• Obniżka
Edukacja medialna w dobie współczesnych zmian kulturowych, społecznych i technologicznych

Edukacja medialna w dobie współczesnych zmian kulturowych, społecznych i technologicznych

ISBN: 978-83-7850-989-9
38,00 zł
34,00 zł Oszczędzasz: 4,00 zł

Wyświetl historię cen produktu

Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 34,00 zł

Czas dostawy kurierem InPost 24 godziny! E-booki w ciągu 15 minut!

Edukacja medialna… jest pozycją, po którą warto sięgnąć, poszerzając swój zasób wiedzy, przyglądając się poglądom innych oraz pomysłom na to, jakie miejsce edukacja medialna zajmuje, a jakie winna zajmować w polskiej szkole. [...]

Wersja książki
Ilość

Edukacja medialna to zadanie ogólnospołeczne, ponieważ wszyscy obywatele są użytkownikami i beneficjentami różnych technologii, które wykorzystują we wszystkich kluczowych sferach własnego życia. […] Współczesna cywilizacja medialna niesie ze sobą nie tylko szanse, ale również liczne zagrożenia dla rozwoju, zdrowia, a nawet życia człowieka. Jedynie na drodze edukacji do nowych technologii, poprzez nie i dla nich jesteśmy w stanie sprostać tym wyzwaniom, a w rezultacie budować solidne fundamenty dla społeczeństwa obywatelskiego, społeczeństwa wiedzy i społeczeństwa demokracji komunikacyjnej.

Agnieszka Ogonowska, Grzegorz Ptaszek

Książka pod redakcją Agnieszki Ogonowskiej i Grzegorza Ptaszka bardzo aktualnie i wyjątkowo szybko reaguje na nowe trendy uwarunkowane nie tylko współczesnymi procesami społecznymi i kulturowymi, ale także technologicznymi, które odzwierciedlają się w sferze mediów i współczesnej komunikacji medialnej. […] Publikacja zawiera nowe i inspirujące uwagi, spostrzeżenia, analizy, studia przypadku oraz znaczące wnioski badawcze, które są wzbogacające i inspirujące nie tylko dla teorii i praktyki edukacji medialnej, ale również dla pokrewnych dziedzin.

Z recenzji prof. Kataríny Fichnovej (Uniwersytet Konstantyna Filozofa w Nitrze)

Z recenzji Justyna Gul (granice.pl)

Książka składa się z trzech części, z których pierwsza poświęcona jest zagadnieniom związanym z kształtowaniem kompetencji medialnych i informacyjnych w ciągu naszego życia. Znajdziemy tu tekst Anny Sugier-Szeregi, poświęcony rozwijaniu kompetencji medialnej u dzieci w wieku przedszkolnym, wskazujący również na elementy składowe owych kompetencji. Kolejny tekst, autorstwa Ilony Copik, poświęcony został kwestii rozumienia terminu „kompetencje medialne” w kontekście szkolnej edukacji polonistycznej oraz umiejscowienia tej edukacji w podstawie programowej kształcenia ogólnego. Krzysztof Kaszewski koncentruje się na analizie scenariuszy zajęć z edukacji medialnej i określeniu na ich podstawie najczęściej wykorzystywanych form pracy, a także na efektywności metod nauczania, zaś Joanna Aksman przedstawia założenia kształcenia w Polsce studentów pedagogiki w zakresie edukacji medialnej.

Druga część opracowania omawia przedmiotowe zagadnienie w kontekście praktyk twórczych i interpretacyjnych, zaś dyskurs otwiera tekst Agnieszki Przybyszewskiej, dotyczący zwracania uwagi studentów kierunku twórcze pisanie na podejmowanie decyzji związanych z medialnym kształtem dzieła. Z kolei w artykule Katarzyny Maciejak omówione zostały leksykalne wykładniki stylu popularnonaukowego w wideoblogach poświęconych zagadnieniom naukowym, natomiast Katarzyna Zdanowicz-Cyganiak podjęła się analizy bezpłatnych gier online, skierowanych do dziewczynek oraz ich oceny pod kątem charakteru edukacyjnego, a zarazem konsumpcyjnego. Małgorzata Lisowska-Magdziarz w swoim artykule koncentruje się na zasobach kulturalnych i kompetencjach intertekstualnych, natomiast Joanna Bierówka porusza temat wykorzystania Internetu w procesie poszukiwania informacji.

