WSPÓŁCZESNE DYLEMATY RESOCJALIZACYJNE W STRONĘ TWÓRCZEJ RESOCJALIZACJI

WSPÓŁCZESNE DYLEMATY RESOCJALIZACYJNE W STRONĘ TWÓRCZEJ RESOCJALIZACJI

Podtytuł: Księga Jubileuszowa
ISBN: 978-83-8095-548-6

56,95 zł

Wyświetl historię cen produktu

Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 59,80 zł

Księga Jubileuszowa dedykowana Profesorowi Markowi Konopczyńskiemu jest okazją do zaprezentowania jego dorobku i idei naukowej, której problematyka mieści się w obszarze nauk społecznych i jest niezwykle przydatna do wspomagania rozwoju człowieka na każdym etapie jego życia...

Ilość
Nie ma wystarczającej ilości produktów w magazynie

Nakład wyczerpany

W rozważaniach opisujących koncepcję twórczej resocjalizacji i jej praktyczne zastosowania występują trzy kluczowe zagadnienia, określające zarówno jej założenia teoretyczno-metodologiczne, jak i – wyrastające z nich – oddziaływania resocjalizacyjne. Należą do nich: twórczość, resocjalizacja i tożsamość.

Stymulowanie rozwoju struktur poznawczych i twórczych człowieka poprzez określone formy aktywności, pozwala wychowawcy rozwijać potencjały nieprzystosowanych społecznie podopiecznych i realizować proces ich resocjalizacji oparty na kreowaniu nowej tożsamości. Wykorzystanie tkwiących w każdej osobie potencjałów kreacyjnych, stanowi optymalny sposób rozwiązywania sytuacji problemowych, podejmowania alternatywnych ról społecznych i budowania nowej tożsamości, wypełnionej nową treścią oraz odmiennym niż dotąd, spojrzeniem na rzeczywistość. Rozwijane umiejętności wpływają z kolei na relacje społeczne i kształtują właściwy stosunek do otaczającego świata. Wszystko to pozwala resocjalizowanemu odnaleźć swoje miejsce w środowisku, a otrzymane kompetencje wykorzystać do radzenia sobie z różnorodnymi sytuacjami życiowymi w sposób poprawny oraz zgodny z oczekiwaniami społecznymi. Z punktu widzenia omawianej koncepcji, w procesie readaptacji i reintegracji społecznej, najważniejsze jest wyposażenie nieprzystosowanych w nowe indywidualne i społeczne kompetencje w obszarze społecznym i cywilizacyjno-kulturowym. Powstałe wytwory w trakcie pracy twórczej przybliżają człowieka do świata kultury, nauki, sztuki, sportu i pogłębiają jego percepcję, wyobraźnię, sposób myślenia oraz rozwijają wrażliwość. Redukowanie nieprzyjemnych odczuć, zaburzających obraz świata, poprzez poszukiwanie i aktywizację zasobów wewnętrznych człowieka, stanowi istotę autokreacji nowej tożsamości. Dostarczanie jednostce wspierających informacji przyczynia się z kolei do jej pełnego zaangażowania w podejmowanie zmian i nabywanie indywidualnych oraz społecznych kompetencji, niezbędnych do uczestnictwa w życiu społecznym. W ten sposób, w toku twórczej resocjalizacji, odbywa się proces destygmatyzacji jednostki, polegający na czasowym doświadczaniu przez nią istnienia dwóch tożsamości: aktualnej – pozytywnej i poprzedniej – negatywnej, aby w konsekwencji wzmocnić i utwierdzić ją w poprawnych poczynaniach.

