Co babcia i dziadek śpiewali kiedy byli mali
Cena podstawowa
64,76 zł
-23,00 zł
Cena
41,76 zł
Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 30,00 zł
Polskie belcanto to podręcznik; zawiera podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii głosu, wyjaśniające niektóre mylne, a rozpowszechnione pojęcia, zwłaszcza dotyczące oddychania (nieznajomość powszechna – automatyzm tej funkcji).
W Oficynie Impuls książka dostępna w wersji elektronicznej - e-book (e-book wraz z plikami muzycznymi mp3 w wersji ePub).
Polskie belcanto to podręcznik; zawiera podstawowe wiadomości z zakresu anatomii i fizjologii głosu, wyjaśniające niektóre mylne, a rozpowszechnione pojęcia, zwłaszcza dotyczące oddychania (nieznajomość powszechna – automatyzm tej funkcji). Podkreślenie niedocenianego, podstawowego znaczenia artykulacji, prawidłowej wymowy, również języka polskiego… Rozwinięciem argumentów opisywanych są liczne ilustracje, mogące przemówić do wyobraźni, a także pamięci osoby uczonej, stanowiące novum w porównaniu z dotychczasowymi podręcznikami. Książce towarzyszy płyta zawierająca słuchowe uzasadnienie sformułowań, pozwalająca lepiej zrozumieć i zapamiętać podstawowe założenia podręcznika – oparcia prawidłowego śpiewu na dobrej wymowie (a nie na oddychaniu), dającej swobodę i podbudowującej piękno głosu.
Od wielu już lat brakuje na polskim rynku wydawniczym podręczników do śpiewu, które ujmowałyby anatomię, fizjologię i dydaktykę tego przedmiotu. Polskie belcanto wypełnia skutecznie tę lukę, będąc pozycją przeznaczoną dla szerokiego kręgu odbiorców:
1. Dla średnich (II st.) szkół muzycznych, akademii muzycznych oraz ognisk muzycznych prowadzących naukę śpiewu, a także kursów dla śpiewaków i piosenkarzy;
2. Dla młodzieży (od ok. 17 lat) pragnących rozpocząć naukę śpiewu;
3. Dla osób uczących śpiewu, niezależnie od wykształcenia, pragnących uzupełnić swoją wiedzę;
4. Dla księży, kleryków i organistów.
Już teraz mogą Państwo odsłuchać audycję radiową z 14 lica, która odbyła się na antenie Programu II Polskiego Radia z autorka książki "Polskie belcanto" Katarzyną Zachwatowicz-Jasieńską klikając poniżej w radio:
Opis
Specyficzne kody
Zachwatowicz-Jasieńska Katarzyna
Edukację muzyczną odbyła w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej nr 1 w Warszawie w zakresie śpiewu w klasie prof. Feliksa Rudomskiego, a następnie na Wydziale I Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie uzyskała w 1962 roku dyplom artysty muzyka w zakresie teorii. W 1973 roku uzyskała dyplom magistra sztuki na Wydziale Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu w klasie prof. Eugeniusza Sąsiadka.
Na podstawie dorobku artystycznego i pedagogicznego, a także przedstawionego w COPSA (obecnie CEA) opracowania Sposoby pracy nad dykcja w nauce śpiewu (recenzentka prof. Alina Bolechowska) otrzymała III stopień specjalizacji w zakresie nauczania śpiewu.
W 1962 roku podjęła pracę w Państwowej Szkole Muzycznej II st. Nr 1 (obecnie im. Józefa Elsnera), gdzie uczyła literatury muzycznej, solfeżu oraz słuchania muzyki dla wokalistów, a następnie śpiewu solowego, emisji głosu (dla rytmiczek) oraz prowadziła zespoły wokalne.
W ramach działalności koncertowej współpracowała z Filharmoniami, m.in. Narodową, Krakowską, Wrocławską, z Warszawskim Towarzystwem Muzycznym, Krajowym Biurem Koncertowym i Związkiem Kompozytorów Polskich. Powołała wraz ze Zdzisławem Skwarą zespół muzyki Dawnej „Canor anticus”, z którym wykonywała w latach 1970-1980 muzykę średniowieczną i renesansową.
Pracowała nad śpiewem z aktorami w warszawskich teatrach, a następnie nad impostacją głosu ze studentami Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (obecnie Akademia Teatralna).
