dr hab. Przemysław Paweł Grzybowski, prof. UKW – wykładowca w Katedrze Pedagogiki Ogólnej i Porównawczej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Interesują go zagadnienia pedagogiki międzykulturowej i porównawczej, a także zjawisko śmiechu w edukacji. Koordynator „Międzyszkolnika” Forum Młodych Pedagogów przy Komitecie Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk; opiekun Akademickiego Centrum Wolontariatu przy Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego; wolontariusz ruchu doktorów klaunów.

Wybrane publikacje: Doktor klaun! Terapia śmiechem, wolontariat, edukacja międzykulturowa; Edukacja europejska – od wielokulturowości ku międzykulturowości; Edukacja międzykulturowa – konteksty. Od tożsamości po język międzynarodowy; Edukacja międzykulturowa – przewodnik. Pojęcia, literatura, adresy; Spotkania z Innymi. Czytanki do edukacji międzykulturowej; Śmiech w edukacji. Od szkolnej wspólnoty śmiechu po edukację międzykulturową; Śmiech życia i śmierci. Od osobistych historii po edukację do pamięci o okupacji, gettach i obozach koncentracyjnych.

Publikacje są dostępne m.in. na stronach internetowych:

http://strefa.academia.edu/PrzemysławGrzybowski
https://www.researchgate.net/profile/Przemyslaw_Grzybowski2


dr Katarzyna Marszałek – wykładowczyni w Katedrze Pedagogiki Ogólnej i Porównawczej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Nauczyciel akademicki, pedagog, pracownik socjalny, mediator, tutor. Od 1988 r. związana z harcerstwem (od grudnia 2007 r. w stopniu harcmistrza), pełniąc liczne funkcje dotyczące m.in.: funkcjonowania pionów metodycznych, zespołu programowego, komisji stopni instruktorskich, zespołu kadry kształcącej i inne na szczeblu komendy hufca, komendy chorągwi i głównej kwatery ZHP.
Jej zainteresowania naukowe dotyczą działalności organizacji pozarządowych – zwłaszcza organizacji harcerskich w Polsce.

Wybrane publikacje: Dziedzictwo, którego nie można odrzucić. Próba interpretacji wybranych źródeł z lat 1918–2015 do dziejów Związku Harcerstwa Polskiego; Harcerska lista (nie)obecności. Analiza polskiej bibliografii harcerstwa za lata 1989–
–2017; Studia i materiały z dziejów Związku Harcerstwa Polskiego w latach 1918–1939; Wybór źródeł do dziejów ruchu harcerskiego w Polsce. Ruch harcerski w latach 1980–1989; Wybór źródeł do dziejów ZHP (tom 1–3); Wybór źródeł do dziejów ZHR (tom 1–3).

Publikacje są dostępne m.in. na stronach internetowych:

http://strefa.academia.edu/katarzynamarszalek
https://www.researchgate.net/profile/Katarzyna_Marszalek


mgr Joanna Brzozowska – absolwentka pedagogiki ze specjalnością ogólnopedagogiczną na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Jej zainteresowania naukowe to zagadnienia związane z resocjalizacją i profilaktyką społeczną, teorią wychowania, psychologią, socjoterapią oraz choreoterapią. Zgodnie z zamiłowaniem do pracy z dziećmi, w trakcie studiów podejmowała wielokrotnie działalność jako wolontariuszka. Współpracowała m.in. z Bydgoskim Zespołem Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych oraz z Pałacem Młodzieży w Bydgoszczy. Uczęszczała również na liczne kursy w zakresie współpracy z dziećmi oraz młodzieżą, uzupełniając swoje kompetencje. Na bieżąco bierze udział w szkoleniach, stale poszerzając swoją wiedzę. Niniejsza książka jest jej współautorskim debiutem.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Wprowadzenie    

Rozdział 1. Testament Henryka Dietza    

Rozdział 2. Budowa sierocińca    

Rozdział 3. Otwarcie Domu, zamurowany „skarb” i pierwsze kłopoty    

Rozdział 4. Szczegóły architektoniczne i finansowe inwestycji    

Rozdział 5. Dzieło sióstr miłosierdzia    31 Rozdział 6. Dom dzieci i młodzieży    

Rozdział 7. Z kronikarskich zapisków    

Rozdział 8. Leon Stobrawa – żołnierz i wychowawca    

Zakończenie. Sierociniec miejscem międzykulturowych spotkań    

Wykaz i źródła ilustracji   

Bibliografia   

Noty o autorach

Fragmenty recenzji wydawniczej prof. UKW dr hab. Teresy Sołtysiak

(...) Praca ta zawiera ogrom wartości kształcąco-wychowawczych i może skłaniać Czytelnika do refleksji nad wyborami dróg postępowania w interakcjach społecznych. Czytając ją wręcz cisną się na usta słowa z utworu „Do młodych” opublikowanego 1880 roku w tomiku „Poezji” przez Adama Asnyka:

„(...) ale nie depczcie przeszłości ołtarzy,

Choć macie sami doskonalsze wznieść;

Na nich się jeszcze święty ogień żarzy,

I miłość ludzka stoi tam na straży,

I wy winniście im cześć!”.

