Prawo harcerskie
Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 20,00 zł
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprinty: reprint wydania, [1939]. "Prawo harcerskie".
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprinty: reprint wydania, [1939]. "Prawo harcerskie".
Książka, którą oddajemy do rąk instruktorów i drużynowych harcerskich, starszych harcerzy i harcerek, oraz księży kapelanów harcerskich, zapełni wielką lukę, istniejącą od dwudziestu pięciu lat w harcerskiej literaturze.
Ks. R. Héret, autor tej książki, postanowił wyjaśnić zasady etyki skautowej na podstawie pism jednego z największych mędrców Kościoła, św. Tomasza z Akwinu.
Autor komentarza dokonał swego dzieła z wielkim talentem i znajomością duszy chłopca. Zresztą zadanie miał ułatwione przez fakt, że podstawowe idee ruchu skautowego i skautowego Prawa tkwią korzeniami w instytucji rycerstwa chrześcijańskiego.
Wystarczyło zatem wskazać, iż Święty Tomasz z Akwinu był nauczycielem ostatnich bohaterskich krzyżowców, którzy wraz z Królem Ludwikiem Świętym przelewali krew za Wiarę i Francję, aby postać „Księcia Teologii“ stała się bliska skautom francuskim.
Ale nie tylko francuskim. Instytucja rycerstwa, która w Polsce przetrwała do wieku XVII w postaci harcerzy kresowych, jest wspólnym dobrem katolickich narodów. Prawo rycerskie, podobnie jak Prawo oraz Przyrzeczenie harcerskie, wyrosło z ducha prawych synów Walczącego Koś
Etyka, zawarta w Prawie harcerskim czy skautowych prawach świata, da się w pełni rozwinąć i zrozumieć jedynie na tle heroicznej nauki Kościoła o Obowiązku i Prawie, Miłości i Poświęceniu, Zasłudze i Łasce, Grzechu i Odkupieniu.
Bez tej podbudowy etyka skautowa staje się, wcześniej czy później, albo niechętnie traktowanym dodatkiem do wyczynów sportowych, społecznych, obozowych, albo też wyradza się w czułostkową „półreligię“. Grozi jej także zboczenie na manowce rozdziału „etyki“ od kultu, od życia w łączności z Bogiem, od sakramentów. Etyka tak fałszywie pojęta, a nazywana także „etyką chrześcijańską“, staje się zbiorem zasad postępowania czysto przyrodzonego. Wydziela się niektóre zasady postępowania z całości nierozdzielnej nauki Chrystusa, przyjmuje to, co odpowiada naturalistycznemu poglądowi na świat i usiłuje stosować tak, jakby Boga nie było, lub jakby Chrystus nie był Bogiem.
Prawdą jest natomiast, że nie ma dwóch etyk, chrześcijańskiej i Chrystusowej. Nie ma etyki Chrystusowej, czyli nauki Chrystusa o postępowaniu człowieka wobec Boga, siebie i bliźnich, bez ścisłej łączności z kultem. Nie ma etyki chrześcijańskiej bez troski o doskonalenie się nadprzyrodzone, bez życia sakramentalnego. Nie ma etyki chrześcijańskiej bez przyjęcia dogmatów.
Podstawowe zadanie wychowania katolickiego, a zatem i wychowania młodzieży katolickiej w harcerstwie, to zadanie wychowania do życia nadprzyrodzonego już tu na ziemi, by przez to życie być stale, zawsze, codziennie i każdej chwili, żywą cząstką Chrystusa mistycznego i przez Niego, z Nim i w Nim oddawać chwałę Bogu i zasługiwać na żywot wieczny. Myśli te wyjaśnia znakomicie książka ks. Héreta.
Nie potrzeba dłuższych wywodów dla wykazania, że ruch skautowy wszędzie, gdzie był oparty o mocne fundamenty religii, spełniał i spełnia zadanie olbrzymie, które przekracza ramy zadań doczesnego życia. Kościół w skautingu katolickim we Francji widzi odrodzenie średniowiecznego rycerstwa, wspaniałej instytucji, która przedziwnie wiązała zasady etyki Chrystusowej z umiejętnością użycia siły, a miłość Narodu, Ojczyzny, z niezachwianą wiernością Kościołowi.
Dlatego też Papież Pius XI nazwał skautów katolickich czołem przedniej straży armii Kościoła. Harcerstwo polskie nie posiada oficjalnie charakteru organizacji katolickiej. Nie mniej jednak składa się z małymi wyjątkami, z katolików-harcerzy. W tym polskim wydaniu książki Héreta instruktorzy, instruktorki, drużynowi, drużynowe i kapelani harcerscy, a także starsze harcerstwo i starsza młodzież harcerska, znajdą obfite źródła materiałów do pracy wychowawczej, sprawdzian swego własnego, harcerskiego stosunku do Boga, ludzi i siebie, do harcerstwa, znakomitą pomoc w pracy nad sobą, nad udoskonaleniem swego życia wewnętrznego.