Pogłębiała zainteresowania dykcją i artykulacją oraz prawidłową wymową polską jako podstawami w nauce emisji głosu. Tym się kierowała, ucząc pracy nad głosem na Wydziale Muzykologii Kościelnej w Akademii Teologii Katolickiej, w diecezjalnym Instytucie Szkolenia Organistów, a także w Wyższym Seminarium Duchownym oo. Palotynów i w Seminarium Księży Jezuitów „Bobolanum”. Prowadzi również zajęcia z retoryki, obejmujące emisję i higienę głosu na kursach Ministerstwa Edukacji Narodowej dla studentów Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 1970-1973 nagrywała dla Polskiego Radia cykl audycji „O śpiewie, pieśniach i piosenkach”. Opracowała śpiewnik Co babcia i dziadek śpiewali, kiedy byli mali (Oficyna Wydawnicza IMPULS).
Brała udział w licznych polskich i zagranicznych kursach muzycznych i seminariach: w Accademia Musicale Chigiana w Sjenie, w Weimarze, w Innspbrucku - muzyka barokowa, Bruges - muzyka średniowiecza i renesansu. Uczestniczyła w zorganizowanym w 1962 roku w Paryżu sympozjum z okazji 100-lecia urodzin Klaudiusza Debussy'ego. W 1987 roku wystąpiła we Francji w cyklu koncertów na 50-lecie śmierci Maurycego Ravela.
Członkini Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki, Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego oraz Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów Śpiewu.
Uhonorowana nagrodą III st. Ministra Oświaty i Wychowania (1976), Złotym Krzyżem Zasługi i odznaką Zasłużonego Działacza Kultury (1987).
Oficyna Wydawnicza "Impuls"
Autor | Zachwatowicz-Jasieńska Katarzyna |
ISBN druk | 978-83-7587-493-8 |
ISBN e-book | 978-83-8294-176-0 |
Objętość | 118 stron |
Wydanie | II, 2010 |
Format | A4. E-book: pdf, epub i mobi |
Oprawa | miękka, klejona |
Wstęp
1. Co warto wiedzieć o sobie? – Trochę anatomii
2. Trzy różne A
3. Jakimi głosami ludzie śpiewają?
4. Co to jest rejestr mowy?
5. A1 – Akustyka
6. A2 – Artykulacja
Spółgłoski
Samogłoski
7. O oddychaniu
8. O nosie
9. Czy w śpiewie istnieją rejestry?
10. O kontratenorach i falsetystach
11. O śpiewaniu po polsku i nie tylko
12. A3 – Artyzm
13. Sucha zaprawa
14. Jak może przebiegać lekcja śpiewu?
15. Da capo
16. Miłe... początki
17. O śpiewaniu dzieci i o bhp w śpiewie
18. Kształcenie ucha czy solfeż?
19. Pół żartem, pół serio
20. Jedno nagranie warte jest tysiąc słów
21. Kanon polskiego belcanto
Bibliografia
Podziękowania
Wykaz ścieżek na płycie CD
Prof. Eugeniusz Sąsiadek:
Praca Katarzyny Zachwatowicz Polskie belcanto jest zwięzłym, a zarazem precyzyjnym zbiorem najbardziej istotnych wiadomości o sztuce wokalnej. Ma charakter popularnonaukowy, ale bardzo trafnie ujmuje najważniejsze zagadnienia z dziedziny fizjologii głosu, metodyki nauczania śpiewu, a także interpretacji dzieła wokalnego. Zwięzłość wypowiedzi powoduje, że tak skomplikowane problemy, jak oddychanie w śpiewie, appoggio, funkcja rezonatorów czy fizjologia rejestrów są podane w formie skrótowej, ale to należy uznać za walor pracy popularnonaukowej – zbyt bowiem skomplikowane wywody na temat np. fizjologii krtani i oddechu mogłyby zniechęcić wielu potencjalnych czytelników do uważnego studiowania pracy Katarzyny Zachwatowicz.
Wiele rozdziałów Polskiego belcanto przynosi nowe, oryginalne spojrzenie na problemy sztuki wokalnej. Do szczególnie interesujących rozdziałów należą rozważania o artykulacji (ciekawe spojrzenie na najbardziej rozpowszechnione błędy wymowy w śpiewie w języku polskim, a także niektórych językach obcych), o śpiewaniu po polsku, o kształceniu ucha i w ogóle o problemach nauki solfeżu (w pełni podzielam opinię Autorki o zaniedbaniach w Polsce). W obszarze spraw techniczno-wokalnych duże zainteresowanie wzbudza rozdział „Sucha zaprawa”, który z całą pewnością powinien zainteresować wielu czytelników (jest to również oryginalna teoria Autorki).
