Kazimierz Świrtun-Rymkiewicz

1920 – redaktor odpowiedzialny za „Harcerza Kresowego” (wydawca Wileński Harcerski Batalion), sekretarz Chorągwi Wileńskiej ZHP

17 sierpnia 1920 – kierował odbudowującym się po wojnie ruchem harcerskim na terenie Litwy Środkowej. Z jego inicjatywy, z upoważnienia GK ZHP, powstała w połowie października tegoż roku Komenda Harcerska na Litwie i Białej Rusi

1921 – Naczelny Komendant Harcerstwa na Litwie i Białej Rusi. NKH podlegało 25 drużyn z blisko 750 harcerkami i harcerzami

lipiec 1922–wrzesień 1922 – drużynowy 5 Krakowskiej Drużyny Harcerzy im. Mariana Langiewicza

1922 – w Zarządzie Głównym Biura Propagandy Harcerstwa z siedzibą w Krakowie, autor broszur informacyjno-propagandowych

22 kwietnia 1923 – otrzymał jako jeden z pierwszych miano puszczańskie „Śmiały Łazęga”

sierpień 1923 – komendant obozu 5 KDH w Stróżach Niżnych „Psi Kłopot I”, przyjęty do utworzonego Kręgu Totemowego nazwanego „Kręgiem Dziada Pały”.

Do kręgu przyjmowano harcerzy zasłużonych dla drużyny Gaczorek A., Hausner W., Dzieje 5 Krakowskiej Drużyny Harcerzy 1911–1986, Kraków 1989, s. 26–27.

Wasilewski A., Zarys dziejów Wileńskiej Chorągwi Harcerzy. Czarna Trzynastka Wileńska, Wilno–Warszawa 2008, s. 34, 41, 43, 263–264.

Harcmistrz Marian Wierzbiański – urodzony 8 kwietnia 1902 roku w Olejowie (Podole), zmarł 16 grudnia 1971 roku w Krakowie. Od października 1917 roku drużynowy w Brzozowie

1921–1922 – komendant Hufca Męskiego w Krakowie, współautor broszur informacyjno-propagandowych o działalności harcerskiej

1927 – wspólnie ze Zbigniewem Trylskim zainicjował powołanie ośrodka harcerskiego na Buczu

Od 1928 – kierował redakcją czasopisma „Na Tropie”

1929–1930 – inspektor harcerstwa w Ministerstwie WRiOP

1930–1931 – członek Komendy Chorągwi Śląskiej Męskiej

1931–1932 – członek Zarządu Oddziału Warszawskiego ZHP

1932–1933 – wizytator Głównej Kwatery Harcerzy dla Chorągwi Śląskiej, a od 1932 w składzie redakcji „Harcmistrza”, organu Głównej Kwatery Harcerzy

1933–1935 – kierownik Wydziału Organizacyjnego Głównej Kwatery Harcerzy

1935–1937 – przewodniczący Komisji Osobowej i Komisji Programowej Głównej Kwatery Harcerzy 1936 – wiceprzewodniczący ZHP

1936–1939 – kierownik Zarządów Oddziałów w Naczelnictwie ZHP i członek Naczelnej Rady Harcerskiej oraz redaktor naczelny „Harcerstwa”, organu Naczelnictwa ZHP

1939–1945 – uczestniczył w działalności harcerskiej i konspiracyjnej Po wojnie przez osiem miesięcy więziony i przesłuchiwany przez Urząd Bezpieczeństwa w Krakowie

1956–1957 – komendant Chorągwi Krakowskiej Harcerstwa

1957–1958 – instruktor Referatu Drużyn Komendy Chorągwi Krakowskiej Harcerstwa

Harcerski słownik biograficzny, t. 1, red. J. Wojtycza, Warszawa 2006, s. 229–230.

Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Kraków 2006, s. 206.

Harcmistrzyni Jadwiga Kwiatkowska – urodzona 25 grudnia 1912 roku w Limanowej, zmarła 24 stycznia 1980 roku w Krakowie.

1919–1925 – drużynowa 2 Drużyny Harcerek w Krakowie

1921 – komendantka Hufca Żeńskiego w Krakowie

1921–1922 – zastępczyni komendantki Chorągwi Krakowskiej Żeńskiej

1922–1927 – członkini Komendy Chorągwi Krakowskiej Żeńskiej

1935–1937 – referentka samotnych harcerek Komendy Chorągwi Wołyńskiej

1959–1965 – członkini Komendy Hufca Kraków-Podgórze

Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Kraków 2006, s. 48.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

RODACY!

Harcerstwo polskie święci w tym roku dziesięciolecie swego powstania.