W trzeciej, ostatniej części znajdziemy teksty skupiające się na uwarunkowaniach, regulacjach i praktykach instytucjonalnych. Agnieszka Ogonowska podkreśla tu rolę edukacji medialnej oraz kształcenia kompetencji informacyjnych i medialnych w środowisku rodzinnym, a także szkolno-wychowawczym, natomiast Agnieszka Iwanicka i Natalia Walter skupiają się na roli organizacji pozarządowych w edukacji medialnej w wybranych krajach europejskich, w tym również w Polsce. Maja Chacińska w kolejnym artykule skupia się na edukacji medialnej w Szwecji, zaś Aleksandra Bagieńska-Masiota wyjaśnia kwestie związane z dozwolonym użytkiem osobistym.

92 Przedmioty

Opis

Książka elektroniczna - E-book
Epub, Mobi
Książka papierowa
oprawa miękka

Specyficzne kody

isbn
978-83-7850-989-9

Ogonowska Agnieszka

prof. dr hab. Agnieszka Ogonowska – absolwentka psychologii (Wydział Filozoficzny UJ; specjalizacja: psychologia kliniczna dzieci i młodzieży) i filmoznawstwa (Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ); Kierownik: Katedry Mediów i Badań Kulturowych w Instytucie Filologii Polskiej na Uniwersytecie Pedagogicznym im. KEN w Krakowie, Ośrodka Badań nad Mediami UP oraz Zespołu Badań ds. Psychologii Mediów i Edukacji Medialnej w ramach Ośrodka Badań nad Mediami; ekspert komisji sejmowej ds. przeciwdziałania przemocy w mediach (Komisja Stała/Komisja Polityki Społecznej i Rodziny – IV kadencja Sejmu RP); współpracownik Polskiego Komitetu ds. UNESCO. Prowadzi zajęcia naukowe i warsztaty, głównie dla pracowników sektora oświaty z zakresu: edukacji medialnej, komunikacji społecznej, psychologii klinicznej dzieci i młodzieży oraz uzależnień behawioralnych w obszarze mediów. Organizatorka kilkudziesięciu konferencji, kongresów oraz sympozjów naukowych i szkoleniowych poświęconych: nowym mediom, psychologii mediów i komunikowania, uzależnieniom od nowych technologii, wpływowi wysokich technologii na rozwój dzieci i młodzieży, edukacji medialnej. Obecnie prowadzi badania nad neuropsychologicznymi i socjokulturowymi uwarunkowaniami uzależnień behawioralnych. Autorka 10 monografii naukowych poświęconych tym kwestiom, m.in.: Komunikacja i porozumienie. Sztuka bycia razem, tworzenia więzi i rozwiązywania konfliktów (2015), Uzależnienia medialne, czyli o patologicznym wykorzystaniu mediów i ich wpływie na nasze zdrowie oraz życie naszych dzieci (2014), Współczesna edukacja medialna. Teoria i rzeczywistość (2013), Przemoc ikoniczna: zarys wykładu (2004). Pisze również artykuły dla: „Remedium”, „Świata Problemów”, „Niebieskiej Linii”. Jest założycielką i redaktorką merytoryczną dwóch serii wydawniczych: „Psychologia Stosowana” oraz „Kultura i Społeczeństwo” w Wydawnictwie Edukacyjnym w Krakowie. Pełni funkcję redaktor naczelnej czasopisma naukowego „Studia de Cultura”.



Ptaszek Grzegorz

doktor, adiunkt na Wydziale Humanistycznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Autor monografii Talk show. Szczerość na ekranie? (Warszawa 2007), współredaktor trzech tomów zbiorowych poświęconych różnym aspektom mediów [m.in. Komunikowanie (się) w mediach elektronicznych – język, edukacja, semiotyka (Warszawa 2009); Zmierzch telewizji? Przemiany medium. Antologia (Warszawa 2011)] oraz autor licznych artykułów na ten temat. Interesuje się geneologią medialną i lingwistyczną, odbiorem tekstów medialnych, edukacją medialną oraz zachowaniami komunikacyjno-językowymi w sytuacjach społecznych. Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Edukacji Medialnej.