Autorka operuje językiem literackim, bardzo klarownym i łatwo zrozumiałym nawet w opisie trudniejszych zjawisk z zakresu sztuki wokalnej. Będzie to zatem dodatkowy atut w dotarciu do szerszego grona czytelników.
Zakres tematyczny pracy Katarzyny Zachwatowicz i klarowność wywodu dają pewność, że Polskie belcanto będzie stanowić interesującą i potrzebną lekturę dla różnorodnego kręgu odbiorców: przede wszystkim dla nauczycieli śpiewu solowego w różnego typu szkołach (wyższych, średnich, w ogniskach muzycznych), następnie dla studiujących wokalistykę w akademiach muzycznych i szkołach muzycznych II stopnia, dla nauczycieli wychowania muzycznego w szkołach podstawowych i ogólnokształcących. Jestem przekonany, że również wielu melomanów zainteresowanych sztuką wokalną sięgnie po pracę Katarzyny Zachwatowicz.
Polska sztuka wokalna cierpi dotkliwie na brak literatury popularnonaukowej, dlatego w pełni popieram wydanie pracy Katarzyny Zachwatowicz Polskie belcanto.
Prof. Jerzy Knetig:
Mam przed sobą przygotowany do druku materiał książki Polskie belcanto Katarzyny Zachwatowicz-Jasieńskiej – pracy adresowanej do śpiewaków zawodowych, ale myślę, że nie tylko.
Dla mnie mottem tej książki jest fragment wypowiedzi Autorki zawarty we wstępie:
„Śpiewanie powinno być przyjemnością i dla odbiorcy, i dla wykonawcy – śpiewa się przecież dla siebie. Ma być przyjemnością zarówno dla zawodowego śpiewaka, jak i dla dziecka w szkole, dla matki i ojca śpiewających z dziećmi”.
Jeśli ma być przyjemnością, powinno być łatwe i proste, a wiemy, że tak nie jest. Nauka śpiewu, nauka techniki wokalnej, sposobu wydobywania głosu, estetyki dźwięku jest procesem bardzo długim i żmudnym, trwa zwykle wiele lat, wymaga ogromnej cierpliwości, zaangażowania, samodyscypliny, pasji – i to zarówno od uczącego się, jak i od jego pedagoga. Co należy zrobić, aby osiągnąć sukces? Jak pracować, aby po zakończeniu żmudnego okresu pracy nad głosem obie strony (uczeń i pedagog) mogły powiedzieć sobie, że zrobiono wszystko, aby wykształcić śpiewaka – artystę.
Wiemy doskonale, że jest to sprawa wybitnie indywidualna, ale są pewne kanony, zasady, wypracowane schematy, które zawsze będą się przewijać w każdym procesie nauki u każdego – o tych zasadach jest ta książka.
Brakuje na polskim rynku opracowań z tej dziedziny wiedzy – kilka pozycji z dawnych lat, przy kompletnie wyczerpanych nakładach (cytowane one są w załączonej bibliografii). […]
Pani Katarzyna Zachwatowicz-Jasieńska postanowiła ująć w jedną całość ogromną wiedzę teoretyczną, ale i zdobywaną przez kilkadziesiąt lat własną wiedzę praktyczną zarówno artystyczną, jak i pedagogiczną.
Już sam tytuł Polskie belcanto charakteryzuje główny cel, jaki stawia sobie Autorka: Polak śpiewający po polsku. Motywem, jaki przewija się w całej pracy, jest dykcja i wymowa w języku polskim – nie brak wszakże odnośników i ciekawych porównań sposobu artykulacji głosek w podstawowych językach obcych najczęściej używanych w śpiewie i wynikających stąd konsekwencji.
W książce znalazłem wszystko, co śpiewak powinien wiedzieć: szczegóły anatomiczne gardła, krtani i strun głosowych poparte bardzo przejrzystymi rysunkami, zagadnienia pól czuciowych, rezonatorów, oddechu, rejestrów, akustyki, artykulacji, umiejscowienia dźwięku itp. Cały ten materiał napisany jest tak przejrzystym, klarownym i komunikatywnym językiem, że czyta się go jak ciekawą powieść. To opinia zawodowego śpiewaka, jednak zdaję sobie sprawę, jak ważne są te cechy tekstu dla młodego adepta, który dopiero zgłębia tajniki zawodu – dla niego taka książka jest nieocenioną wręcz pomocą naukową. Rozdział poświęcony artykulacji jest pełen interesujących przykładów ćwiczeń – nie tylko po polsku.
