Zaburzenia artykulacji

Sołtys-Chmielowicz Anna

Doktor nauk humanistycznych, wykładowca Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, pracownik Zakładu Logopedii i Językoznawstwa Stosowanego Członek Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Logopedycznego oraz członek Polskiego Towarzystwa Językoznawczego.

Wybrane publikacje:

Klasyfikacje wad wymowy, „Logopedia” 2000, 28;
Rotacyzm, „Logopedia” 2001, 29;
Wady wymowy i ich korygowanie, „Logopedia” 2002, 31.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Wprowadzenie

1. Stan badań

1.1. Wybrane zagadnienia dotyczące badań fonetycznych

1.2. Najważniejsze prace poświęcone metodyce wywoływania głosek

1.3. Uwagi o osiągnięciach praktyków w innych krajach słowiańskich

1.4. Prace nad strukturą wyrazów

2. Wady wymowy

2.1. Miejsce wad wymowy w klasyfikacjach zaburzeń mowy

2.2. Znaczenie terminu „dyslalia”

3. Przegląd klasyfikacji wad wymowy

3.1. Klasyfikacje ilościowe

3.2. Klasyfikacje jakościowe

3.2.1. Klasyfikacje foniatryczne

3.2.2. Klasyfikacje językoznawcze

3.3. Mniej znane klasyfikacje

4. Ocena klasyfikacji wad wymowy i problemy dyskusyjne

4.1. Dyslalia środowiskowa w ujęciach różnych autorów

4.2. Ocena klasyfikacji ilościowej Leona Kaczmarka

4.3. Problem zrozumiałości wypowiedzi w przypadkach dyslalii – przyczynek do klasyfikacji Antoniego Pruszewicza

4.4. Ocena klasyfikacji jakościowych

4.5. Dygresja na temat substytucji i elizji – problemy dyskusyjne

4.6. Problemy zapisu fonetycznego artykulacji wadliwych

5. Przyczyny wad wymowy

6. Badanie wymowy

6.1. Kryteria oceny wymowy

6.2. Wady wymowy a błędy wymowy

6.3. Jak badamy wymowę

7. Etapy pracy korekcyjnej

8. Charakterystyka wad artykulacyjnych i ich korygowanie

8.1. Mowa bezdźwięczna

8.2. Spółgłoski dentalizowane

8.2.1. Spółgłoski przedniojęzykowo-dziąsłowe š ž č

8.2.2. Spółgłoski przedniojęzykowo-zębowe s z c

8.2.3. Spółgłoski środkowojęzykowe ś ź ć

8.2.4. Spółgłoski zwarto-szczelinowe i szczelinowe

8.2.4.1. Spółgłoski zwarto-szczelinowe c „ č … ć

8.2.4.2. Spółgłoski szczelinowe s z š ž ś ź

8.3. Spółgłoska r

8.4. Spółgłoski l l’

8.5. Spółgłoski tylnojęzykowe k g x k’ g’ x’

8.6. Spółgłoski dwuwargowe p b m p’ b’ m’

8.7. Spółgłoski wargowo-zębowe f v f ’ v’

8.8. Spółgłoski przedniojęzykowo-zębowe t d n

8.9. Półsamogłoski ‹ ? oraz spółgłoska miękka ń

8.10. Samogłoski ustne i y e a o u

8.11. Samogłoski nosowe ę ”

9. Programowanie terapii w dyslalii

10. Struktura wyrazu

10.1. Długość wyrazu

10.2. Grupy spółgłoskowe

10.3. Asymilacje

10.4. Dysymilacje

10.5. Przestawki

10.6. Wyjątkowo trudne wyrazy

10.7. Uwagi o terapii zaburzeń struktury wyrazu

11. Opisy przypadków

11.1. Analiza lingwistyczna wypowiedzi dziecka z rozległą dyslalią

11.2. Rzadka forma substytucji w zakresie głosek dentalizowanych

11.3. Pięcioletni chłopiec z opóźnieniem rozwoju mowy

11.4. Opis wymowy dziecka z kilkoma substytutami

11.5. Dziewczynka ze znacznym opóźnieniem w zakresie artykulacji

11.6. Przebieg terapii chłopca z bezwibracyjną wymową r

11.7. Dziecko z rotacyzmem tylnojęzykowym szczelinowym

11.8. Rzadka postać dyslalii u jedenastoletniej dziewczynki

11.9. Dziecko z dominującymi zaburzeniami w zakresie struktury wyrazu

11.10. Sześcioletni chłopiec z opóźnionym rozwojem mowy

11.11. Chłopiec z szeregiem problemów artykulacyjnych

11.12. Zaburzenia struktury wyrazu u dziecka z upośledzeniem umysłowym

11.13. Sześcioletni chłopiec z zaburzeniami w zakresie struktury wyrazu

11.14. Uczniowie z klasy I z niezrozumiałą wymową

11.15. Dziecko z redukcją grup spółgłoskowych

11.16. Dziecko z brakiem spółgłosek tylnojęzykowych

Zakończenie

Bibliografia

Znasz tę książkę?

To pozycja przeznaczona dla wąskiej grupy terapeutów mowy – logopedów oraz studentów, którzy poznają teoretyczne i praktyczne aspekty tej profesji. Choć publikacja ma charakter naukowy i edukacyjny, zawiera wiele przykładów „z gabinetu logopedycznego”. Sporą część zajmuje część teoretyczna, opisująca klasyfikacje wad wymowy oraz kwestie dyskusyjne rozpatrywane z naukowego punktu widzenia. Wiele uwagi autorka poświęca przyczynom wad wymowy, ich wykrywaniu, szczegółowej charakterystyce oraz sposobom korygowania.

Recenzja Logotorpedy

Najciekawszą (jak dla mnie – logopedy praktyka, ale i osoby polecającej rodzicom fragmenty książek do poczytania) część stanowi ostatni rozdział, będący zbiorem opisów przypadków różnych zaburzeń artykulacji. Doceniam tę pozycję również za przeplatanie teoretycznych rozdziałów doświadczeniami „z gabinetu”. Wydaje mi się, że w książce można znaleźć kilka nowych sposobów wywoływania głosek oraz postępowania w przypadku „trudniejszych” wad wymowy. W ciekawy sposób jest usytuowany problem wad wymowy i ich terapii w kontekście struktur językowych. Książka próbuje uporządkować chaos terminologiczny, jaki panuje we współczesnej logopedii. I przede wszystkim – przedstawia zaburzenia artykulacyjne jako coś niezwykle istotnego, co nie zawsze można zlikwidować w trakcie kilku ćwiczeń.

Co znajdziesz w książce? Zagadnienia związane z:

- klasyfikacje wad wymowy,
- badaniem wymowy, etapami pracy korekcyjnej,
- charakterystyką wad artykulacyjnych,
- korygowaniem wad wymowy,
- programowaniem terapii w dyslalii,
- studia przypadków.

„Zaburzenia artykulacji. Teoria i praktyka” przyda się w podręcznej biblioteczce każdego logopedy. Polecam!

Logotorpeda
źródło: http://www.logotorpeda.com/recenczje/zaburzenia-artykulacji-w-teorii-i-praktyce-recenzja/