Autorzy monografii ukazali w niej wycinek historii skupiony na bydgoskim sierocińcu: od jego powstania, do którego przyczynił się Henryk Dietz, poprzez dalsze losy tej instytucji uwikłanej w szerszy kontekst drastycznych wydarzeń społecznych, bo I oraz II wojnę światową, i dalsze funkcjonowanie tego ośrodka do końca lat 60-tych XX wieku, a - precyzując - do śmierci dyrektora tej instytucji Leona Stobrawy.

Na wyjątkowe podkreślenie zasługuje, iż przedstawiając sierociniec na tle tak traumatycznych wydarzeń historycznych jak wojny światowe, Autorzy nie stracili z pola widzenia podstawy, czyli funkcjonowania ośrodka i szerokiego zaangażowania pracowników w pracę opiekuńczo-wychowawczą, pomoc oraz wspieranie dzieci i młodzieży, częstokroć z narażeniem życia i zdrowia w okrutnych wojennych czasach.

Można stwierdzić, iż Autorzy położyli spory nacisk na ukazanie tworzenia optymalnych warunków rozwoju i funkcjonowania w ośrodku dzieciom i młodzieży - istotom niesamodzielnym życiowo, lecz jakże z wielorakich egzogennych i okolicznościowo sytuacyjnych uwarunkowań doświadczonych przez los od początku życia, nieraz porzuconych przez najbliższe im osoby. (...) Wprawdzie na przestrzeni dziejów nieodosobnionymi były i są przypadki, że dzieci pozbawiane są tego co najważniejsze: rodziny i domowego ciepła, bez żadnych szans na zaspokajanie w niektórych okolicznościach nawet najbardziej elementarnych potrzeb. Zdarzało się i zdarza bowiem, iż

„(...) upragnione przez nas ciepło rodzinne przybiera niekiedy temperaturę ognia piekielnego” (Gelles 1997, s.78).

Mocno zaakcentować trzeba, iż Autorzy nie stracili w żaden sposób z pola widzenia właśnie młodego pokolenia, dla którego ten ośrodek został powołany. Co więcej, analizując i przedstawiając funkcjonowanie ośrodka w oparciu o źródła historyczne, potrafili wyeksponować tworzenie tu namiastki domu rodzinnego, wspólnoty, podmiotowego traktowania podopiecznych, szanowania ich godności, podnoszenia ich nadwątlonej samooceny etc. To nad wyraz trudne zadanie, aby w jednym opracowaniu umieścić tak starannie i wręcz z fotograficzną dokładnością przedstawić życiorysy ważnych ludzi, nie pomijając burzliwych wydarzeń społecznych, i potrafić tak kunsztownie ukazać główne spektrum realizacji zadań w ośrodku. Można te zadania dość ogólnikowo ująć jako ogromną troskę o optymalny rozwój i przygotowywanie dzieci i młodzieży do dorosłego życia.

Przedstawiona do recenzji praca dopełnia historię miasta Bydgoszczy, a szczególnie nie zawsze sławnej w obiegowej opinii dzielnicy Szwederowo, w której historii jak w każdej innej dzielnicy w tym mieście, zarysowują się „blaski” i „cienie” życia. Przyznać trzeba, że w tej książce Autorzy też je ukazali w oparciu o źródła historyczne, co jest niezwykle cenne.

Z kart tej pracy czytelnik może poznać nie tylko wyjątkowo ważne wydarzenia historyczne, gdyż - raz jeszcze parafrazując słowa Asnyka - o przeszłości należy pamiętać i chylić nisko czoło przed twórcami historii. Może ona też skłaniać do refleksji Czytelnika uwikłanego w nurty współczesnej rzeczywistości przesyconej konsumeryzmem i zachowaniami ryzykownymi, spowinowaconymi z patologicznymi. Skłaniać do refleksji, iż wartości prospołeczne są niezmiernie istotne, a drugi człowiek - mały czy duży - to nie towar, lecz podmiot, który przeżywa, czuje i pragnie zrozumienia, a nieraz także pomocy i wsparcia. Wśród tych osób szczególne miejsce powinno się znaleźć dla młodego pokolenia, niechcianego, odrzucanego, niejednokrotnie kompensującego, a nawet nadkompensującego cierpienia związane z odrzuceniem, nieraz stygmatyzacją w otoczeniu, wielorakimi formami zachowań patologicznych. Przecież tych dorastających jednostek jest wcale niemało. Młode pokolenie natomiast to przyszłość każdego narodu (...).