Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Czy znacie wiewióra Frolika?

Bajka o jasnym Słoneczku

Łakomczuszek

Dlaczego Zając ma długie uszy?

Bajka o miłej Łódeczce

Bajka o mądrej Sowie i dobrej radzie

O Pajączku, który nie umiał tkać pajęczyny

Bajka o Nocnym Niebie

Niedźwiadek Łakomczuszek bardzo lubił cukierki. Czasami brał paczkę cukierków i szedł na spacer po lesie. I nie mógł przestać jeść, dopóki nie zjadł wszystkich. I właśnie dlatego nazwali go Łakomczuszkiem. Niedźwiadek potrafił podzielić się z przyjaciółmi wszystkim… tylko nie cukierkami.
Pewnego razu szedł sobie Łakomczuszek po lesie, policzek miał wypchany landrynką. Na drodze spotkał Zająca.
– Cześć, Łakomczuszku – mówi Zając. – Co tam trzymasz w buzi? Cukierka?
– Nie, coś ty! – odpowiada Łakomczuszek. – Tentego… Policzek mi spuchł! To znaczy, chciałem powiedzieć, że ząb mnie boli.
– Oj, biedaku! – użala się nad nim Zając. – Idź do Dzięcioła. On ci ząb wyleczy.
– Tak, pójdę, pójdę – mamrocze niedźwiadek, spuszczając oczy. – Na pewno pójdę!
Wstyd mu się zrobiło, że oszukał kolegę, ale naprawdę strasznie nie miał ochoty dzielić się cukierkami.

Idzie niedźwiadek dalej i gryzie cukierki. A tu z gałęzi woła do niego Wiewiórka:
– Cześć, Łakomczuszku! A co tam masz w buzi? Cukierka?
– Nie! Policzek mi spuchł. Ząb mnie boli! – znów kłamie niedźwiadek.
– Biedaczysko! – użala się nad kłamczuchem Wiewiórka. – Idź do Dzięcioła, on ci pomoże.
– Pójdę, na pewno pójdę! – zapewnia Wiewiórkę, idąc dalej.
A cukierków z paczuszki tylko ubywa.
Patrzy Łakomczuszek, a tu na pieńku siedzi Jeż.
– Dzień dobry, Jeżu – wita się z nim niedźwiadek. – Odpoczywasz sobie?
– Ano, odpoczywam – sapie Jeż. – A ty spacerujesz?
– Tak, spaceruję – odpowiada Łakomczuszek.
– Co ci się stało w policzek? – interesuje się Jeż. – Spuchł ci?
– Spuchł! – krzywi się niedźwiadek. – Ząb mnie boli!
– Idź do Dzięcioła – radzi mu Jeż. – Zaraz ci ząb wyleczy.
– Pójdę, Jeżu, pójdę. Jeszcze trochę pospaceruję i pójdę – znowu kłamie Łakomczuszek.

– No, jak tam chcesz – wzrusza ramionami Jeż. – Tylko nie zapomnij.
– Nie zapomnę – obiecuje niedźwiadek, wyciągając z torebki ostatni cukierek.
I w końcu ostatnia landrynka znika w buzi Łakomczuszka.
– No, nareszcie się udało! Zjadłem wszystko! – wzdycha z ulgą, siadając pod wysokim dębem.
I nagle czuje, że tam, w buzi, tam, gdzie dopiero co trzymał cukierka, coś zaczyna go boleć. Boli coraz mocniej i mocniej.
– Aaa! – jęczy Łakomczuszek. – Niech mi ktoś pomoże! – woła mały obżartuch, tarzając się po trawie.
– Komu pomóc? Kto potrzebuje mojej pomocy? – słychać gdzieś z góry.
– Ja potrzebuję pomocy! Ja, Łakomczuszek! – krzyczy zapłakany niedźwiadek.
– No dobrze, zobaczmy, co się dzieje – odpowiada ten sam głos.
Z drzewa zlatuje na dół Dzięcioł.
– Otwórz buzię i powiedz „Aaaa”! – poleca niedźwiadkowi Dzięcioł. – No tak, wszystko jasne. Dziura!
– Gdzie dziura?! – Łakomczuszek aż podskoczył.
– Dziura w zębie. Pewnie jesz za dużo cukierków. Będziemy leczyć!
– A może nie trzeba? – pyta wystraszony Łakomczuszek.
– Trzeba, trzeba! – słychać dookoła.
To Zając, Wiewiórka i Jeż przybiegli, słysząc wołanie o pomoc.
– Pewnie, że trzeba – mówi surowo Dzięcioł.
Dzięcioł to świetny lekarz, więc Łakomczuszek ani się obejrzał, a ząb był już całkiem zdrowy.
A co z cukierkami? – zapytacie.
Łakomczuszek lubi je tak samo mocno, jak i wcześniej. Tylko teraz zna już umiar i potrafi podzielić się z przyjaciółmi.
A najważniejsze jest to, że nikogo więcej już nie okłamuje!