Oehlmann Christel

Profesor Christel Oehlmann urodziła się na Mazurach. Studiowała germanistykę, historię, teatrologię i psychologię na Uniwersytetach we Freiburgu, Monachium i Getyndze. „Sztuką opowiadania” zajmowała się już wtedy, gdy (pod kierunkiem Wolfganga Kaysera) pisała rozprawę doktorską na ten temat, a dotyczącą prozy E.T.A. Hoffmanna. Przez wiele lat pracowała jako nauczycielka w gimnazjum, a także w internacie szkolnym w Holzminden. Od 1972 roku jest profesorem na Wydziale Pedagogiki Społecznej przy Szkole Wyższej w Hildesheim (Niemcy Północne; Fachhochschule Hildesheim, Fachbereich Sozialpädagogik). W swojej pracy pedagogicznej zajmuje się w szczególności takimi zagadnieniami, jak: komunikacja oraz gra i zabawa. Profesor Christel Oehlmann prowadzi od wielu lat kursy sztuki opowiadania dla studentów i opracowała szereg praktycznych ćwiczeń z tego zakresu. Jest zamężna i ma troje dzieci.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Prolog:

Dominium komunikacji: opowiadanie 

Część pierwsza: Opowieść o samym sobie…

„Nie potrafię opowiadać…”    

Negatywne doświadczenia z przeszłości, lęki i zahamowania narracyjne 

Pięć filarów nauki opowiadania    

„Umiem opowiadać!”   

„Chodzenie”    

Obrazy praźródeł i początków, raju i dzieci, krajobrazów, ukochanych miejsc, ulubionych motywów i przedmiotów miłych sercu 

Dziecko opowiada    

Dzieci opowiadają   

Żywioły i „żywiołowe” opowiadanie    

Baśń jako dostęp   

Zabawa    

Role i modele narracyjne 

Niech zabawa w opowiadanie cię wyzwoli 

Część druga: Swobodne opowiadanie

Zabawy i ćwiczenia czyniące opowiadającego bardziej mobilnym, a tym samym przydające dynamiki jego opowieści 

Zabawy zapoznawcze w kręgu   

Zabawy percepcyjne 

Ćwiczenia aktywujące naszą percepcję zmysłową    

Zabawy narracyjne z elementami ruchu    

Dźwięk i przejrzystość   

Rytmy i rymy   

Perspektywy – napięcie – stopniowanie 

Tok opowiadania   

Asocjacje i dysocjacje   

Swobodne opowiadanie dla dzieci   

Opowieści mojej babci   

Receptywność 

Opowiadanie dzisiaj 

Wymyślanie historii – sposoby podejścia i skojarzenia   

Drogocenna szkatuła 

Fantazja   

Fantastyka   

Różne opowiadania dla ludzi w różnym wieku? 

Swobodne opowiadanie dla dorosłych słuchaczy 

Stosunek do słuchacza 

Podróże imaginacyjne   

Pośrednie włączanie słuchacza   

Epicki styl opowiadania 

Dramatyczny styl opowiadania   

Stosunek do narratora   

Brak uprzedzeń 

Postawa aktywnego słuchania   

Świadoma akceptacja opowiadającego 

Stosunek do samego siebie   

Baśnie biograficzne 

Przykładowa baśń 

Część trzecia: Opowiadanie aranżowane

Opowiadanie baśni   

Na tropach baśni: wprowadzenie do języka obrazów i symboli

Baśń jako ścieżka praktyki dla narratora 

Uczenie się baśni na pamięć   

Teatr narracyjny 

Środki inscenizacyjne jako pomoce w teatrze narracyjnym 

Teatrzyk na stole albo inscenizacja ze stojącymi lalkami 

Gra światła i cienia 

Malowanie, rysowanie i materiał ilustracyjny 

Muzyka   

Wcielanie się w role i mowa niezależna 

Teatrzyk współnarracyjny dla dzieci   

Tytułem podsumowania tematu „teatrzyk narracyjny”   

Część czwarta: Opowiadanie – Ars longa…

Narracyjne natręctwa i nadużycia   

Pewna para małżeńska opowiada dowcip   

Pedagogiczne aspekty opowiadania   

Opowieść pedagogiczna 

Tworzenie sprzyjających okazji narracyjnych 

Analiza narracyjna, która wiedzie dość daleko poza aspekty pedagogiczne 

Pytania kluczowe 

Skrypty   

Gdybym był drzewem... – ciąg dalszy opowiadań   

Terapeutyczne aspekty opowiadania   

O uzdrawiającej mocy słowa 

Opresja jako źródło opowiadania   

Słuchacz odpowiada, opowiadając historię 

Opowieści jako prezenty   

Opowieści dla ciebie i dla mnie   

Pierwsza historia   

Druga historia   

Podziękowanie   

Narrare necesse est. Posłowie do polskiego wydania (Michał Głażewski) 

Zakres zastosowań ćwiczeń 

Bibliografia   

Bibliografia uzupełniająca (Barbara Kowalewska)   

Opowiadanie czyni z życia jedną całość, porządkuje je wciąż na nowo i pozwala nam – tak zupełnie mimochodem – przeżywać samych siebie. Na przykład doświadczać tego, że każdy z nas rzeczywiście potrafi opowiadać i że czyni to w niepowtarzalny, autentyczny, pełen wyrazu sposób. Kto początkowo nie ma po temu dość odwagi, może dzięki podanym przez Autorkę ćwiczeniom nauczyć się docierać do źródeł własnej kreatywności i wykorzystywać zdobyte możliwości dla ożywienia komunikacji. Nie mniej ważne jest poza tym nawiązywanie dialogu z własną fantazją oraz intuicją.

