• Obniżka
Koszula i krawat. Obrazki wyłaniającej się dorosłości

Koszula i krawat. Obrazki wyłaniającej się dorosłości

ISBN: 978-83-8095-477-9
30,48 zł
28,48 zł Oszczędzasz: 2,00 zł

Wyświetl historię cen produktu

Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 30,00 zł

Czas dostawy kurierem InPost 24 godziny! E-booki w ciągu 15 minut!

Publikacja pokazuje ludzi z głębszą niepełnosprawnością intelektualną w codziennych i niecodziennych sytuacjach, z ich mocniejszymi i słabszymi stronami.

Wersja książki
Ilość

O czym jest ta książka?

O poszukiwaniach drogi, którą chcieliśmy odkryć dla dorosłych osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną, aby mogły budować swoje miejsce w otwartym społeczeństwie, a także o spotkaniu, które się zbliża i które jest nieuchronne. Żeby mogło do niego dojść, trzeba zburzyć mity i stereotypy tkwiące w naszych umysłach i z trudem dające się wykorzeniać. Autorzy wychodzą z założenia, że problematyczność podmiotowości niepełnosprawnych intelektualnie dotyczy prawdopodobnie warunków możliwości bycia razem normalnych i nienormalnych we wspólnej przestrzeni. To „razem” odnosi się przede wszystkim do nienarzucania niepełnosprawnym tylko swojego sposobu widzenia świata, a także realnego spojrzenia na ich możliwości bycia w tym świecie.

Publikacja pokazuje ludzi z głębszą niepełnosprawnością intelektualną w codziennych i niecodziennych sytuacjach, z ich mocniejszymi i słabszymi stronami. Czytelnikowi należy się wyjaśnienie: dlaczego, pomimo wyraźnie holistycznego (fenomenologicznego) ujmowania problematyki podjętej w opracowaniu, używamy ciągle określeń: „głębsza niepełnosprawność intelektualna” czy „umiarkowana niepełnosprawność intelektualna” (która wraz ze znaczną niepełnosprawnością umysłową składa się właśnie na głębszą, w świetle medycznych i klinicznych opisów opartych na pomiarze możliwości intelektualnych osoby). Chcemy pokazać, że w kręgu naszych zainteresowań leży tematyka związana z budowaniem samostanowienia właśnie wśród tych, wobec których ciągle nie potrafimy się odnaleźć w społecznej rzeczywistości. Jest to grupa niejednorodna pod względem możliwości rozwoju intelektualnego i emocjonalnego czy podjęcia wyzwań stawianych członkom społeczeństwa. Do naszego projektu wybraliśmy osoby, z którymi można się było porozumieć za pomocą mowy, i takie, które potrafiły same się obsługiwać, dbać o higienę osobistą, ale przede wszystkim komunikowały, że są dorosłe i chcą być samodzielne. W świetle dostępnej dokumentacji ich intelektualne i społeczne funkcjonowanie odpowiadało umiarkowanemu poziomowi niepełnosprawności umysłowej.

Struktura książki jest nie całkiem spójna, a każdy rozdział otwarty. Nie podajemy w niej recepty ani na tworzenie podmiotowości człowieka niepełnosprawnego, ani też na sposoby pracy z nim. Przedstawione opisy, komentarze, wątpliwości stanowią rezultat badań empirycznych podjętych w ramach projektu realizowanego przez dwa lata. Jednak inspiracje do pracy z osobami niepełnosprawnymi sięgają znacznie wcześniejszego okresu i są wpisane w nurt zainteresowań zawodowych i dociekań naukowych autorów. Stąd wiele przykładów pochodzi z doświadczeń, obserwacji, rozmów i innych form pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną w minionych latach.