Ze skromnych początków, czasu niewoli we Lwowie przez ś. p. Andrzeja Małkowskiego stworzonych, pod opiekuńczem skrzydłem Sokoła, później pod pieczołowitą opieką rządu polskiego (Ministerjum wyznań religijnych i oświecenia publicznego oraz Ministerjum spraw wojskowych) wyrosła wielka organizacja, sięgająca dziś liczby 40,000 młodzieży w drużynach dziewcząt i chłopców, oraz bezmała drugie tyle rodziców, nauczycieli i życzliwych zrzeszonych w koła przyjaciół harcerstwa.

Niepodległość i chwała Polski — to był ten cel, który porywał i rozpalał dusze młodzieży harcerskiej. Dla tego celu hartować ducha i ciało, ćwiczyć wolę, pielęgnować cnoty chrześcijańskie i tym sposobem wyzwalać w człowieku najszczytniejsze wartości ludzkie — było zadaniem harcerstwa. Że nie były tylko zabawką ćwiczenia, ani frazesem wzniosłe hasła — zaświadczyło harcerstwo podczas wojny, mobilizując się pierwsze do walki i pomocy walczącym. Wodzowie i dowódcy zgodni są w stwierdzaniu wybitnych zalet harcerzy-żołnierzy. Szczególnie ostatnie miesiące walki z najazdem bolszewickim i udział harcerstwa w armji ochotniczej przekonały społeczeństwo ponad wszelką wątpliwość o wielkiej narodowej wartości naszego ruchu.

Wyniki te osiągnęliśmy środkami więcej niż skromnemi, uprawniają nas one do wniosku, że uzyskane od szerokich sfer społeczeństwa i od instytucyj społecznych i państwowych równie wydatnego poparcia materjalnego, jak poparcie moralne, jakiem się już cieszymy, pozwoliłoby dopiero postawić organizację na należytym poziomie, wyposażyć ją we wszelkie niezbędne dla szerokiego rozwoju ruchu środki pomocnicze, jak to: domy własne, warsztaty, bibljoteki, przybory sportowe, izby harcerskie i t. p.

O to poparcie zawracamy się do was, rodacy w całej Polsce i Ameryce. Poprzyjcie naszą pracę! przyczynicie się tem do budowy gmachu odrodzonej Polski, szlachetnej i dzielnej!

Wpisy przyjmuje każde Koło przyjaciół harcerstwa i wszelkie ofiary składać można w kraju na ręce moje (Warszawa, Aleje Ujazdowskie 33), za granicami Polski PP. Konsulom Rzeczypospolitej Polskiej dla przekazania naczelnikowi Związku harcerstwa polskiego w Warszawie (Aleje Ujazdowskie 37-12).

Jen. J. HALLER, Przewodniczący Związku harcerstwa polskiego.

Od wydawcy

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.

To książki zakazane po 1945 roku, wycofywane z bibliotek i niszczone przez komunistyczne władze PRL. Nazwiska autorów, ich twórczość, były wymazywane przez cenzurę i niedostępne dla kolejnych pokoleń młodzieży, instruktorów harcerskich, wychowawców, pracowników naukowych. Władze harcerskie w socjalistycznym państwie dokładały wszelkich starań, by odciąć harcerstwo od historii i wpływów idei skautowej oraz by z inspiracji partii, nadać mu formę pionierskiej organizacji. Ideologia urzędowa w historii harcerstwa wpierw gorączkowo poszukiwała „postępowych tradycji”, a następnie z jeszcze większym zaangażowaniem legitymizowała każdy taki skrawek narodowej historii. Ten przekaz historyczny lepszego, nowego, socjalistycznego harcerstwa wzmacniały ówczesne publikacje.

Solidarnościowy zryw społeczny lat osiemdziesiątych minionego stulecia, porozumienia Okrągłego Stołu, odzyskanie wolności po 1989 roku umożliwiły odrodzenie ruchu harcerskiego, sięgnięcie do jego źródeł, historii i tradycji.

Coraz więcej jest prac poświęconych harcerstwu. Nadal jednak brakuje wznowień źródłowych publikacji, które w latach 1911–1939 miały wpływ na rozwój idei harcerskiej i organizacji, kształtowanie postaw harcerskich i kształcenie kadry instruktorskiej oraz społeczny wizerunek ZHP. Warto je przypomnieć, ponieważ wszystko, cokolwiek myślimy i czynimy, ma swoje bezpośrednie lub pośrednie, pozytywne lub negatywne, uświadamiane lub nie, źródła w tym, co myśleli i czynili nasi poprzednicy. 

Wojciech Śliwerski