W procesie twórczej resocjalizacji, obok proponowanych form aktywnego uczestnictwa i tworzenia kultury, nie może również zabraknąć obserwacji czynionej przez pedagoga resocjalizacyjnego z prawdziwego zdarzenia, który w odpowiednim momencie będzie dostrzegał zasoby i potencjały podopiecznego. Podstawowe metody powinny być nastawione na kreowanie nowych parametrów tożsamości oraz częściowe modyfikowanie już istniejących. Nadają one nowy kierunek ludzkiej aktywności oraz kreują nowe role społeczne. Stanowią o istocie pomocy pedagogicznej i nakreślają perspektywę dalszego rozwoju człowieka. Aby rozstać się ze swoją przeszłością, konieczne staje się zmodyfikowanie dotychczasowej sytuacji oraz wykreowanie przyszłości.

Jak podkreśla w swoich dziełach Profesor Marek Konopczyński, Twórcza Resocjalizacja czerpie swoje przesłanki teoretyczne zarówno z heurystycznych teorii dotyczących rozwoju twórczych metod rozwiązywania problemów, jak i z licznych koncepcji kryminologicznych, socjologicznych, psychologicznych i pedagogicznych, określających teoretyczne podstawy procesów resocjalizacji. Mamy tu więc do czynienia z oglądem rzeczywistości resocjalizacyjnej z metodologicznej perspektywy twórczego wewnętrznego i społecznego kreowania osób nieprzystosowanych społecznie, w miejsce perspektywy prawie wyłącznego korygowania i usprawniania ich zaburzonych funkcji i struktur osobowych. Tak rozumiana Twórcza Resocjalizacja jest koncepcją o potencjałach osób nieprzystosowanych społecznie. Jej metody mają za zadanie poszukiwać i rozwijać zarówno potencjały tkwiące w tych osobach, jak i stwarzać perspektywy wykreowania nowej tożsamości indywidualnej i społecznej osób nieprzystosowanych.

Według Autora koncepcji, klasyczna pedagogika resocjalizacyjna, w swoim wymiarze metodycznym, za główny cel oddziaływań obiera korektę, eliminowanie bądź usprawnianie zaburzonych struktur i mechanizmów osobowych i behawioralnych osób funkcjonujących patologicznie w swoich rolach życiowych i społecznych. Owo eliminująco-naprawcze podejście ma swoje źródła w trzech zasadniczych grupach współczesnych koncepcji wyjaśniających złożone problemy zjawiska nieprzystosowania społecznego. Jak podaje M. Konopczyński, koncepcje mające w znacznej części charakter interdyscyplinarny, próbują wieloaspektowo i wielowymiarowo wyjaśniać przyczyny, mechanizmy i skutki ludzkich reakcji i zachowań patologicznych. Posiadają one jednak jeden wspólny mankament: w znikomym stopniu odnoszą się do metodycznej problematyki samego procesu resocjalizacji oraz uwarunkowań jego efektywności, skupiając się przede wszystkim na wyjaśnianiu etiologii i fenomenologii tego zjawiska.

Należy wyraźnie pokreślić, jak zaznacza Marek Konopczyński, że efektem twórczości, rozumianej jako zmodyfikowane funkcjonowanie strukturalnych czynników procesów poznawczych osób nieprzystosowanych społecznie, jest ich innowacyjny, twórczy sposób rozwiązywania sytuacji problemowych. Efektem istotnym, ale o ubocznym charakterze, są wytwory materialne działalności twórczej osób nieprzystosowanych społecznie. Mówiąc innymi słowy, człowieka zajmującego się teatrem, sportem, plastyką lub muzyką i dodatkowo odnoszącego w tych dziedzinach określone sukcesy (poprzez granie roli w teatrze, namalowanie obrazu lub wykonanie dobrego występu sportowego), inni ludzie zaakceptują szybciej, zwłaszcza ci niewykazujący zaburzeń patologicznych. Z kolei metodyczne wymiary Twórczej Resocjalizacji akcentują wpływ samej pomocy pedagogicznej wobec resocjalizowanego i nakreślają perspektywy dalszego rozwoju jednostek nieprzystosowanych społecznie. Dewiacyjnie funkcjonujący człowiek, aby zostać zaakceptowanym społecznie, musi wykonać potrójny wysiłek: rozstać się ze swoją przeszłością, zmodyfikować aktualność oraz wykreować przyszłość.

