Oficyna Wydawnicza "Impuls"

WPROWADZENIE

ROZDZIAŁ I   DYLEMATY JĘZYKA

1.0. Dylematy semantyki językoznawczej
1.1. Wybrane koncepcje znaczenia 1
1.2. Wieloznaczność semantyki językoznawczej
2.0. Język w ujęciu Humboldta, Saussure’a, Chomsky’ego
2.1. Teoria języka w ujęciu Wilhelma von Humboldta
2.2. Teoria języka w ujęciu Ferdinanda de Saussure’a
2.3. Teoria języka w ujęciu Noama A. Chomsky’ego 4

ROZDZIAŁ II  JĘZYK UMYSŁU A UMYSŁ LINGWISTYCZNY

1.0. Autorski paradygmat języka
1.1. Definicje i tezy podstawowe
1.2. Trójjednia języka
2.0. Leksykalny wyraz jako wskaźnik umysłowego pojęcia
2.1. Słowo jako unia wyrazu i pojęcia własności obiektu
2.2. Nazwa jako unia wyrazu i pojęcia obiektu
3.0. Zdanie jako wskaźnik modelu pojęciowego i myśli
3.1. Myśl ujmowana w umysłowym myśleniu
3.2. Możliwe struktury zdania umysłu lingwistycznego
3.3. Zdanie jednostkowe a zdanie ogólne

ROZDZIAŁ III   JĘZYK NEURONALNY I JĘZYK NATURALNY

1.0. Język neuronalny mózgu a język naturalny umysłu
1.1. Biokulturowa struktura mózgu-umysłu człowieka
1.2. Strukturalna jedność języka mózgu i umysłu
1.3. Struktura wrodzona języka mózgu i umysłu
2.0. Atrybuty języka neuronalnego mózgu
2.1. Narząd zmysłowy jako lingwistyczny translator
2.2. Komunikat w języku neuronalnym
2.3. Energoinformacja w języku neuronalnym
2.4. Myśl jako energoinformacja

ROZDZIAŁ IV   JĘZYK ROZUMU A JĘZYK LOGOSU

1.0. Logiczny sprzęg rozumu z LOGOSEM
1.1. LOGOS w kontekście rozumu i nauki
1.2. Język rozumu a język LOGOSU
1.3. Język rozumu teoriopoznawczego
2.0. Język wewnętrzny teorii naukowej
2.1. Znamiona prawomocności języka teorii
2.2. Intuicja odkrycia i logika uzasadnienia idei LOGOSU

KONKLUZJE

BIBLIOGRAFIA

SUMMARY

WPROWADZENIE

Co to jest język? Czym jest język? Czy da się poprawnie sformułować definicję języka? Która ze znanych definicji poprawnie ujmuje język? Jeżeli istnieje język poza umysłem, to jaki ma status ontologiczny? Jeżeli istnieje zależność między językiem a umysłem lingwistycznym, to czy język jest podrzędny czy nadrzędny względem umysłu lingwistycznego? Czy teorię języka da się zredukować do gramatyki i leksyki (nie słów, lecz wyrazów)? Czy da się badać język sam w sobie, czyli jedynie w zakresie formalnej gramatyki i syntaksy? Czy zdania są jedynie formowane w umyśle lingwistycznym?

Rozdział I Dylematy języka zawiera dwie części.

Par. 1.0. ujmuje opis wybranych dylematów semantyki językoznawczej w kontekście sporów dotyczących pojmowania terminu znaczenie. W dokonanych analizach różnych atrybutów języka istotne jest ujednoznacznienie wykładni znaczenia w kontekście epistemicznego lub ontycznego sporu o status pojęć formowanych na gruncie myślenia i myśli. W dziejach filozofii, logiki, lingwistyki, psychologii i semiotyki znaczenie było i jest różnie pojmowane. Należy odróżnić badania nad znakiem w ramach semiotyki od badań lingwistycznych; wprowadzanie narracji semiotycznej do językoznawstwa prowadzi donikąd, gdyż „ubieranie języka w semantyczne szaty semiotyki” próbuje obiektywizować to, co z istoty jest subiektywne czy intersubiektywne: to nie język formułuje nieskończenie wiele zdań, lecz umysł lingwistyczny.
Par. 2.0. ujmuje polemikę z wybranymi tezami teorii języka: Wilhelma von Humboldta, Ferdynanda de Saussure’a oraz Noama A. Chomsky’ego. W komentarzach do wybranych cytatów monografii uzasadniono istotne różnice w stosunku do autorskiego paradygmatu języka umysłu, którego tezy ujęte są w następnym rozdziale. Autorski paradygmat języka jest rozłączny względem teorii języka von Humboldta, de Saussure’a czy Chomsky’ego.