Prof. Witold Karczewski:
Pragnę poinformować, iż miałem możliwość dokładnego zapoznania się z pasjonującą mnie – jako zapalonego melomana – pracą Pani Katarzyny Zachwatowicz-Jasieńskiej pt. Polskie belcanto. Treść i formę tej publikacji, którą przestudiowałem także jako lekarz – fizjolog układu oddechowego i neurofizjolog, uznaję za znakomite. W tekście znalazłem wiele ważnych (także dla laika!) informacji anatomicznych i fizjologicznych, których z reguły pozbawione są typowe podręczniki szkolne. Tekst P. Zachwatowicz-Jasieńskiej ma solidną podbudowę naukową, wolną przy tym od nudy wiejącej często z kart typowych podręczników. Nasze „pokolenia głuchych” znajdą w książce nowoczesną, a przy tym dowcipnie i z polotem podaną rzetelną wiedzę o śpiewie w ogóle i o metodach jego doskonalenia.
Po uważnej lekturze Polskiego belcanta pragnę gorąco zachęcić do przedstawienia tej publikacji szerszej publiczności – tej młodej i tej dojrzałej. Byłby to niezmiernie istotny przyczynek do umuzykalnienia naszego społeczeństwa, jak dotąd „wyróżniającego się” (także w porównaniu do najbliższych sąsiadów) niedostatkiem kultury muzycznej, wynikającym m.in. z żałosnej, niestety, reformy programów szkolnych. Sądzę, że szeroki dostęp do tak znakomitej książki byłby ważkim krokiem na drodze do prawdziwej radości, jaką sprawia nie tylko słuchanie wielkich głosów, ale także możliwość posługiwania się w stopniu przynajmniej poprawnym własnym, „normalnym” (jak pisze Autorka) śpiewem.
Red. PWN Barbara Nowakowa:
Pracę przedłożoną do zaopiniowania uważam za bardzo interesującą. Istota zagadnienia, tak cenna ze względu na sposób odniesienia się do poszczególnych jej wątków będących ustawicznym procesem poszukiwawczym w praktyce pedagogicznej, została ujęta bardzo ciekawie. Wszyscy ci, którzy kształcą młodych artystów śpiewaków, wiedzą dobrze, jak w codziennej żmudnej pracy pojawiają się rozliczne problemy oraz uwarunkowania pozwalające te problemy rozwiązywać z pomyślnym skutkiem. Rozległa wiedza, inteligencja i poziom humanistyczny autorki pozwalają te bogate procesy śledzić z pozytywnym przemyśleniem w stosunku do własnych doświadczeń i obserwacji. Widoczny jest w tej pracy personalny i emocjonalny stosunek do omawianych zagadnień, niekiedy otwierający możliwość dyskusji. Autorka ma jednak prawo patrzeć na sztukę śpiewu przez pryzmat własnego myślenia.
Zgodnie z tytułem podręcznika właściwie zaakcentowana jest potrzeba idealnej formy artykulacji języka polskiej, jak i środków służących do tego celu. Układ tematyczny skonstruowany jest niekonwencjonalnie, pobudza wyobraźnię, wzbogaca treść licznymi i odpowiednimi piktogramami i przykładami tekstowymi.
Głos jako instrument muzyczny podlega prawom nauk ścisłych, jak przede wszystkim anatomia, fizyka, akustyka. Wszystkie te aspekty zostały przez autorkę uwzględnione. Cenne są odniesienia do zapisów i traktatów okresu empiryzmu w sztuce śpiewu, np. Garci Marchesi, Faure, ale również poglądów i stanowisk badaczy współczesnych, np. Husson, De Guiros, Ross, Fabre, Whitlock, Appelman.
Reasumując, praca ta jest dziełem potrzebnym pedagogom śpiewu solowego. Praktycznie każdy uczący czy też instruktor, mający do czynienia z formowaniem głosu ludzkiego (nie tylko śpiewaczego), znajdzie w tym podręczniku znakomite wsparcie dla swej wiedzy i praktyki.
W dziedzinie polskiej literatury popularnonaukowej w zakresie omawianego tematu praca pani Katarzyny Zachwatowicz wypełnia lukę wydawniczą i spełnia oczekiwania na współczesne publikacje dotyczące tego tematu.