Polega to, jak podaje Marek Konopczyński, na przeanalizowaniu i zrozumieniu przyczyn swoich wadliwych zachowań i postaw społecznych, usprawiedliwieniu wynikających z nich reakcji innych ludzi oraz ujawnieniu gotowości do zmian. W ślad za tym powinny podążać próby modyfikacji określonych parametrów indywidualnej tożsamości. Modyfikowanie aktualności polega na intelektualnym i emocjonalnym włączeniu się w działania rozwijające strukturalne czynniki i mechanizmy procesów poznawczych. W ten właśnie sposób uzewnętrzniają się potencjały wychowanków. Natomiast kreowanie przyszłości dotyczy inicjowania procesu społecznego adaptowania własnych form aktywności, opartych na ujawnionych potencjałach. Tak oto powstające nowe tożsamości społeczne, umożliwiają podejmowanie odmiennych od dotychczasowych ról społecznych, co stanowi niezwykle ważne zadanie dla pedagogów, psychologów i penitencjarystów zajmujących się losami życiowymi innych i poprawą ich losu.

Idea służenia innym i wspomagania w ich rozwoju jest bardzo szlachetna, co jest szczególnie ważne dla kształtowania i rozwoju postawy pedagogów w pracy z drugim człowiekiem. Nic nie zastąpi osobistego przykładu Profesora Marka Konopczyńskiego, Jego ogromnego zaangażowania, ogromu spotkań i dyskusji naukowych, wymiany doświadczeń na różnych płaszczyznach, wszechstronnej pomocy drugiemu człowiekowi, zaangażowania w poprawę funkcjonowania placówek resocjalizacyjnych – w szczególności instytucji dla nieletnich, a nade wszystko wspomagania rozwoju naukowego młodych pracowników nauki.

Mistrz wyznacza kierunek działań, kieruje pracą i wyzwala motywację u innych, dzięki której dostrzegamy potrzebę samokształcenia, rozwoju i samorealizacji. Działania oparte na relacjach: nauczyciel – uczeń, mistrz – student, mistrz – nauczyciele, są okazją do współdziałania, współpracy i współuczestnictwa w procesie wzrastania ucznia i mistrza, dzięki wspólnemu zaangażowaniu i wielkiej pasji naukowej Profesora. Jego spotkania ze studentami – to niepowtarzalne relacje naukowe, które pozostają w pamięci na zawsze, to sposób przekazywania profesjonalnie, przystępnie wiedzy naukowej we wspaniałym klimacie spotkania, kiedy zajęcia stają przyjemnością i pełnym udziałem słuchaczy oraz kiedy zainteresowanie pracą zawodową, twórczością i planami życiowymi studenta jest niezwykle ważne w pracy zespołowej. Umiejętność wykreowania zasobów i potencjałów u studentów, pracowników nauki i kierowanie ich rozwojem jest niezwykle cenne, ale wymaga ze strony Profesora ogromnego zaangażowania i poświęcenia. Owa niezwykle trudna rola, której się podejmuje, wymaga nie tylko dużej i wszechstronnej wiedzy, ale też chęci i umiejętności dzielenia się wiedzą, własnymi doświadczeniami, celowego dobierania zadań do możliwości studenta, wskazywania w procesie badawczym sensowności i wartości, a nade wszystko dostrzegania w drugiej osobie człowieka i zapraszania go do współpracy.