E-mail: gptaszek@gmail.com

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Autor

Ogonowska Agnieszka, Ptaszek Grzegorz

ISBN druk

978-83-7850-989-9

ISBN serii

978-83-7850-975-2

Objętość

228 strony

Wydanie

II, 2016

Format

B5 (160x235)

Oprawamiękka, klejona

Agnieszka Ogonowska, Grzegorz Ptaszek

(Re)edukacja medialna. Nowe spojrzenie na edukację medialną   

Część 1

Kształcenie kompetencji medialnych i informacyjnych w biegu ludzkiego życia

Anna Sugier-Szerega

Kształtowanie kompetencji medialnej u dzieci w wieku przedszkolnym – szanse, trudności, ograniczenia    

Ilona Copik

Kompetencje medialne ucznia – uczestnika kultury w świetle wymagań zawartych w podstawie programowej z języka polskiego    

Krzysztof Kaszewski

Metody nauczania a kształcenie kompetencji medialnych

Analiza scenariuszy zajęć   

Joanna Aksman

Edukacja medialna w kształceniu nauczycieli dzieci w młodszym wieku szkolnym (na przykładzie działań w Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego) 

Część 2

Edukacja medialna w kontekście praktyk twórczych i interpretacyjnych

Agnieszka Przybyszewska

Medialne uwikłania literatury a twórcze pisanie

Katarzyna Maciejak

Między oficjalnością a potocznością. Leksykalne wykładniki stylu popularnonaukowego w wideoblogach o tematyce naukowej 

Katarzyna Zdanowicz-Cyganiak

„Dziewczynka” jako produkt i konsument – analiza wybranych gier typu makeover   

Małgorzata Lisowska-Magdziarz

Edukacja medialna a zasoby intertekstualne, czyli o założeniach projektu powszechnej szkolnej i pozaszkolnej edukacji medialnej 

Joanna Bierówka

Strategie dotarcia do wiarygodnych informacji za pośrednictwem Internetu stosowane przez osoby dorosłe 

Część 3

Edukacja medialna: uwarunkowania, regulacje i praktyki instytucjonalne

Agnieszka Ogonowska

Edukacja medialna jako forma profilaktyki uzależnień medialnych dzieci i młodzieży. Zarys problemu

Agnieszka Iwanicka, Natalia Walter

Rola organizacji pozarządowych w edukacji medialnej w wybranych krajach europejskich 

Maja Chacińska

Edukacja medialna w Szwecji. Wybrane aspekty 

Aleksandra Bagieńska-Masiota

Dozwolony użytek osobisty z utworów. Pomiędzy interesami twórców a prawami jednostek 

Noty o autorach 

ANEKS

Edukacja medialna jako kapitał społeczno-kulturowy w społeczeństwach wiedzy 

Rola edukacji medialnej w świecie mediów cyfrowych

W dynamicznie zmieniającej się pod wpływem rozwoju technologii cyfrowej i mobilnej rzeczywistości społeczno-kulturowej dotychczasowe analogowe (a czasem również i cyfrowe) kompetencje medialne okazują się mało przydatne, zaś wiedza – bezużyteczna, w związku z czym można mówić o specyficznym zjawisku, które nazywamy „reedukacją medialną”. Reedukacja medialna ma miejsce wówczas, kiedy pojawia się konieczność edukowania jednostki, której dotychczasowe kompetencje i wiedza na temat funkcjonowania i konsumowania mediów nie dają się zastosować do nowych realiów. Wynika ona m.in. z podziału społeczeństwa na tych, którzy nie mają dostępu do technologii cyfrowych (lub mają dostęp ograniczony) i korzystają jedynie z tradycyjnych mediów, jak np. telewizja, oraz tych, którzy w różnym stopniu wykorzystują nowe technologie w codziennym życiu. Reedukacja medialna skierowana będzie do ludzi, którzy sprawnie posługują się komputerem i telefonem oraz wykorzystują Internet w ograniczonym zakresie (a więc posiadają już jakieś kompetencje medialne), ale nie umieją wykorzystać tych kompetencji w celu zaspokojenia swoich różnych potrzeb (społecznych, komunikacyjnych, samorozwoju itp.). Warto podkreślić, że jeśli nawet ktoś biegle posługuje się nowymi technologiami komunikacyjno-informacyjnymi, nie oznacza to, że jest on osobą medialnie kompetentną. Biegłość narzędziowa nie przekłada się bowiem na biegłości informacyjną (w tym krytyczne myślenie) czy społeczną (w tym zaangażowanie obywatelskie lub społeczne). Specyfiką reedukacji medialnej jest zatem konieczność projektowania działań służących ciągłemu doskonaleniu kompetencji medialnych (informacyjnych, cyfrowych) w odpowiedzi na wyzwania współczesnej cywilizacji medialnej.