Próbujemy pokazać nasze zmagania w kierunku przerwania stereotypowej pajęczyny niemożności, w której jesteśmy wszyscy zaplątani. Wszyscy – znaczy nasi bohaterowie z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, ich rodzice, terapeuci, przedstawiciele społeczeństwa oraz my, autorzy opracowania. Staraliśmy się być blisko naszych bohaterów, w miarę możliwości nie tylko przemawiać ich językiem, ale także spróbować odczytać ich język w działaniu, w praktyce. Wartością tej książki jest perspektywa krytyczna, pojawiająca się zarówno w spojrzeniu na prezentowane własne przedsięwzięcia, jak i we wprowadzeniu języka filozofii nie tylko do analizy badań, ale też do samych praktyk. Krytyka nie jest wypominaniem błędów, lecz dyskursywnym spojrzeniem na możliwości dokonywania zmiany w życiu niepełnosprawnych i ich otoczenia. Dlatego tak ważna jest rola terapeutów, którzy zgodzili się na aktywny udział w badaniach, dzieląc się własnymi spostrzeżeniami i godząc się równocześnie na różnorodne uwagi[...]

197 Przedmioty

Opis

Książka elektroniczna - E-book
Epub, Mobi
Książka papierowa
oprawa miękka

Specyficzne kody

isbn
978-83-8095-477-9

Antosz Wiesław

Joanna Kruk-Lasocka

pedagog specjalny, emerytowany profesor Dolnośląskiej Szkoły Wyższej. Jej zainteresowania naukowo-badawcze koncentrują się wokół problematyki z zakresu pedagogiki specjalnej oraz pedagogiki włączającej, w ramach której zajmuje się następującymi zagadnieniami: dziecko ze stanami ze spektrum autyzmu, wczesna interwencja wobec dziecka zagrożonego nieprawidłowym rozwojem bądź rozwijającego się z opóźnieniem, empowerment osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną, „Psychomotoryka Spotkania” (autorska koncepcja rozpoznawania specjalnych potrzeb edukacyjnych i wspierania rozwoju osoby).

Była inspiratorką działań na rzecz propagowania problematyki autyzmu na terenie Dolnego Śląska oraz aktywną działaczką Krajowego Towarzystwa Autyzmu (od 1990 roku pełniła również funkcję wiceprzewodniczącej). W 1992 roku w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Wrocławskiego utworzyła Pracownię Badań nad Autyzmem, którą kierowała do 1998 roku.

Od 1999 roku propaguje idee psychomotoryki (między innymi we współpracy z prof. Renée de Lubersac i prof. Renate Zimmer) w Dolnośląskiej Szkole Wyższej oraz Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Autor

Antosz Wiesław, Joanna Kruk-Lasocka

ISBN druk

978-83-8095-477-9

ISBN e-book

978-83-8095-547-9

Objętość

176 stron

Wydanie

I, 2018

Format

B5 (160/235). E-book: epub i mobi

Oprawamiękka, klejona, fola matowa

Wprowadzenie   

1. „Rozumne podmioty tworzą idealne społeczeństwo” – filozoficzne korzenie „ugruntowanej pozycji” osoby z niepełnosprawnością intelektualną 

1.1. Do czego praktykom potrzebna jest teoria?  

1.2. W stronę perspektywy filozoficznej  

1.3. Krytyczne spojrzenie na uwarunkowania podmiotowości osób z niepełnosprawnością intelektualną  

1.4. Samostanowienie  

1.5. Perspektywa dyskursu  

1.6. Filozofia troski o siebie    

1.7. Jak z proponowanej zmiany mogą korzystać pedagodzy?    

2. Koncepcja empowermentu jako inspiracja do kreowania miejsca osoby z niepełnosprawnością intelektualną w społeczeństwie 

2.1. Czym jest empowerment? 

2.2. Empowerment jako wyzwanie dla pedagogiki specjalnej 

2.2.1. Empowerment jest wielowymiarowy 

2.2.2. Różne poziomy empowermentu  

2.2.3. Nowe obszary badań nad empowermentem osób z niepełnosprawnością intelektualną 

3. Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w drodze z rezerwatu do supermarketu (coś się zmienia) 