Wydaniu polskiemu „La Loi Scoute“ nadaliśmy tytuł „Prawo Harcerskie“, a nie „Prawo Skautowe“ dla podkreślenia, że ta książka, napisana dla Skautów Francji, ma nie mniejszą wartość dla polskiego harcerstwa. W tekście nie czyniliśmy żadnych zmian, poza opuszczeniem w przedmowach kilku ustępów, odnoszących się specjalnie do Skautów Francji oraz dodaniem paru przypisów. Dodaliśmy też w nagłówkach rozdziałów odpowiednie punkty Polskiego Prawa Harcerskiego. Przedmowy do wydania francuskiego, ze względów graficznych, przenieśliśmy na koniec książki.
Teksty Pisma św., gdzie one w oryginale były cytowane dosłownie, podawaliśmy według wydania Księży Jezuitów, Kraków 1935, w opracowaniu Ks. St. Stysia i Ks. J. Roztworowskiego, z wyjątkiem Listów św. Pawła Apostoła, którego cytowaliśmy według przekładu Ks. Arcybiskupa Symona, Kraków, 1929. Przekład był łaskaw przejrzeć ks. dr Witold Klimkiewicz, asystent Kościelny Katolickiego Związku Młodzieży Męskiej, za co Mu na tym miejscu najserdeczniejsze składamy podziękowanie.
Sedlaczek Stanisław
Sedlaczek Stanisław
Harcmistrz Witold Sawicki, pseudonimy: Andrzej, Jerzy, Burzański, Profesor, Tolek; historyk prawa, doktor habilitowany, urodził się 13 lutego 1904 roku w Humaniu (obecnie Ukraina), zmarł 13 maja 1973 roku w Otwocku. Był synem Mirosława (1870–1944), adwokata, w latach 1928–1930 wiceprzewodniczącego ZHP, założyciela i wydawcy „Strażnicy Harcerskiej”, wiceprzewodniczącego Hufców Polskich, i Zofii Piotrowskiej.
1912 – wstąpił do 2. Warszawskiej Drużyny Harcerzy
1920 – wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako ochotnik-sanitariusz
1921–1924 – pełnił funkcję drużynowego 48. Drużyny Harcerzy w Warszawie
1926–1930 – był członkiem Wydziału Organizacyjnego Głównej Kwatery Męskiej
1930 – zainicjował i założył Krąg Starszoharcerski „Klub Włóczęgów” w Warszawie, który w 1934 roku zmienił nazwę na Krąg Starszoharcerski im. Świętego Jerzego 1939 – wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy
27 września 1939 – uczestniczył w spotkaniu, podczas którego zapadła decyzja o przejściu ZHP do konspiracji
27 października 1939 – dołączył do nowej tajnej organizacji harcerskiej pod nazwą Hufce Polskie, założonej przez Stanisława Sedlaczka
1939–1941 – był zastępcą Naczelnika Hufców Polskich
1941–1945 – pełnił obowiązki Naczelnika Hufców Polskich
Od czerwca 1942 – prowadził rozmowy z Szarymi Szeregami dotyczące scalenia działających w konspiracji organizacji harcerskich
1 czerwca 1944 – wszedł w skład wspólnej komisji zjednoczeniowej
1944 – w powstaniu warszawskim walczył na Woli i Starym Mieście w Kompanii „Harcerskiej” Batalionu „Gustaw”
18 września 1944 – został mianowany podporucznikiem; po upadku powstania warszawskiego został wywieziony do Niemiec, przebywał w obozach jenieckich Fallingbostel XIB, Bergen-Belsen XIB-Z i Grossborn DII
1945 – po powrocie z niewoli wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim historię prawa powszechnego
Grudzień 1945 – został aresztowany przez UB, osadzony w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie, skazany na pięć lat pozbawienia wolności
1 maja 1947 – zwolniono go na mocy amnestii
1948 – podjął pracę w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Maj
1952 – został ponownie aresztowany, zwolniony po półrocznym więzieniu z zakazem pracy akademickiej
1956 – po październiku wrócił do pracy naukowo-dydaktycznej na wydziale prawa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Należał do prawicowego katolicko-narodowego nurtu harcerstwa, współpracował z miesięcznikiem „Strażnica Harcerska”, ukazującym się od 1929 roku. Od 1926 roku był członkiem organizacji Porozumienie Antykomunistyczne, powstałej z inicjatywy Henryka Glassa i Stanisława Sedlaczka. Ideowo związany był z Obozem Wielkiej Polski, a następnie Stronnictwem Narodowym. Od 1936 roku prowadził z ojcem kancelarię adwokacką.