Edukacja medialna obejmuje wszystkie grupy wiekowe, a jej zakres i tematyka powinny być sprofilowane do możliwości poznawczych i zainteresowań poszczególnych grup społecznych. Tak więc myślenie o tym zagadnieniu w kategoriach psychologii rozwoju człowieka w biegu ludzkiego życia oraz tzw. edukacji ustawicznej jest jak najbardziej pożądane i uzasadnione. O ile najmłodsi użytkownicy przestrzeni kulturowej nabywają te kompetencje równolegle do rozwoju innych umiejętności życiowych i wiedzy przedmiotowej, o tyle kolejne pokolenia muszą je nieustannie aktualizować, aby uniknąć pułapki medialnego analfabetyzmu funkcjonalnego, a w efekcie przeciwdziałać cyfrowemu wykluczeniu. Należy pamiętać, że w tym kontekście (re)edukacja medialna służy nie tylko dobrej orientacji w środowisku nowych technologii oraz powiązanych z nimi tekstów kultury i obiektów cyfrowych, ale także pomaga docelowo budować społeczeństwo obywatelskie i społeczeństwo wiedzy. Podkreślamy ten aspekt bardzo wyraźnie, ponieważ wiele dotychczasowych praktyk edukacyjnych profiluje edukację medialną albo polonistycznie, albo informatycznie, co istotnie zawęża obszar jej zastosowań w kulturze uczestnictwa. Niepokojące są również wszelkie próby sprowadzania edukacji medialnej do dydaktyki mediów, co w praktyce przekłada się prawie wyłącznie na wykorzystywanie nowych technologii w ramach dydaktyk przedmiotowych. Media są zatem w tym ujęciu postrzegane instrumentalnie jako bardziej nowoczesne formy pomocy dydaktycznych.

Nie negując rangi tego zagadnienia, trzeba jednak zauważyć, że (re)edukowanie medialne rozciąga się na znacznie większy obszar zagadnień i kompetencji. Brak interdyscyplinarnej platformy porozumienia i dialogu między różnymi środowiskami zajmującymi się tą problematyką niestety nie sprzyjają wypracowaniu spójnej wizji (koncepcji) nauczania i kształcenia w tym zakresie. W Polsce problematyce edukowania medialnego poświęcają się głównie poloniści, bibliotekoznawcy (i bibliotekarze), medioznawcy, informatycy oraz psychologowie i pedagodzy. Przedstawiciele każdej z tych dyscyplin interesują się wybranym fragmentem kształcenia medialnego lub też, jak ci ostatni (psychologowie i pedagodzy), akcentują w swoich badaniach głównie zagrożenia płynące ze strony cywilizacji medialnej. Nie kwestionujemy tych ustaleń, widzimy jednak konieczność włączenia w obszar edukacji medialnej zagadnień dotyczących konstruktywnych form profilaktyki uzależnień medialnych oraz powiązanych z nimi zachowań ryzykownych (Ogonowska 2014). W tym ostatnim ujęciu edukacja medialna funkcjonowałaby w kontekście profilaktyki owych zagrożeń i negatywnych zachowań społecznych.