3.1. Dorosłość osoby z niepełnosprawnością intelektualną w percepcji społecznej

3.1.1. Oblicza troski najbliższych

3.1.2. Motywy troski najbliższych

3.1.3. W stronę większego ryzyka – jak można choć trochę odejść od rodziców?

3.1.4. Jak społeczeństwo utwierdza wyuczoną bezradność – samodzielność z Caritasem

3.2. Trudna droga w stronę zmiany 

3.2.1. Próby decydowania o sobie w kontekście społecznego przyzwolenia

3.2.2. Regulaminy i dyskrecja – ustanawianie granic samodzielności  

3.3. Jak osoby z niepełnosprawnością intelektualną próbują otwierać się na własną dorosłość?

3.3.1. Cena za skrawek samostanowienia 

3.3.2. Kim jestem? 

3.4. Osoby niepełnosprawne intelektualnie też przeżywają konflikty 

4. Popatrzmy inaczej – dlaczego tak trudno się spotkać? 

4.1. Zasada Kasprowego Wierchu   

4.2. Projekt: samodzielność na warsztatach 

4.2.1. Nasi bohaterowie 

4.2.2. W poszukiwaniu zróżnicowanych praktyk – na czym polega samodzielność?

4.2.3. Razem, ale osobno – relacje z instruktorami 

4.3. Sprzyjać rozwijaniu czy „upupianiu”? 

5. Uczymy się – różne perspektywy 

5.1. Jak w przedszkolu – pierwsza rozmowa 

5.2. Zakupy  5.3. Następny krok – przygotowujemy posiłki

5.4. Wyjazd do Wrocławia – co widział kierownik warsztatów 

5.4.1. Podróż pociągiem

5.4.2. Spotkanie 

5.4.3. Siedem samodzielnych dni 

5.5. Widziane z Wrocławia   

5.5.1. Inaczej niż zwykle 

5.5.2. Teatr po raz pierwszy 

5.5.3. Teatr po raz drugi – w sytuacjach granicznych na zakończenie projektu 

6. Niedokończone obrazki – i co dalej?

Rezygnacja z pokusy zaczarowywania świata 

6.1. Czego uczyć osoby niepełnosprawne intelektualnie?

6.2. Jak odczytywać potencjał osób niepełnosprawnych intelektualnie? 

6.3. Jak uczyć osoby niepełnosprawne intelektualnie? Indywidualizm czy uniwersalizm 

6.4. Reguły jako znaki 

6.5. Spotkanie powodujące, że wyruszamy w drogę do siebie

Bibliografia 

6.5. Spotkanie powodujące, że wyruszamy w drogę do siebie

Problematyczność podmiotowości niepełnosprawnych intelektualnie dotyczy warunków możliwości bycia razem we wspólnej przestrzeni. To „razem” odnosi się przede wszystkim do nienarzucania im swojego sposobu widzenia świata, a także realnego spojrzenia na ich możliwości bycia w nim. Być może właśnie w ten sposób otwiera się perspektywa naszego spotkania.

Wydaje się, że autentyczne spotkanie z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie i poszukiwanie jego możliwości zawiera w sobie dramatyzm, podobny do opisanego przez arcybiskupa G. Rysia (2017): Spotkania najgłębiej osobistego, angażującego, przemieniającego – spotkania, które niesie w sobie przebaczenie moich grzechów i moc Ducha Świętego. Spotkania, które sprawia, że żyję na nowo – zostaję na nowo stworzony. Spotkania, które nie jest wyłącznie doznaniem intelektualnym. Jest komunią Osób – dokonuje się w miłości. Wszystko się zmienia: byłem ślepy, a widzę, byłem trędowaty, a jestem uleczony, byłem głuchy, a słyszę.

Spotkanie nie jest aktem jednorazowym, prowadzi do kolejnej zmiany, stanowi ciągłą zmianę. Jeżeli bowiem nie słyszałem, a słyszę, to wszystko się zmienia. Słyszę to, co ktoś do mnie mówi, i ten, kto mówi, zaczyna słyszeć mnie, bo przecież wcześniej nie mówiłem.

Spotkanie stanowi więc nieustanną (wspólną) drogę, a w poruszaniu się po niej pomocne mogą być reguły nienarzucające działania, ale będące znakami zrozumiałymi dla wszystkich uczestników wspólnej praktyki i pozostawiające wolność wyboru. Oto one:

1. Rozmowa z osobą niepełnosprawną nie jest słuchaniem monologu szaleńca. Nie chodzi o potwierdzanie jej inności. Dialog jest możliwy przez słuchanie tego, co mówi ona do nas w zróżnicowanych praktykach.

