Kraina mgieł to trzeci tom z bestsellerowej serii mini powieści Sir Arthura Conan Doyla o przygodach profesora Challengera, dziennikarza Malone’a i awanturnika lorda Roxtona, znanych czytelnikom „Zaginionego świata” i „Trującego pasma”.
Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 10,00 zł
Kraina mgieł to trzeci tom z bestsellerowej serii mini powieści Sir Arthura Conan Doyla o przygodach profesora Challengera, dziennikarza Malone’a i awanturnika lorda Roxtona, znanych czytelnikom „Zaginionego świata” i „Trującego pasma”.
Publikacja dostępna w wersji elektronicznej e-book!
Kraina mgieł to trzeci tom z bestsellerowej serii mini powieści Sir Arthura Conan Doyla o przygodach profesora Challengera, dziennikarza Malone’a i awanturnika lorda Roxtona, znanych czytelnikom „Zaginionego świata” i „Trującego pasma”.
Tym razem bohaterowie wkraczają w tajemniczy świat parapsychologii, biorą udział w seansach spirytystycznych, stają oko w oko ze złym duchem, a nawet spotykają pochodzące z Polski medium. Wszystko to na tle sensacyjnego wątku, okraszone typowym poczuciem humoru autora przygód Sherlocka Holmesa. To pierwsze kompletne wydanie tej książki w języku polskim, z obszernymi komentarzami, bogato ilustrowane rycinami z epoki - co czyni zeń niewątpliwą gratkę dla miłośników tego rodzaju lektur.
Kraina mgieł to niewątpliwie najbardziej ideologiczna część ze wszystkich opowieści A.C. Doyle’a o przygodach profesora Challengera. Zawiera pacyfistyczne wątki nawiązujące do nastrojów społecznych po zakończeniu pierwszej wojny światowej, ale przede wszystkim jest bardzo osobistym manifestem autora dotyczącym przyszłości ludzkości, która może się rysować w czarnych barwach, o ile społeczeństwa nie wyzbędą się materializmu i nadużywania cywilizacyjnych osiągnięć. Jego fascynacja filozofią spirytystyczną sprawiła, że mimo rozwijania w powieści wątków sensacyjnych i obyczajowych nie przegapił dosłownie żadnej okazji do przedstawienia założeń spirytyzmu, co dla słabo zorientowanego czytelnika może być kłopotliwe (między innymi ze względu na nieznajomość przywoływanych nazwisk i zjawisk z dziedziny parapsychologii), a miejscami wręcz nużące. Dlatego też niniejsze wydanie w trakcie tłumaczenia zostało opatrzone licznymi przypisami, w których niejasne wątki zostały dookreślone.
A.C. Doyle z właściwym sobie poczuciem humoru, dbałością o szczegóły w opisach poszczególnych postaci, umiejętnym budowaniem napięcia i osobistymi uwagami (na przykład o charakterze ksenofobicznym) przedstawia tak dobrze mu znaną rzeczywistość brytyjskiego społeczeństwa. W najdrobniejszych szczegółach odkrywa salonowy świat miłośników ezoteryki, uwikłanych w konflikty i dysputy o charakterze światopoglądowym i politycznym. Jest to świat, w którym obok racjonalnie rozumujących i postępujących badaczy ze środowiska naukowego nie brakuje osób obdarzonych niezwykłymi zdolnościami, prostych pasjonatów i gapiów, ale też szaleńców i oszustów. Niektóre osoby opisywane są tak wyraziście, że w wielu przypadkach bez problemu daje się rozpoznać ich pierwowzory. Dlatego też można stwierdzić, że powieść ta zawiera wątki, które mogą zainteresować nie tylko poszukiwaczy literackich dokonań A.C. Doyle’a i spirytystycznych odniesień, lecz także specjalistów zajmujących się brytyjską obyczajowością w początkach XX wieku i badających biografię późniejszego twórcy Sherlocka Holmesa. [...]
- fragmenty
„Co to było? Sami nie mogli się zorientować. Widzieli tylko, że ciemne cienie u szczytu schodów zgęstniały i połączyły się, by uzyskać kształt przypominający nietoperza. Wielki Boże! Zaczęły się poruszać! Szybko i bezgłośnie popędziły w dół. Było to czarne, czarne jak noc, olbrzymie, nieokreślone, niby ludzkie, lecz jednocześnie złe i przeklęte. Wszyscy trzej wrzasnęli i pobiegli do drzwi. Lord Roxton złapał za klamkę i otworzył je. Było już jednak za późno; to coś już ich dopadło. Mieli wrażenie zetknięcia się z czymś ciepłym, kleistym, cuchnącym ropą, o niedostatecznie uformowanej, strasznej twarzy i oplatających ich kończynach. Kilka chwil później wszyscy trzej leżeli na wpół zamroczeni i przerażeni, wyrzuceni na żwir podwórka. Drzwi zamknęły się z trzaskiem.”
