Niniejsza publikacja jest próbą przybliżenia poetyckiego świata W. Oszajcy. Z pewnością nie ma charakteru monograficznego, jednak podejmuje wątki nowe, dotychczas nieomówione bądź tylko sygnalizowane przez innych badaczy. Będzie dobrą lekturą dla polonistów – zarówno nauczycieli, jak i studentów. Autorka ma nadzieję, że przyciągnie uwagę także historyków literatury, zwłaszcza zainteresowanych poezją uprawianą przez księży.

Rozważania podzieliła na sześć części: W świetle kerygmatu, Konterfekty biblijne, Motywy modlitewne, Ekfrazy poetyckie, Liryki intertekstualne, Doświadczenie ziemi. Dla trzech pierwszych kontekstem jest Biblia, trzy kolejne natomiast pokazują związki poezji Oszajcy z literaturą, malarstwem i naturą. W analizie dominuje kerygmatyczna interpretacja literatury, ale obecne są też inne metodologie: poetyka kultury, intertekstualność oraz geopoetyka.

Wacław Oszajca (ur. 1947 roku, ps. Jakub Nadbystrzycki, Tadeusz Cieśla, JaNad) – jezuita, teolog, publicysta, poeta – dla wielu jest osobą kontrowersyjną. Otwarcie mówi o potrzebie zreformowania Kościoła, porzuceniu dawnych, anachronicznych – w jego odczuciu – ceremoniałów, kiczowatych szat liturgicznych, zastąpieniu sutanny czy habitu zakonnego strojem świeckim, wreszcie odklerykalizowaniu mszy świętej, co miałoby oznaczać zdecydowanie większe zaangażowanie świeckich w liturgię. Zastanawia się nad możliwościami uwspółcześnienia liturgii.
Dlatego zadaje trudne pytania: Czy formuła „Oto Baranek Boży” mówi coś jeszcze dzisiejszemu człowiekowi? Czy możemy ją zmienić, czy też powinniśmy się jej kurczowo trzymać? [...]

Z recenzji:

Monografia jest książką ważną, prowokującą do dyskursu na temat uniwersalizacji poezji tworzonej przez kapłanów. To rzeczowe interpretacyjne studium o artystycznych uwarunkowaniach wielowymiarowej liryki Wacława Oszajcy, zakorzenionej w teologii, ale dającej przykład nowoczesnego jej brzmienia. Jak dowiodła autorka, nie ma sprzeczności w tej dychotomii, ponieważ poezja ta nie jest repetycją znanych nam wzorców, lecz ich współczesnym przetworzeniem – oryginalnym, spójnym i frapującym artystycznie. Badaczka zaprezentowała dojrzałość, umiejętnie wplotła swój głos interpretacyjny do znanego już dialogu na temat poezji Oszajcy, wykazała się przenikliwością i erudycyjnym wywodem.

Z recenzji prof. dr hab. Jolanty Pasterskiej

Praca wpisuje się w ten typ refleksji historycznoliterackiej, dla której ważne są zarówno poetyka w jej wariantach gatunkowych, stylistyka w przywołaniach i dialogach tematycznych, jak i uobecnianie się w poetyckim idiolekcie „miejsc teologicznych” jako przejawie sacrum. W tym znaczeniu tytuł książki Stefana Sawickiego Poetyka, interpretacja, sacrum doskonale oddaje kierunek rozmyślań autorki. Podejmując temat poezji ks. Wacława Oszajcy i kierując się również w stronę jego wyobraźni, w istocie rzeczy zapytała ona o podstawy twórczych roztrząsań, które zostały tak mocno sprzęgnięte z teologią.

Z recenzji prof. dra hab. Mariana Kisiela