Resocjalizacja w teorii i praktyce. Jak przełożyć wiedzę książkową na życie?
Wiedza książkowa, zwłaszcza oparta na badaniach naukowych, stanowi bazę dla kształcenia akademickiego oraz bogate źródło wiedzy zarówno dla studentów, pedagogów, jak i wszystkich zainteresowanych daną dziedziną. Nie zawsze jednak łatwo jest zastosować ją w praktyce. Dowiedz się, na czym polegają wyzwania dotyczące dziedziny resocjalizacji.
Czym jest resocjalizacja?
Resocjalizacja to proces przywracania społeczeństwu jednostki, która do tej pory łamała normy i reguły społeczne. Istnieje wiele książek o resocjalizacji mówiących o przyczynach nieprzystosowania społecznego, a także omawiających metody postępowania z osobami niedostosowanymi. W praktyce resocjalizacji można wyróżnić m.in. takie metody, jak: psychoterapię, socjoterapię, resocjalizację twórczą, biblioterapię i inne. Metody te można ze sobą łączyć, aby uzyskać jak najlepsze efekty i pomóc jednostce rozwinąć jej pozytywny potencjał, zamiast skupiania się wyłącznie na potencjale negatywnym.
Wyzwania resocjalizacji
Niestety proces resocjalizacji nie jest łatwy. Wpływa na to bardzo wiele czynników, m.in. leżące u podstaw nieprzystosowania społecznego zaburzenia osobowości, patologiczne środowisko rodzinne, stygmatyzacja osób skazanych itp. Statystyki są zatrważające – około 60 procent więźniów w Polsce po odbyciu kary ponownie popełnia przestępstwo, co oznacza, że ponad połowy z nich nie udaje się zresocjalizować. Można więc stwierdzić, że przełożenie wiedzy książkowej na praktykę w tym wypadku stanowi prawdziwe wyzwanie dla praktyków resocjalizacji. Ważne jest, aby zapoznać się z rozmaitymi podejściami i metodami terapeutycznymi i starać się zastosować najbardziej odpowiednią w danym wypadku strategię. Same książki to jednak za mało. W większości przypadków oddziaływań terapeutycznych i korygujących kluczowe znaczenie ma tzw. czynnik ludzki, czyli podejście pedagoga. To właśnie jego zaangażowanie oraz wiara w potencjał podopiecznego do zmiany może odgrywać zasadniczą rolę.