Jubileusz Profesora Marka Konopczyńskiego jest okazją do zaprezentowania jego dorobku i idei naukowej, której problematyka mieści się w obszarze nauk społecznych i jest niezwykle przydatna do wspomagania rozwoju człowieka na każdym etapie jego życia, przede wszystkim zaś dla osób z deficytami rozwojowymi i kształtowania ich tożsamości osobowej, społecznej i kulturowej. Refleksje Jubilata zawierają czytelną odpowiedź na pytania: jaki powinien być system resocjalizacji nieletnich i dorosłych w Polsce oraz jaką rolę powinni odgrywać wychowawcy i społeczeństwo w procesie resocjalizacji, a nade wszystko wskazuje istotę kreowania zasobów i potencjałów człowieka, jako optymalny sposób poprawy życia jego i ludzi dookoła. Należy podkreślić olbrzymi wkład Profesora w rozwój interdyscyplinarnej humanistycznej myśli, poprzez znaczące i kreatywne piśmiennictwo naukowe, praktyczne wdrażanie rozwiązań w placówkach resocjalizacyjnych oraz wspieranie specjalistów i kreowanie ich rozwoju w kierunku poprawy i zmiany systemu resocjalizacji w Polsce.

Niech ta dedykowana Autorowi koncepcji Twórczej Resocjalizacji Księga jubileuszowa będzie wyrazem pamięci i wdzięczności za wszystkie spotkania, dyskusje, niedokończone i trwające działania, za niezwykle budujące relacje Mistrz – uczeń, które stanowią o klimacie naukowym środowiska akademickiego, kiedy powstaje szczególna, osobista więź pomiędzy profesorem i studentami oraz samymi pracownikami nauki, i kiedy kształtuje się w tym kontekście naukowy charakter tych Spotkań.

Zamieszczone w tej księdze teksty są wyrazem naszego podziękowania, uznania, radości i wdzięczności za wszystkie dotychczasowe możliwości współpracy i współdziałania z Mistrzem – na drodze dialogu, wymiany, koordynacji działań naukowych i zawodowych. Są one rezultatem dyskusji, naukowych przemyśleń, zawodowych spostrzeżeń, doświadczeń życiowych i refleksji, są podziękowaniem za możliwość współpracy naukowej, za dostrzeganie innych, za obecność w sytuacjach ważnych dla drugiego człowieka, za zrozumienie i wrażliwość, za otwartość na innowację, za zaufanie, a nade wszystko za kreowanie zasobów i potencjałów młodego pokolenia.

Redaktorzy:
Wiesław Ambrozik, Anna Kieszkowska, Krzysztof Sawicki

Księga Jubileuszowa

Opis

Książka papierowa
oprawa miękka

Anna Kieszkowska Anna

Ambrozik Wiesław

Ambrozik Wiesław profesor zwyczajny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor, redaktor oraz współredaktor publikacji książkowych, a także autor licznych artykułów z zakresu pedagogiki społecznej i pedagogiki resocjalizacyjnej podejmujących problemy społeczno-przestrzennych wyznaczników sytuacji społecznej oraz zachowań dewiacyjnych młodzieży i osób dorosłych. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na funkcjonowaniu systemu profilaktyki społecznej, resocjalizacji nieletnich i dorosłych przestępców oraz dysfunkcjonalności systemu resocjalizacji i kryzysie koncepcji i idei społecznej readaptacji. Dziekan Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w latach 2002–2008, wieloletni członek Senatu UAM, członek Polskiej Komisji Akredytacyjnej w latach 2012–2015, członek Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN od 2011 r. i wiceprzewodniczący Zespołu Pedagogiki Resocjalizacyjnej działającego w ramach KNP PAN, wiceprzewodniczący Rady Polityki Penitencjarnej – organu doradczego Ministra Sprawiedliwości RP od 2010 r., członek rad naukowych i redakcyjnych czasopism naukowych i wydawnictw ciągłych, takich jak: „Studia Edukacyjne”, „Pedagogika Społeczna”, „Resocjalizacja Polska”, „Probacja”, „Policja 997”, seria Resocjalizacja (PWN).