„Krąg zgromadzonych był teraz doskonale widoczny. Głowa medium opadła na piersi, a głębokie chrapanie świadczyło, że już pogrążyło się w transie. Wszyscy obecni zwrócili się w jego stronę, by niesamowity proces materializacji dokonał się na ich oczach. Najpierw pojawił się jakiś mglisty, fosforyzujący obłok, który otoczył głowę medium. Następnie, falując tuż za nim zaczęła się formować biaława, przejrzysta płachta. Zaczęła gęstnieć. Twardniała. Stawała się wyraźniejsza i przybierała coraz bardziej określone kształty. Utworzyła się z niej głowa. Po chwili także barki, z których wyrosły ramiona. Tak, nie mogło już być wątpliwości - był to człowiek, stary człowiek stojący za krzesłem medium. Powoli poruszał głową, pochylając się kolejno we wszystkich kierunkach, jakby usiłował przypatrywać się zebranym.”
Opis
Specyficzne kody
Grzybowski Przemysław Paweł
Doktor habilitowany nauk społecznych w zakresie pedagogiki. Wykładowca w Katedrze Pedagogiki Ogólnej i Porównawczej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Jego zainteresowania naukowe dotyczą pedagogiki międzykulturowej i porównawczej, śmiechu w edukacji, wychowania do cierpienia, chorowania i umierania. Koordynator „Międzyszkolnika” Forum Młodych Pedagogów przy Komitecie Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk; sekretarz Zespołu Pedagogiki Kultury i Edukacji Międzykulturowej przy Komitecie Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk; opiekun Akademickiego Centrum Wolontariatu przy Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego; wolontariusz ruchu doktorów klaunów, esperantysta.
Wybrane publikacje:
„Doktor klaun! Od terapii śmiechem po edukację międzykulturową”; „Edukacja europejska - od wielokulturowości ku międzykulturowości”; „Edukacja międzykulturowa - konteksty”; „Edukacja międzykulturowa - przewodnik. Pojęcia, literatura, adresy”; „Morycek w szkole. Żydowskie dowcipy o edukacji, w dialogu międzykulturowym”; „Spotkania z Innymi. Czytanki do edukacji międzykulturowej”; „Śmiech w edukacji. Od szkolnej wspólnoty śmiechu po edukację międzykulturową”.
Strony internetowe autora:
http://strefa.academia.edu/PrzemysławGrzybowski
https://www.researchgate.net/profile/Przemyslaw_Grzybowski2
http://www.ukw.edu.pl/jednostka/przemyslaw_grzybowski
Zapraszamy do pobrania dyplomów i wyróżnień >>>tutaj>>>
Sir Arthur Conan Doyle
Oficyna Wydawnicza "Impuls"
Autor | Grzybowski Przemysław Paweł, Sir Arthur Conan Doyle |
ISBN druk | |
ISBN e-book | 978-83-7850-867-0 |
Objętość | |
Wydanie | I, 2019 |
Format | epub, mobi |
| Oprawa |
Przedmowa tłumacza
Sir Conan Doyle i spirytyzm Przygody profesora Challengera – wczoraj i dziś
Zwierciadło autora i jego czasów Legendy A.C. Doyle’a ciąg dalszy
Bibliografia do przedmowy tłumacza Filmografia do przedmowy tłumacza
Rozdział pierwszy – w którym nasi reporterzy rozpoczynają pracę
Rozdział drugi – w którym został opisany wieczór w dziwacznym towarzystwie
Rozdział trzeci – w którym profesor Challenger wyraża swoją opinię
Rozdział czwarty – w którym zostały opisane niezwykłe praktyki na Hammersmith
Rozdział piąty – w którym nasi reporterzy doświadczają czegoś wyjątkowego
Rozdział szósty – w którym czytelnik zostaje zapoznany z obyczajami sławnego bandyty
Rozdział siódmy – w którym recydywista mierzy się z brytyjskim wymiarem sprawiedliwości
Rozdział ósmy – w którym trzej badacze spotykają złego ducha
Rozdział dziewiąty – w którym mowa o pewnych bardzo fizycznych zjawiskach
Rozdział dziesiąty – De profundis
Rozdział jedenasty – w którym Silas Linden pokazuje swą prawdziwą twarz
Rozdział dwunasty – w którym są szczyty i przepaście
Rozdział trzynasty – w którym profesor Challenger wyrusza do boju
Rozdział czternasty – w którym Challenger spotyka niezwykłego kolegę
Rozdział piętnasty – w którym zostaje zastawiona pułapka na grubego zwierza
Rozdział szesnasty – w którym Challenger bierze udział w najważniejszym eksperymencie swego życia
Rozdział siedemnasty – w którym mgły się rozwiewają
Aneks
Uwagi do rozdziału drugiego. Jasnowidzenie w kościołach spirytualistycznych
Uwagi do rozdziału dziewiątego. Duchy przyziemne
Uwagi do rozdziału dziesiątego. Koła ratownicze
Uwagi do rozdziału dwunastego. Eksperymenty doktora Maupuisa
Strona redakcyjna
Sir Conan Doyle i spirytyzm
Światowej sławy pisarz Arthur Conan Doyle (1859-1930) zasłynął nie tylko jako twórca postaci detektywa Sherlocka Holmesa oraz autor wielu poczytnych dzieł przygodowych i fantastyczno-naukowych. Tyle samo czasu, co aktywności literackiej, poświęcał zgłębianiu i propagowaniu spirytyzmu.