Odznaczony Krzyżem Walecznych.
Harcerski słownik biograficzny, t. 3, red. J. Wojtycza, Muzeum Harcerstwa – Marron Edition, Warszawa 2012, s. 189–190. Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Barbara HUP B. Gąsiorowska, Kraków 2006, s. 183.
Oficyna Wydawnicza "Impuls"
Reprint wydania | 1939 rok |
Autor | Sedlaczek Stanisław, |
ISBN druk | 978-83-8294-005-3 |
ISBN e-book | |
Objętość | 144 stron |
Wydanie | II, 2022 |
Format | A6 (120x160) |
Oprawa | miękka, klejona, folia błyszcząca |
Błogosławieństwo Papieża Piusa XI dla Związku Harcerstwa Polskiego
Słowo wstępne J. Em. Ks. Kardynała A. Hlonda, Prymasa Polski
O tłumaczy
Przyrzeczenie i Prawo Harcerskie
Trzy zasady Skautów
Prawo
Do czego jesteśmy przeznaczeni, czym powinniśmy zostać. Przyrzeczenie: ostateczne skierowanie w kierunku Dobra. Cel Prawa: doprowadzić do cnoty, to znaczy do wypełniania Dobra z własnej woli, swobodnie, z radością. Miejsce Prawa Skautowego w katolickiej psychologii. Cnoty, których ono wymaga, są prawdziwie katolickie. Dlaczego powstał ten komentarz?
I. HONOR SKAUTA WYMAGA: — ZASŁUŻYĆ NA ZAUFANIE
Co to jest honor: kult naszej prawdziwej wartości ludzkiej. — Niezależność od ludzi, zależność od samego Boga. — To piękne życie — Jest ono rzadkie, wywołuje podziw, zaufanie. Prawdomówność i prawość.
II. SKAUT JEST LOJALNY WZGLĘDEM SWEGO KRAJU, SWOICH RODZICÓW, SWYCH WODZÓW I SWYCH PODWŁADNYCH
Bogu winniśmy uwielbienie; rodzicom cześć synowską, szacunek, wdzięczność, posłuszeństwo; wodzom lojalność: są oni naszymi wychowawcami, stoją wyżej od nas pod względem moralnym. — Bezinteresowność wodza: jego rolą jest działanie, jego cnotą roztropność.
III. SKAUT JEST gotów służyć bliźnim i ratować ich
Na wzór Chrystusa. — Być gotowym nawet do poświęcenia swego życia. — Stała gotowość, której to wymaga. — Służyć najpierw bliźnim z głębi serca. — Po co istnieją sprawności skautowe. — Ratować od zła, od każdego zła.
IV. SKAUT JEST PRZYJACIELEM WSZYSTKICH i BRATEM KAŻDEGO INNEGO SKAUTA
Jesteśmy różni, aby się uzupełniać. — Chrystus, nasz Wódz. — Gromadzi nas przez Eucharystię. — To On nas zawezwał do poufnego braterstwa, którego hasłem: Radość, Pokój, Miłosierdzie, Dobroczynność.
IV. SKAUT JEST UPRZEJMY i rycerski
Uprzejmość, obowiązek honoru. — Cnotą rycerza jest siła, a przede wszystkim wielkoduszność, zdolność do wielkich czynów. — Jej warunki: ufność, pewność. — Radość, której ona dostarcza.
VI. SKAUT WIDZI W PRZYRODZIE DZIEŁO BOGA; LUBI ROŚLINY I ZWIERZĘTA
Podwójne życie. — Osłabienie prawdziwego życia religijnego. — Odrodzić poczucie Bożego majestatu, duszę każdego kultu, każdej praktyki religijnej. — W tym celu iść za wezwaniem natury: przejść od niej do jej Stwórcy.
VII. SKAUT SŁUCHA BEZ SZEMRANIA I NIE CZYNI NICZEGO POŁOWICZNIE
Kierować samym sobą — słuchając. — Nasi wodzowie, ponieważ są lepsi, doskonalą nas. — W rzeczywistości: to Bóg, któremu jesteśmy posłuszni. Aby nie czynić nic połowicznie, potrzebne: cierpliwość, wytrzymałość, wytrwałość, stałość.
VIII. SKAUT Panuje nad sobą, uśmiecha się i śpiewa w trudnych okolicznościach
Owocem życia ludzkiego jest szczęście. — Skaut nie działa pod przymusem, ale wskutek cnoty, samodzielnie i chętnie; nie ulega byle jakim wpływom, jest panem swego życia. — przyjmować doświadczenia, cieszyć się radościami, czuć, że rośnie się wewnętrznie, dzielić swe szczęście z innymi.