 Sawicki Krzysztof

Sawicki Krzysztofjest adiunktem w Katedrze Pedagogiki Specjalnej na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu w Białymstoku, członkiem Zespołu Pedagogiki Resocjalizacyjnej oraz Zespołu Pedagogiki Młodzieży przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN. Jego zainteresowania naukowe oscylują wokół pedagogiki resocjalizacyjnej, nieprzystosowania społecznego nieletnich, grup subkulturowych, wykluczenia i marginalizacji. Współpracuje z uniwersytetami i szkołami wyższymi w: Belgii, Finlandii, Holandii, Federacji Rosyjskiej i na Litwie. W działalności naukowej bazuje nie tylko na polskiej i anglojęzycznej literaturze przedmiotu, lecz także na doświadczeniach z zawodowej oraz społecznej pracy z dziećmi i młodzieżą ze środowisk defaworyzowanych. Jest autorem, współautorem i współredaktorem naukowym ośmiu monografii, kilkudziesięciu artykułów i rozdziałów w polskich i zagranicznych pracach zbiorowych oraz publikacji popularnonaukowych. Jako recenzent współpracuje z polskimi i zagranicznymi czasopismami (w tym z listy filadelfijskiej). Jest pomysłodawcą i organizatorem cyklicznych konferencji naukowych pod hasłem „Forum Resocjalizacji”. W wolnych chwilach muzykuje, komponuje i oddaje się zamiłowaniu do kulinariów.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Autor

Kieszkowska Anna, Ambrozik Wiesław, Sawicki Krzysztof

ISBN druk

978-83-8095-548-6

ISBN e-book

Objętość

586 stron

Wydanie

I, 2018

Format

B5 (160/235)

Oprawamiękka, klejona, fola matowa

Wprowadzenie       

Wiesław Ambrozik
Biografia Profesora Marka Konopczyńskiego       

Andrzej Bałandynowicz
Prekursor nowoczesnego interpretowania treści procesu resocjalizacji 

Rozdział I. Rzeczywistość społeczna i doświadczenia socjalizacyjne

Bogusław Śliwerski
Imperatyw pamięci społecznej 

Tadeusz Pilch
Strategia kształtowania człowieka czynu i rzeczywistości społecznej  

Kazimierz Pospiszyl
Studia nad dynamiką wczesnej socjalizacji       

Jerzy Modrzewski
O względności kwalifikacji zachowań konformistycznych i dewiacyjnych w doświadczeniu socjalizacyjnym jednostek w układach ich społecznej obecności 

Jerzy Nikitorowicz
Diagnoza i autodiagnoza w kontekście złożonego procesu kształtowania się tożsamości 

Zbyszko Melosik
Post-subkultury i tożsamość współczesnej młodzieży: tyrania tymczasowości? 

Ewa Solarczyk-Ambrozik
Uczenie się przez całe życie i zmiany we wzorach przebiegu kariery a zapotrzebowanie na doradztwo zawodowe 

Agnieszka Cybal-Michalska
Kariera jako zjawisko obiektywne i układ zewnętrzny – perspektywa funkcjonalno-strukturalna 

Agnieszka Gromkowska-Melosik
Przemoc symboliczna, ideologia neoliberalna i automarginalizacja w edukacji: dlaczego wolę być dokerem niż prezesem korporacji? 

Rozdział II. Potrzeba budowania bądź rewitalizacji naturalnej humanistycznej wspólnoty

Zdzisław Kosyrz
Jak współdziałać z tymi, których trudno zrozumieć i kształtować?  

Zenon Gajdzica
O szansach i warunkach samorozwoju osób z lekką niepełnosprawnością intelektualną wkraczających w świat ludzi dorosłych

Wiktor Rabczuk
Pozytywna dyskryminacja w zwalczaniu nierówności, wykluczenia edukacyjnego i społecznego  

Anna Nowak
Sytuacja prawna małoletniego i nieletniego z niepełnosprawnością intelektualną 

Jerzy Kunikowski
Problem wartości i aspiracji w życiu młodego człowieka  

Krystyna Marzec-Holka
Poliamoria – akceptowalne życie w sieci przyjacielskiej, miłosnej i seksualnej z wieloma partnerami czy patologia? 