Odebrał staranną edukację w kolegium jezuickim, dzięki czemu nie były mu obce zagadnienia związane z religią. Zjawiskami mediumicznymi oraz ich konsekwencjami dla życia jednostki i przyszłości ludzkości, zainteresował się pod koniec lat osiemdziesiątych XIX wieku, o czym tak wspomina w swych pamiętnikach:
„(...) odczuwałem często niepokój duszy. Czułem, że jest jakiś cel, dla którego przyszedłem na świat, lecz nie mogłem odkryć co mogło być tym celem. Umysł mój zwracał się ustawicznie ku rozmaitym religiom świata. Lecz każda z tych dawnych religii była dla mnie jak strój z czasów chłopięcych. Rozumowałem jeszcze ciągle w myśl zasad materialistycznych. Zapisałem się na członka Stowarzyszenia Racjonalistów, studiowałem sumiennie ich literaturę, lecz była ona zupełnie destruktywną a człowiek nie może żyć samą destrukcją. Poza tym miałem w każdym razie dość wiary w zjawiska psychiczne, by mieć świadomość, że istnieje skala doświadczeń wykraczających poza granice racjonalnych wyjaśnień, że zatem system ignorujący całą masę faktów, system wykluczający ich istnienie, składał tym samym dowód swej niedoskonałości. Z drugiej strony, mając to przekonanie o istnieniu tych nienormalnych zjawisk, mając świadomość, że jakaś inteligencja - wysoka czy niska - kryła się poza nimi, nie mogłem jednak zrozumieć ich celu i znaczenia. (...) Podczas tych ciągłych wędrówek po obczyźnie, zajmowałem się poważnie kwestiami psychicznymi, czytając wszystko co mogłem otrzymać i organizując od czasu do czasu seanse, które dawały wyniki niezupełnie wprawdzie negatywne, lecz obojętne, zwłaszcza, żeśmy nie mieli do pomocy medium. Filozofia przedmiotu poczęła się jednak z wolna odsłaniać, stawała się stopniowo przekonaniem, że życie nie tylko trwa po śmierci, w jakiejś bardzo wiotkiej powłoce, lecz że warunki z jakimi się ono spotyka w zaświecie są podobne do znanych nam na ziemi. Choć jednak doszedłem do tych przekonań, daleko mi jeszcze było do zdania sobie sprawy z ich żywotności i wagi.”
Mniej więcej w 1891 roku A.Conan Doyle został członkiem Towarzystwa Badań Psychicznych i uzyskał dostęp do niezwykle bogatej kolekcji literatury i materiałów naukowych (m.in. sprawozdań z seansów spirytystycznych i eksperymentów). Ewolucję jego poglądów, od ostrożnych poszukiwań sensu po fascynację sprawami życia pozamaterialnego można prześledzić w kolejnych opracowaniach, z których ogromna większość niestety nie doczekała się tłumaczeń na język polski. Powieść „Kraina mgieł”, której pierwsze wydanie ukazało się w 1926 roku, jest więc dziełem doświadczonego entuzjasty i badacza spirytyzmu, którego idee ukształtowały osobiste przeżycia czasu wojny (m.in. śmierć jego syna - Kingsleya) i refleksja nad sytuacją społeczno-polityczną po jej zakończeniu.
Poglądy A.Conan Doyla dotyczące istoty spirytyzmu oraz metod badania zjawisk mediumicznych, były przedmiotem dyskusji i krytyki - zwłaszcza od czasów słynnej afery z elfami z Cottingley, która rozpoczęła się w 1920 roku, gdy na łamach „The Stand Magazine” opisał historię spotkania dziewczynek z niewielkimi istotami, które pozwoliły im się sfotografować. Po opublikowaniu zdjęć, pisarz został posądzony o naiwność, a jego stanowcze wypowiedzi na ten temat nie uciszyły dyskusji - wprost przeciwnie. Wymieniany w „Krainie mgieł” Oliver Lodge z Instytutu Metapsychicznego w Paryżu, przemawiając w 1931 roku do londyńskich spirytystów, wyraził się o autorze w sposób następujący:
„Jego metody nie są moimi metodami. On uważał się za misjonarza, za skarbnika wielkiej prawdy, którą musiał dzielić z innymi bez względu na to, czy jej pożądali, czy ją odrzucali i ośmieszali. Nie można jednak nie podziwiać jednolitości oraz oddanej ofiarności jego życia i nauki. Czasem, jak mi się zdaje, brakło mu przebiegłości węża, ale wszyscy muszą uznać szlachetność jego pobudek.”