Rozdział II Język umysłu a umysł lingwistyczny ujmuje autorski paradygmat języka umysłu określonego społeczeństwa w kontekście jego ujednostkowienia przez psychospołeczną przestrzeń kulturową w umyśle lingwistycznym indywiduum tegoż społeczeństwa..

Par. 1.0. ujmuje podstawowe definicje i tezy paradygmatu.
Par. 2.0. ujmuje autorski paradygmat trójjedni języka: (1) język uniwersalny bytu ludzkiego jako zasada LOGOSU zmatrycowana w genetycznej strukturze wrodzonej dziecka, w której jest wkomponowana naturalna gramatyka logiczna języka uniwersalnego bytu ludzkiego, (2) język umysłu danego społeczeństwa, stanowiący ujednostkowienia języka uniwersalnego, gdzie funkcję zasady ujednostkowiającej spełnia psychospołeczna przestrzeń kulturowa w obrębie określonej wspólnoty etnicznej; w obrębie danej społeczności język wyznacza ład socjokulturowy. Każdy rozpatrywany język umysłu danego społeczeństwa ze względu na partycypację w języku uniwersalnym jest jednorodny, lecz ze względu na wkomponowany mechanizm psychospołecznej przestrzeni kulturowej jest różnorodny, (3) umysł lingwistyczny indywiduum jako wynik mniej lub bardziej przygodnego zmatrycowania języka danego społeczeństwa, gdzie przygodne zmatrycowanie jest warunkowane wiedzą i doświadczeniem, co rzutuje na mniej lub bardziej celną interpretację zdania nadawcy rekonstruowanego przez odbiorcę.
Par. 3.0. ujmuje wyraz jako wskaźnik pojęcia, gdzie leksykalny wyraz należy do językowej leksyki, natomiast pojęcie jest własnością umysłu. Pojęcie jako atrybut umysłu ujmuje własność czy właściwość obiektu będącego poza umysłem i poza językiem, lub wchodzi w logiczną relację (np. podrzędności lub nadrzędności) z innym pojęciem. W tym kontekście pojawia się problem słowa i nazwy w zdaniu formowanym w umyśle lingwistycznym indywiduum; słowo poza umysłem nadawcy lub odbiorcy pozbywa się pojęcia, a więc jest zredukowane do wyrazu.

Słowo jest funkcją wyrazu i pojęcia reprezentującego własność lub właściwość obiektu, natomiast nazwa jest funkcją wyrazu i pojęcia reprezentującego obiekt. Słowo jako unia wyrazu i pojęcia nadawcy różni się od zrekonstruowanego słowa odbiorcy jako unii wyrazu i pojęcia: wyraz jest identyczny, natomiast pojęcia tylko niekiedy są identyczne, gdyż wiedza ujęta w konfiguracji pojęć nadawcy nie nakłada się na wiedzę ujętą w konfiguracji pojęć odbiorcy.Nazwa własna dotyczy obiektu konkretnego, natomiast nazwa ogólna dotyczy obiektu wyabstrahowanego z klasy obiektów konkretnych, czyli obiekt ogólny jest konfiguracją atrybutywnych własności i właściwości (niektórzy logicy obiekty ogólne redukują do pojęć ogólnych, co ma bezpośredni związek z formowaniem zdań jednostkowych i zdań ogólnych). Par. 4.0. ujmuje zdanie jako wskaźnik modelu pojęciowego i myśli. W komunikacji potocznej i zdroworozsądkowej zdanie formułowane przez umysł lingwistyczny nadawcy niekiedy nakłada się na zrekonstruowane zdanie w umyśle lingwistycznym odbiorcy ze względu na: (1) różną znajomość reguł gramatycznych i leksyki, (2) różną znajomość kultury logicznej, (3) różnicę wiedzy towarzyszącej autora zdania względem wiedzy towarzyszącej odbiorcy zdania, (4) różną znajomość psychospołecznej przestrzeni kulturowej.