Mirosław Sobecki
Polska – z jaką pedagogiką w XXI wiek?   

Wioleta Danilewicz
Od statycznego do procesualnego kierunku myślenia o rodzinie 

Ewa Jarosz
Przemoc, zdrowie, pieniądze – szkic o powiązaniach  

Marek Michalak
Dzieci bić nie wolno – nigdy!   

Rozdział III. Możliwości, ograniczenia i nowe wyzwania w pedagogice resocjalizacyjnej

Beata Pastwa-Wojciechowska
Diagnoza psychologiczna na rzecz wymiaru sprawiedliwości – pomiędzy teorią a praktyką 

Ewa Wysocka
Podejście pozytywne i psychotransgresjonizm w resocjalizacji – możliwości i ograniczenia w działalności pedagoga resocjalizującego 

Zdzisław Bartkowicz
Kompetencje społeczne w kontekście procesu wykolejenia i resocjalizacji   

Marian Nowak
Twórcza resocjalizacja a „progowe zasoby osób” w sytuacji izolacji więziennej   

Robert Opora
Rola wartości moralnych w zapobieganiu niedostosowaniu społecznemu   

Agnieszka Barczykowska, Maciej Muskała
Koegzystencja modeli ryzyka i dobrego życia jako warunek skutecznych oddziaływań resocjalizacyjnych 

Marzenna Zaorska
Problematyka przestępczości farmaceutycznej w opinii studentów resocjalizacji 

Kazimierz Pierzchała, Beata Mydłowska
Przełamywanie stygmatyzacji osadzonych w obszarze działań duszpasterstwa więziennego 

Krzysztof Sawicki
Młodzież jako przedmiot zainteresowań pedagogiki resocjalizacyjnej 

Aneta Skuza
Zastosowanie techniki wywiadu narracyjnego w badaniach nieletnich przebywających w zakładzie poprawczym 

Rozdział IV. W stronę uspołecznienia twórczej resocjalizacji
 
Wiesław Ambrozik
W stronę uspołecznienia systemu oddziaływań resocjalizacyjnych   

Barbara Kromolicka
Twórcza resocjalizacja w pomocy postpenitencjarnej realizowanej przez zawodowych kuratorów sądowych 

Andrzej Węgliński
Resocjalizacja w środowisku otwartym z zastosowaniem metody zarządzania przypadkiem w dozorach kuratorskich  

Agata Cudowska
Twórcze orientacje życiowe jako zasoby w readaptacji społecznej 

Anna Kieszkowska
Znaczenie oddziaływań inkluzyjno-katalaktycznych w środowisku życia 

Małgorzata Michel
„Wykluczenie uczestniczące” jako przestrzeń potencjałów i narzędzie pracy pedagoga resocjalizacyjnego z dziećmi i młodzieżą na ulicy w nurcie „nowej resocjalizacji”   

Klaudia Węc
Nibylandia resocjalizacyjna, czyli opowieść o populizmie, scjentyzmie, pozoranctwie w krainie iluzji. Psychoanalityczne inspiracje Marka Konopczyńskiego 

Iwona Klonowska
Rola twórczej resocjalizacji w budowaniu nowej pedagogicznej funkcji Policji
Kierunki działań i perspektywy  

Łukasz Kwadrans
Między resocjalizacją tradycyjną a kreującą działalnością wychowawczą
Możliwości stosowania twórczej resocjalizacji w ośrodkach kuratorskich      

Hubert Kupiec
Kształcenie pedagogiczne studentów przez organizowanie warsztatów twórczej resocjalizacji 

Anna Janus-Dębska
Praca na cele społeczne jako szansa na resocjalizację w społeczeństwie oraz ograniczenie poziomu recydywy 

Dariusz Piekut
Sport jako płaszczyzna oddziaływań resocjalizacyjnych      

Literatura   

Wiesław Ambrozik Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Biografia Profesora Marka Konopczyńskiego