Przygody profesora Challengera - wczoraj i dziś
Seria powieści A.Conan Doyle’a o przygodach ekscentrycznego profesora George’a Challengera i jego przyjaciół składa się z pięciu części. Trudno by mówić o tomach, ponieważ początkowo każda opowieść ukazywała się w odcinkach w angielskiej prasie, w niektórych tłumaczeniach przybrała postać kieszonkowych zeszytów lub po prostu weszła w skład zbiorów większych opowiadań. Mimo że występują w nich ci sami bohaterowie (oprócz Challengera, profesor Summerlee, dziennikarz Edward Malone, lord John Roxton), a przez autora są w nich przywoływane wcześniejsze wątki, każda część stanowi odrębną całość i można ją czytać niezależnie od pozostałych.
Najbardziej znane są dwa pierwsze tytuły: „Zaginiony świat” i „Trujące pasmo” dostępne także we wczesnej polskojęzycznej wersji jako „Świat w letargu”. Trzecia część serii - „The land of mist”, ukazała się w Polsce w 1927 roku w anonimowym tłumaczeniu pod tytułem „Tajemnicze krainy” (w niektórych katalogach występuje jako „Tajemne krainy”).
Było to dwutomowe opracowanie kieszonkowego formatu, niestety znacznie okrojone (m.in. pozbawione aneksu z uwagami autora) i wydrukowane na złej jakości papierze, który nie przetrwał próby czasu. Przez ponad dziesięć lat poszukiwałem kompletnego egzemplarza tego wydania celem porównania go z oryginałem i ewentualnego zaczerpnięcia trafnych wyrażeń. Udało mi się znaleźć kilka pokruszonych, zdekompletowanych tomików, lecz pełną wersję uzyskałem dopiero poza granicami Polski, w Bibliotece Narodowej Białorusi w Mińsku. To przedwojenne wydanie jest więc dziś niewątpliwie białym krukiem, dostępnym w nielicznych księgozbiorach. Uzasadnia to próbę ponownego tłumaczenia na język polski i wydania tym razem kompletnej i poprawionej wersji powieści.
Kolejne dwie części serii o przygodach profesora Challengera, to raczej nowele niż powieści. „When the world screamed” z 1928 roku, można znaleźć w rozmaitych wersjach polskojęzycznych, opatrzonych tytułem „Eksperyment profesora Challengera”. Ostatnia część - „The disintegration machine” z 1929 roku, nie została jeszcze przetłumaczona.
„Zaginiony świat” stał się światowym bestsellerem, który zainspirował wielu innych twórców - zwłaszcza w dziedzinie sztuki filmowej. Przygody bohaterów tej opowieści stały się podstawą licznych ekranizacji, zarówno kinowych, jak i telewizyjnych. Najbardziej znana z nich jest pierwsza, niema wersja z 1925 roku, do której efekty specjalne opracował Willis O’Brien, późniejszy współtwórca m.in. pierwszego filmu o King Kongu.Warto nadmienić, że także postać z „Krainy mgieł” zainspirowała filmowców. Występująca w opowieści Felicja Freeman była pierwowzorem medium Tanginy Barrons w filmie „Duch” i jego dwóch kontynuacjach.
Postać profesora Challengera została wykorzystana przez wielu innych pisarzy, niekiedy w oryginalnych formach pastiszu, w których niezwykły uczony broni Ziemi przed Marsjanami lub odbywa podróż w kosmos. Posłużyła także twórcom gier strategicznych i specjalistycznych „challengerowskich” blogów, jako wdzięczny temat znajdujący w wirtualnym świecie licznych miłośników i komentatorów.
W pierwszym angielskim wydaniu „Zaginionego świata”, A.Conan Doyle zażartował z czytelników i pośród oryginalnych rycin zaczepniętych z The Strand Magazine, zamieścił podretuszowane fotografie członków ekspedycji profesora Challengera, pozując jako uczony osobiście, z wielką czarną brodą. Późniejsze wydania nie zawierały już tych zabawnych fotografii, jednak obecnie znane są one miłośnikom twórczości Autora dzięki dostępnym publicznie wydaniom cyfrowym powieści i powielaniu ich w licznych blogach.
.jpg){kind=link}