych kwestiach. Zwraca uwagę na zwyczaj epigońskiej i zdogmatyzowanej wersji materializmu historycznego, aplikowanej w rozważaniach o kulturze fizycznej, co sprawiało, że autorzy tych opracowań byli mało twórczy, niemniej jednak podkreślali znaczenie socjologii (materializmu historycznego), filozofii i pedagogiki dla rozwoju interesujących nas nauk. Tu Autor omawia krytycznie koncepcję L. Matwiejewa.

Szczególnie ceni sobie Profesor Pawłucki spuściznę filozoficzną, socjologiczną i naukoznawczą Floriana Znanieckiego, do której odniósł się z wielką estymą i z wielkim uznaniem. W ten sposób podkreślił On (po raz drugi) zasadnicze znaczenie socjologii humanistycznej tego uczonego dla rozwoju nauk o kulturze fizycznej.

Po drugie, zachwyca język narracji Profesora Pawłuckiego. Nowe oryginalne teorie wymagają nowego języka. Dyrektywa ta w całej rozciągłości odnosi się do recenzowanej książki. Profesor Pawłucki stosuje tu mianowicie konsekwentnie ustrukturyzowany system kategorii i pojęć, interpretując, analizując i opisując poszczególne kwestie omawiane w dobrze skonstruowanych rozdziałach i podrozdziałach. W ten sposób czytelnik zainteresowany studiami nad omawianym dziełem, zmuszony jest do zapoznania się i zrozumienia wielu nowych określeń językowych – neologizmów, synonimów bądź wyrazów bliskoznacznych, pojęć i zwrotów wyrażonych w językach obcych itd. Jest to zatem literatura tyleż interesująca, co inspirująca w odbiorze. To ważne, gdyż omawiany tom ma być narzędziem sanacji miejsca i roli nauk o kulturze fizycznej w systemie nauki jako takiej i – pośrednio – w codziennym życiu osób zainteresowanych tą dziedziną rzeczywistości.

Po trzecie, Profesor Pawłucki sięga obficie do metody obserwacji uczestniczącej, jako narzędzia humanistycznego poznania naukowego. Dlatego tekst książki czyta się z wielkim zainteresowaniem nie tylko jako opowieść o biegu dziejów jako systemu wartości zobiektywizowanych, ale także subiektywnych interpretacji i emocjonalnych stanów osobników (często wymienianych z imienia i nazwiska) uczestniczących w dziele współtworzenia nauk o kulturze fizycznej. W tej liczbie osób pojawia się wielokrotnie sam Autor recenzowanej książki. Dzięki temu treści w niej pomieszczone odbierane są jako personalnie pogłębione.

Po czwarte, jak już zaznaczyłem wyżej intencją Autora recenzowanego dzieła jest dekonstrukcja dotychczasowego systemu nauk o kulturze fizycznej oraz konstrukcja nowego. Ta ostatnia może się dokonać tylko metodą dyskusji, demokratycznie i przy poszanowaniu wolności słowa. A ponieważ interesująca nas wspólnota naukowa przyzwyczajona jest raczej do chodzenia własnymi szlakami, to nie należy w omawianym przedmiocie spodziewać się zbyt rewolucyjnych zmian. Dotyczy to zarówno sfery działań intelektualnych jak i instytucjonalnych. Mimo to nie mam wątpliwości, że akademie wychowania fizycznego w Polsce, legitymizujące przypisane im statutowo nauki o kulturze fizycznej, znajdą w opracowaniu Profesora Pawłuckiego niezwykle cenne wskazania, umożliwiające reorganizację procesu kształcenia oraz reformę procedur naukowo-badawczych. W szerszym, międzynarodowym zakresie, opracowanie to wnosi nowe spojrzenia na status nauko o kulturze fizycznej jako zbiór nauk uniwersalnych. Poza tym pokazuje ono po raz pierwszy relację tego zbioru do nauk o sporcie. Jak wiem, Profesor Pawłucki sprawował przez dwie kadencję, z wyboru, funkcję Sekretarza Generalnego European Association for Sociology of Sport, a obecnie został Sekretarzem Generalnym International Society for Social Sciences of Sport. Dwukrotnie omawiał zagadnienie nauk o kulturze fizycznej na konferencjach międzynarodowych (Berne, 2012, Porto, 2013).

Książka jest pierwszą w Polsce próbą całościowego ujęcia nauk o kulturze fizycznej jako zbioru analogicznego do nauk o kulturze medycznej, z uwzględnieniem relacji obydwu zbiorów do nauk o człowieku. Z tego też powodu krąg czytelniczy ulega potencjalnie znacznemu poszerzeniu, obejmując zbiorowości nauk o kulturze z jednej strony oraz nauk przyrodniczych i medycznych z drugiej. Biorąc pod uwagę naukoznawcze znaczenie omawianej pracy, a w szczególności jej wkład do nauk o kulturze, proponuję także opublikowanie książki w języku angielskim. Bowiem ten polski model nauk o kulturze fizycznej wydaje mi się bardziej oryginalny, twórczy i zgodny z obiektywną rzeczywistością, aniżeli ten (nominalistyczny), który uprawiany jest w angielskiej lub niemieckiej wersji językowej.

Prof. dr hab. Zbigniew Krawczyk

Zobacz także

Polecane tytuły ( 8 inne tytuły w tej samej kategorii )

Nowa rejestracja konta

Posiadasz już konto?
Zaloguj się zamiast tego Lub Zresetuj hasło