Charakterystycznym rysem biografii prof. zw. dr. hab. Marka Konopczyńskiego jest to, że zbiega się ona z kolejami naszej oświaty, zawodu nauczycielskiego i kształcenia wielu pokoleń pedagogów przygotowywanych do rozmaitych obszarów szeroko postrzeganej opieki i wychowania, ze szczególnym jednak wskazaniem na obszary resocjalizacji, reintegracji i readaptacji społecznej dzieci i młodzieży. W tym właśnie wymiarze życia społecznego wzrastał, dojrzewał oraz działał i nadal aktywnie uczestniczy Profesor zwyczajny nauk społecznych, Pedagog, Autor i Animator licznych szczegółowych koncepcji i praktycznych rozwiązań w zakresie pedagogiki resocjalizacyjnej z ideą tzw. „twórczej resocjalizacji” na czele.

Marek Jerzy Konopczyński urodził się 24 września 1956 roku w Siedlcach. Jego ojciec krewni i przodkowie byli kolejarzami, mama natomiast i jej rodzice, rodzeństwo, a także dalsi krewni byli nauczycielami rozmaitych szczebli szkolnictwa. Mama przez wiele lat pracowała w bibliotece, a następnie jako nauczyciel akademicki w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach. Ojciec natomiast pracował w służbach technicznych Polskich Kolei Państwowych, dysponował niewątpliwymi zdolnościami politechnicznymi oraz znajomością techniki motoryzacyjnej, czemu zresztą dawał wyraz, będąc przez wiele lat biegłym sądowym do spraw wypadków drogowych. Fakt ten odegrał w socjalizacji Profesora i Pedagoga niebagatelną rolę. Pomijając dość oczywiste „dziedziczenie” zawodu, wpływ ten zaowocował u Marka cechami punktualności, rzetelności, dokładności, ale także wrażliwości, odpowiedzialności i spolegliwości, które wydają się charakteryzować zarówno zawód kolejarzy, jak i nauczycieli. Niewątpliwy udział w rozwoju dorastającego chłopca obok rodziców mieli również dziadkowie, także reprezentujący wspomniane zawody, a przy tym doświadczeni tragicznymi przeżyciami wojennymi. Otoczenie rodzinne wywarło znaczący wpływ na rozwój i późniejszą aktywność zawodową, społeczną i polityczną Profesora.

Cały okres dzieciństwa oraz dorastania spędził w swoim wielopokoleniowym domu rodzinnym w Siedlcach. Tam też ukończył szkołę podstawową, a następnie miejscowe liceum ogólnokształcące. Jako dziecko był bardzo nieśmiały w odróżnieniu od swojego młodszego brata, w którym mniejsze czy większe ekspozycje publiczne nie wywoływały jakichkolwiek zahamowań. Ta nieśmiałość stanowiła dla Marka nie lada problem – bywało, że nie był w stanie zrobić prostych zakupów w sklepie, zwłaszcza w obecności innych klientów. Wszystko to jednak minęło w okresie dorastania. Swego rodzaju nowe oblicze nastolatka, który stał się pewny siebie, rodziło pewne problemy edukacyjno-wychowawcze u schyłku liceum, kiedy okazał się w pełni nader samodzielny i niezależny. Wskazana tu odmienność osobowości braci uformowała zresztą zupełnie różne drogi życiowe każdego z nich. Młodszy został zawodowym aktorem, autorem programów radiowych i dziennikarzem brylującym na salonach Warszawy, a przez pewien czas również Paryża. Starszy z kolei podążył drogą kariery akademickiej, pnąc się systematycznie po drabinie awansów naukowych i uczelnianych oraz podejmując liczne obowiązki społeczne i administracyjne.