Książka wprowadza w tajniki sztuki opowiadania biograficznego, opowiadania baśni oraz teatru narracyjnego. Ukazuje możliwości wykorzystania sztuki opowiadania w pedagogice oraz w terapii. Nie pomija także problemu narracyjnych natręctw i nadużyć. Na zakończenie zaś proponuje Czytelnikowi opowieści jako prezenty. Jest to cenna publikacja dla tych wszystkich, którzy wobec zalewu anonimowego słowa płynącego z mediów starają się na nowo odkryć zapomnianą sztukę opowiadania.

Publikacja O sztuce opowiadania to podręcznik dla studentów, nauczycieli, terapeutów, duszpasterzy i pracowników społecznych, a także oczywiście dla rodziców, dla wszystkich babć i dziadków, którym dziecko często wdrapuje się na kolana i... tak bardzo prosi o jakąś opowieść.

Słowo od redakcji do wydania niemieckiego

Sztukę posługiwania się żywym słowem można z pewnością nazwać jedną z zasadniczych kolumn, na jakich wspiera się cała waldorfska sztuka wychowania. Nie tylko w przedszkolu, lecz także w kolejnych latach nauki szkolnej każdego dnia dużo się dzieciom opowiada. Opanowanie umiejętności opowiadania, zarówno swobodnego, jak i w obrębie ustalonych form, przysparza jednak współczesnym pedagogom i rodzicom coraz więcej trudności. A przecież, jak stwierdza autorka książki O sztuce opowiadania, każdy człowiek potrafi opowiadać lub może się tego nauczyć. Każdy wychowawca, jeśli tylko tego chce, potrafi dotrzeć do drzemiących we własnej duszy zasobów twórczych umożliwiających snucie opowieści i swobodną ekspresję werbalną.

Słowo od redakcji do wydania polskiego

O sztuce opowiadania - Christel Oehlmann

W dzisiejszych czasach wydajemy coraz więcej pieniędzy na wszelkiego rodzaju szkolenia umiejętności miękkich typu kurs asertywności, zarządzania czasem czy też autoprezentacji. Podstawą tego, byśmy zostali zauważeni jest nasz sposób wypowiadania się. Piękną, kwiecista mową możemy zwrócić uwagę niejednej osoby.

Właśnie powyższy temat, temat opowiadania, podejmuje w swojej książce O sztuce opowiadania. Jak snuć opowieści, prawić baśnie, gawędzić i opowiadać historie. Vademecum praktyka, Christel Oehlmann. Autorka urodziła się na Mazurach. Jest osobą wszechstronnie wykształconą. Studiowała germanistykę, historię, teatrologię oraz psychologię. Napisana przez nią książka jest jakby poradnikiem, który jest podzielony na 4 części. W pierwszej z nich Oehlmann podejmuje tematykę opowiadań o samej sobie. Zwraca uwagę na to, że aby nauczyć się sztuki opowiadania trzeba wrócić niejako do przeszłości. Cofnąć się do lat dzieciństwa i przypomnieć sobie z jaką swobodą snuliśmy opowieści opierając się wyłącznie na własnym doświadczeniu. Ta część pozwala człowiekowi przypomnieć, lub odnaleźć w sobie takie cechy jak zaufanie, pewność siebie, elastyczność itp. Drugi rozdział książki poświęcony jest już konkretnym wskazówkom, które pomogą nam w tym by nasze opowiadanie, lub wypowiedź wzbudziły zainteresowanie słuchaczy. Trzecia część porusza zagadnienie baśni. Pisarka w tym rozdziale wskazuje m.in. na terapeutyczna rolę jaką może spełniać baśń. W czwartym rozdziale, autorka przywołuje błędy i nadużycia, jakie popełniane są najczęściej podczas przemówień.

Książkę tę powinna przeczytać naprawdę każda osoba, której zależy na tym, by jej wypowiedzi były zrozumiałe i ciekawe dla odbiorców. Podręcznik ten mogą wykorzystać osoby pracujące z dziećmi, pedagodzy, psycholodzy, a nawet rodzice. 90 ćwiczeń zaproponowanych w książce można wykorzystać zarówno do podnoszenia własnych umiejętności językowych jak i zastosować jako formę zabawy, a zarazem nauki przy pracy z dziećmi. Dodatkowo wiarygodność proponowanych metod podnosi fakt, iż odnoszą się one do doświadczeń życiowych autorki książki, czyli przywołuje ona własne wspomnienia z dzieciństwa. To sprawia, iż Czytelnik może bardziej zapamiętać dane ćwiczenia i uwierzyć w ich powodzenie. Kolejnym atutem tego podręcznika jest odwoływanie się pisarki do własnej praktyki zawodowej. Nie raz opisuje ona to, w jaki sposób zastosowała dane ćwiczenie i jaki ono przyniosło skutek. Powoływanie się na inne książki i baśnie, wskazuje na bogatą znajomość tematyki poruszanej pozycji. Wszystkie te cechy utwierdzają Czytelnika w tym, iż książka ta jest wspaniałym źródłem informacji, dającym możliwość wykorzystania wiedzy w praktyce.

Podręcznik choć na początku może sprawiać wrażenie trudnego do czytania, gdyż niektóre słowa mogą wydawać się niezrozumiałe, to już po przeczytaniu kilku stron owo wrażenie znika. Czytając książkę od razu wykonywałam prezentowane ćwiczenia, lub zastanawiałam się nad treścią przekazywaną przez autorkę i dochodziłam do takich samych wniosków, które ona sama starała się przekazać w podręczniku. Książkę polecam naprawdę każdemu. Pozycja ta powinna stać na półce osoby, która chce dobrze prezentować się wśród innych nie tylko na płaszczyźnie zawodowej ale także i prywatnej.

Redakcja
źródło: MoznaPrzeczytac.pl