IX. SKAUT jest gospodarny i dba o cudze dobro
Należy szanować pieniądze z powodu ich pochodzenia, oszczędzać, dla ich użyteczności. — Skaut troszczy się starannie o to, co nie jest jego własnością. — Oszczędzać również czas, opinię, stosunki, wszystkie dobra bliźniego.
IX. SKAUT JEST CZYSTY W MYŚLACH, MOWIE i UCZYNKACH
Powszechny brak dyscypliny. — Nasze pomoce. — Nasza konieczna czujność. — Powstrzymywać się, oto prawdziwa męskość. — Lepiej: stać się spokojnym i niezaprzeczonym panem samego siebie. — Ta równowaga, — to honor, królestwo w nas ducha. — Ono zbliża nas do Boga. — Prośmy o tę łaskę przez modlitwę Świętego Tomasza z Akwinu. Błogosławieństwo Papieża dla Skautów Francji
Przedmowa J. E. Księdza Arcybiskupa Rouen
List Ks. Kanonika A. L. Cornette, Nacz. Kapelana Skautów Francji
LIST KAPELANA NACZELNEGO
Do Przewielebnego Ojca Héreta, O. P.
Kapelana Skautów Francji dla Diecezji Rouen
Mój Drogi Ojcze,
…Ci, którzy*) nie mieli szczęścia słuchać tego komentarza (w obozie w Chamarande) będą mogli z radością odczytać go na tych stronach, które napisałeś dla Skautów Francji. Zrozumieją wówczas, jak skauting, rycerstwo czasów nowożytnych, dociera do głębi duszy dziecka i przekształca je na człowieka bardziej szczęśliwego i lepszego.
Przedstawienie konkretne czystych zasad Ewangelii, zastosowanie praktyczne zasad postawionych w Dekalogu, Nasze Prawo Skautowe sprawia, iż z serca młodzieży kiełkują i rozkwitają w cnoty owe piękne nasiona, które natura w nim złożyła, a łaska ożywia.
Przez życie na wolnym powietrzu nasz skaut czyni swe ciało silnym i zdrowym; przez różne umiejętności praktyczne, które musi nabywać, aby wznosić się na wyższe szczeble hierarchii skautowej, skaut zdobywa sztukę dawania sobie rady, aby pomagać innym; staje się kolonistą, pionierem, misjonarzem. Przez Prawo Skautowe i przez cnoty jakich się ono domaga od niego, cnoty lojalności, poświęcenia, czystości — skaut staje się na prawdę rycerzem.
Przygotowuje się, aby „być gotowym“.
Realizując swe posłannictwo: „Skaut jest gotów służyć bliźnim i ratować ich“. Ponieważ Rycerstwo jest tym ideałem, ku któremu kierują się wszystkie pragnienia naszych skautów, czyż nie przystało, aby komentatorem naszego Prawa stał się jeden z synów Świętego Dominika, biorąc natchnienie od najznakomitszego z współczesnych wielkiej epoki Rycerstwa, Świętego Tomasza z Awinu? W taki oto sposób nasz skauting katolicki, uznając za patrona Świętego Ludwika, a za wzór — Bayarda, nawiązuje do łańcucha wielkich tradycji katolickich dawnego Rycerstwa XII i XIII wieku. Tajemnicą tego piękna moralnego, które promienieje z twarzy naszej młodzieży jest nakaz: Skaut jest czysty w myślach w mowie i w uczynkach.
Źródłem tych mocy, które podtrzymują lub podnoszą chwiejącą się wolę, jest KOMUNIA ŚWIĘTA. Nasi skauci z Chamarande zrozumieli to spontaniczne… z nimi rozumieją to wszyscy Skauci Francji, zdecydowani żyć według swego Prawa i dotrzymać zobowiązania uroczyście przyjętego: „NA MÓJ HONOR I W NADZIEI NA ŁASKĘ BOŻĄ, PRZYRZEKAM SŁUŻYĆ, JAK POTRAFIĘ NAJLEPIEJ, BOGU, KOŚCIOŁOWI, OJCZYŹNIE, POMAGAĆ BLIŹNIM WE WSZELKICH OKOLICZNOŚCIACH I BYĆ POSŁUSZNYM PRAWU SKAUTOWEMU“.
Dzięki Ci, Drogi Ojcze, za Twój „Komentarz“. Drużynowi znajdą w nim cenne wskazówki do kierowania drużyną i do udzielania rad swoim skautom.
Nasi drodzy kapelani, których tak zajmują obowiązki parafialne i którzy nie mogą dowoli korzystać ze Summy Teologicznej, znajdą tu bogactwo materiału do swych nauk.
A. L. Cornette
Kapelan Naczelny Skautów Francji.
Zobacz także
Powiązane produkty
- Brak powiązanych produktów