2. Wszystko jest dla ciebie i nie wszystko jest dla ciebie. Nie każdy może robić wszystko.

3. Prawda o sobie niepełnosprawnego. Nie trzeba ubarwiać rzeczywistości dla wskaźników lub potwierdzania teorii. Osoba z niepełnosprawnością intelektualną nie musi mówić nam, kim jest lub kim chciałaby zostać i dlaczego. Wystarczy, że przemówi poprzez działanie: pokaże, co potrafi, czego się nauczyła. Można czytać jej praktykę. Dopiero to upoważnia do weryfikowania i zmiany tworzonej dla niej praktyki.

4. Umiejętność korzystania z pomocy innych to nie uzależnienie, lecz świadomość własnych możliwości.

5. Warto otwierać się na zmiany myślenia i działania. Praktyka oddziałuje na myślenie, a myślenie na działanie.

6. Spróbuj spojrzeć na uwarunkowania tego, co robisz. Można w sposób dyskursywny odczytywać zmiany społeczne i idące za tym tworzenie urządzeń technologicznych – to nie maszyny generują zmiany, lecz zmiany społeczne wywołują potrzebę nowych urządzeń i maszyn. Same szklane domy nie poprawią jakości życia osoby z niepełnosprawnością intelektualną i nie przyczynią się do ukształtowania jej podmiotowości.

7. Obok nas. Można uczyć kultury bycia w świecie, w którym nie jesteśmy sami i w którym inni też mają prawo być i od nas czegoś wymagać. Pomaganie to także wymaganie, choćby akceptacji tych, co są obok nas.

8. Zmiana jest czymś naturalnym, a nie katastrofą i porzuceniem wszystkiego, co było. Nie wszystko jest zawsze i wszędzie takie samo. Trzeba być gotowym na zmiany, w tym także na obecność Innego.

9. Specjalisto, przeżyj to sam. Co możemy robić razem, tzn. czy zjadłbyś kanapkę przygotowaną przez podopiecznego?

10. Nie można rządzić kimś, kto jest w kajdanach. Tym bardziej trudno sobie wyobrażać tworzenie warunków podmiotowości w sytuacji podporządkowania. Jak można określić praktyki wolności w sferach życia niepełnosprawnego?

Publikacja ukazuje trudną drogę osób niepełnosprawnych intelektualnie do samodzielnego i odpowiedzialnego życia ‒ na miarę ich możliwości. Uzmysławia, jak ważne jest mądre towarzyszenie im w drodze, na której […] próbują tworzyć swoją dorosłość. […] Prezentuje projekt badawczy dotyczący prób samodzielnego życia podejmowanych przez osoby dorosłe z głębszą niepełnosprawnością intelektualną, ich radzenia sobie z wyzwaniami […], a także prób pomagania innym w ramach wolontariatu. Dzięki temu stanowi cenny podręcznik dla rodzin i specjalistów pracujących z takimi osobami. Autorzy bardzo szczegółowo przedstawili osoby uczestniczące w projekcie, ich zachowanie, sposób komunikowania się, przeżywane emocje, podejmowane zadania i metody ich realizowania, wynikłe trudności oraz ich przyczyny. Projekt ten okazał się przykładem dobrych praktyk, a wysiłek terapeutów, instruktorów oraz samych dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną został wynagrodzony w postaci: większego poznania siebie, nabycia umiejętności potrzebnych do samodzielnego życia, poprawy jakości życia […], a także sprawdzenia swoich kompetencji zawodowych oraz satysfakcji z pracy w przypadku terapeutów i opiekunów. Książka napawa optymizmem i wiarą w możliwości osób niepełnosprawnych, w ich wrażliwość, chęć godnego i niezależnego życia. Ukazuje też wiele możliwości spotkania i wspólnego życia osób niepełnosprawnych i osób o prawidłowym rozwoju intelektualnym.

Z recenzji dr hab. Ewy Zasępy, prof. APS

Zobacz także

Polecane tytuły ( 8 inne tytuły w tej samej kategorii )

Nowa rejestracja konta

Posiadasz już konto?
Zaloguj się zamiast tego Lub Zresetuj hasło