Karierę zawodową Marka Konopczyńskiego zapoczątkowały studia w zakresie pedagogiki specjalnej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie ich trwania zetknął się z koncepcją pedagogiki resocjalizacyjnej Jana Konopnickiego, rozwijaną twórczo przez Prof. dr hab. Bronisława Urbana. Odcisnęło to trwały ślad na dalszej drodze naukowej przyszłego Profesora.

Napisaną pracę magisterską pt. Retrospektywna ocena środowiska rodzinnego przez nieletnie wychowanki Zakładu Poprawczego w Mrozach poświęcił problematyce środowiskowych uwarunkowań nieprzystosowania społecznego młodzieży. Zagadnienie to stało się zresztą przedmiotem Jego późniejszych analiz naukowych ujmowanych w rozmaitych kontekstach teoretycznych.

Okres studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim, przypadający na drugą połowę lat siedemdziesiątych i początek lat osiemdziesiątych, był też dla Marka Konopczyńskiego okresem aktywnego uczestnictwa społecznego w działalności krakowskiego środowiska studenckiego. Mieszkał w słynnym akademiku „Żaczek”, trenował karate kyokushinkai oraz brał udział w tzw. nocnych spotkaniach intelektualnych, na które „biletem wstępu” były koniecznie długi, powyciągany sweter, długie, rozwichrzone włosy i długa fifka z najgorszym sortem papierosów „Sport” lub „Popularne”. Angażuje się wówczas także w działalność Krakowskiego Studenckiego Komitetu Solidarność – NZS oraz w liczne tajne spotkania i akcje niepodległościowe, których zwieńczeniem było m.in. wypuszczenie balonu z napisem „Polska Walcząca” na krakowskich Błoniach podczas mszy świętej odprawianej przez Papieża Jana Pawła II, co skończyło się zatrzymaniem przez SB i wielogodzinnymi przesłuchaniami oraz realnym zagrożeniem utraty możliwości dalszego studiowania. [...]

Ciąg dalszy w książce... Zapraszamy!

Jubileusze mają wynagrodzić (…) wszelkie przykre doznania, utrudnienia czy niedogodności losu. Być może chronią przed przemijaniem i udręką. Pełnią (…) funkcję kompensacyjną. Znakomity tom, który poddaję ocenie, taką właśnie funkcję wypełnia. Homogeniczność tematyki (…) dowodzi, że w związku z daną rocznicą można przygotować do druku niezwykle wartościowe zbiorowe opracowanie informacyjno-podręcznikowe, prezentujące oryginalne treści o charakterze zarówno naukowo-poznawczym, jak i praktyczno-społecznym. Na tym tle zarysowany zostaje naukowy portret Uczonego, którego dokonania wydają się zaledwie przyczynkiem do dalszego niespotykanego rozwoju. Profesor promuje przy tym imponującą i zasługującą na naśladowanie postawę swoistego kosmopolityzmu i umiłowania dialogu z przedstawicielami różnych porządków kulturowych, wskazując jako istotny problem, wymagający zdemaskowania i stopniowej zmiany, fakt funkcjonowania w przestrzeni społecznej krzywdzących stereotypów dotyczących różnych grup społecznych (religijnych, etnicznych, kulturowych, niesprawiedliwie marginalizowanych).

Postawę Profesora (…) określić można jako postawę cierpliwego tłumacza, inicjatora inspirujących dyskusji naukowych, Mistrza – zarówno intelektualnego, jak i moralnego – zachęcającego uczniów do poznawania zróżnicowanych przestrzeni badawczych, traktującego podejmowane zadania jako godne poparcia, a przy tym prezentującego wart naśladowania wzór postępowania względem ludzi w ogóle: nie walczącego z nimi, ale hamującego ich antagonizmy.

Z recenzji prof. zw. dr. hab. Andrzeja Radziewicza-Winnickiego

Zobacz także

Polecane tytuły ( 8 inne tytuły w tej samej kategorii )

Nowa rejestracja konta

Posiadasz już konto?
Zaloguj się zamiast tego Lub Zresetuj hasło