Rozdział III Język neuronalny i język naturalny zawiera dwie części.

Par. 1.0. ujmuje język jako sprzęg gramatyki logicznej języka neuronalnego mózgu z gramatyką logiczną języka naturalnego umysłu poprzez narządy zmysłowe pełniące funkcje translacyjne, gdzie gramatyka logiczna języka neuronalnego mózgu i gramatyka logiczna języka naturalnego umysłu są składnikami centralnego systemu nerwowego. Biokulturowy język uwzględnia sprzęg komunikatów jako energoinformacji w języku neuronalnym mózgu z komunikatami jako zdaniami w języku naturalnym umysłu i odwrotnie. W tej części ujęta jest teza dotycząca genetycznej struktury wrodzonej prymarnego języka neuronalnego mózgu i sekundarnej struktury wrodzonej języka naturalnego umysłu. W sensie genetycznym da się wskazać na dwa źródła języka: (a) podświadomy język neuronalny mózgu, którego z istoty konieczna gramatyka logiczna wyznacza fundament dla świadomego języka naturalnego umysłu, (b) struktura wrodzona gramatyki logicznej, gdzie biologicznemu rozwijaniu świadomego myślenia umysłu lingwistycznego dziecka towarzyszy (subiektywne lub intersubiektywne) kształtowanie psychospołecznej przestrzeni kulturowej, mającej istotny wpływ na formowanie przygodnego języka etnicznego.
Par. 2.0. ujmuje zasadę sprzęgu języka neuronalnego mózgu z językiem naturalnym umysłu z możliwymi konsekwencjami. W każdą rozmowę jest zaangażowany język naturalny umysłu i język neuronalny mózgu, których pośrednikiem jest narząd zmysłowy jako translator językowy. Zmysłowy narząd ma status translatora lingwistycznego, stanowiącego bufor języka naturalnego umysłu z językiem neuronalnym mózgu.

Narząd zmysłowy stanowi lingwistyczny translator komunikatów języka naturalnego umysłu na komunikaty języka neuronalnego mózgu. Formułowanie komunikatów na poziomie umysłu lingwistycznego dokonuje się w ramach myślenia świadomego, natomiast formułowanie komunikatów na poziomie mózgu lingwistycznego dokonuje się w ramach myślenia podświadomego. Lingwistyczna translacja komunikatów jest możliwa na gruncie gramatyki logicznej. Człowiek dziedziczy możliwość władania językiem naturalnym, którego biologicznym podłożem i przedłużeniem jest język neuronalny mózgu; naturalna struktura logiczna języka umysłu nie jest różna od naturalnej struktury logicznej języka neuronalnego mózgu.

Rozdział IV Język rozumu a język LOGOSU zawiera dwie części.

Par. 1.0. ujmuje strukturalny status transcendentalnego języka LOGOSU w kontekście języka racjonalnego nauk matematyczno-przyrodniczych. Tezy podstawowe da się ująć następująco: ROZUM badacza próbuje poznać prawa LOGOSU, w tym prawa makrokosmosu i prawa mikrokosmosu (człowieka) w kontekście już odkrytych strukturalnych praw matematyki, logiki i przyrody. Język LOGOSU ma status czystej gramatyki logicznej, umożliwiającej konstytucję konfiguracji form logicznych w postaci praw logicznych, praw matematycznych i praw teoretycznych nauk przyrodniczych. Atrybutem teorii fundamentalnej jest oryginalny język wewnętrzny teorii, którego syntaksa ma strukturę formalną lub sformalizowaną. Podkreślono, że badacz oryginalnego odkrycia ma dostęp – dzięki rozumowi czystemu – do lingwistycznej struktury LOGOSU.
Par. 2.0. ujmuje logiczny status relacji między teorią naukową a językiem wewnętrznym teorii w kontekście intuicji odkrycia idei i jej logicznego uzasadnienia. Podkreślono, że w każdej teorii naukowej prymarna jest pozajęzykowa intuicja idei, która w procesie rozwijania przechodzi z etapu pozadyskursywnego do etapu racjonalnego dyskursu. Oryginalna intuicja domaga się oryginalnego języka wewnętrznego, a tym samym bierze w nawias języki wewnętrzne dotychczas uznanych teorii.