Edukacja medialna to zadanie ogólnospołeczne, ponieważ wszyscy obywatele są użytkownikami i beneficjentami różnych technologii, które wykorzystują we wszystkich kluczowych sferach własnego życia. Jednocześnie w Polsce żyje około 12 mln osób (dane z 2014 roku), które nie korzystając z nowych mediów, skazują się tym samym na wykluczenie cyfrowe. Za występowanie tego negatywnego zjawiska w największym stopniu odpowiadają takie czynniki, jak brak motywacji i odpowiednich umiejętności, a dopiero w drugiej kolejności – problemy finansowe czy infrastrukturalne. Niewielka część wykluczonych dostrzega wprawdzie pewne plusy wynikające z korzystania z usług sieciowych, ale nie na tyle duże, by zmotywować się do rozwijania kompetencji medialnych. Ci nieliczni korzystają z pomocy innych osób posiadających te umiejętności. Sytuacja ta rodzi poważne problemy na różnych poziomach życia społecznego, np. obywatele nie potrafią korzystać z infrastruktury komunikacyjnej oferowanej przez liczne instytucje państwowe (np. szpitale czy urzędy). Dochodzi do paradoksu: dynamicznie rozwija się społeczeństwo zinformatyzowane, którego wyznacznikiem jest dostęp do infrastruktury informacyjno-komunikacyjnej, natomiast nie ma to żadnego przełożenia na rozwój społeczeństwa demokracji komunikacyjnej, gdyż obywatele nie korzystają z istniejących udogodnień, a nawet nie dostrzegają ich zalet. Mimo uruchamiania licznych projektów edukacyjnych poświęconych różnym formom alfabetyzacji medialnej wciąż wzrasta liczba osób wykluczonych cyfrowo, ponieważ obywatele nie łączą posiadania kompetencji medialnych ze wzrostem jakości własnego życia. Bardzo często postrzegają je jako kolejny zestaw wiedzy, postaw i umiejętności, który mieliby nabyć obok kompetencji zdrowego żywienia czy zasad bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym.

(Re)edukacja medialna musi zatem bazować na tzw. języku korzyści, czyli na takim przekazie, który łączy idee rozwijania kompetencji medialnych z różnymi sferami codziennego życia. Powinna być ona zatem sfunkcjonalizowana i sprofilowana do potrzeb konkretnego człowieka lub grupy społecznej, z którą identyfikuje się określona grupa osób.

Uniwersalne programy nauczania nie sprawdzają się w tym obszarze, ponieważ ludzie uczą się nowych kompetencji tylko wtedy, gdy mają poczucie, że są one ważne dla poprawy jakości ich życia na każdym etapie rozwoju i w każdym wieku. Istotną rolę w procesie edukacji medialnej małych dzieci odgrywają ich rodzice i opiekunowie, którzy modelują zachowania medialne swoich podopiecznych, a poprzez rozmowy dotyczące treści i formy przekazów medialnych – uczą je krytycznego myślenia, zasad bezpiecznego korzystania z sieci i tworzenia autorskich przekazów. Edukacja medialna przybiera wtedy formę domową i przygotowuje dziecko do dalszych etapów rozwijania kompetencji medialnej, zarówno w środowisku szkolnym, jak i w tzw. czasie wolnym. Z kolei źródłem wsparcia dla pokolenia seniorów w dziedzinie korzystania z mediów jest pokolenie ich dzieci i wnuków, którzy powinni sukcesywnie przyuczać swoich rodziców i dziadków do aktywnego korzystania z potencjału cywilizacji medialnej. Nowe media i związane z nimi kompetencje dają również nowe szanse osobom niepełnosprawnych fizycznie i intelektualnie oraz dzieciom i młodzieży ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

(Re)edukacja medialna, przygotowując do aktywnego i krytycznego korzystania z mediów, stanowi także specyficzną formę profilaktyki zachowań patologicznych i przestępczych, takich jak choćby oszustwa, wyłudzenia pieniędzy, kradzieże danych i tożsamości za pośrednictwem sieci czy nękanie, szantażowanie i molestowanie ofiar przy wykorzystaniu nowych technologii.[...]

 

 

 

O edukacji medialnej i kompetencjach medialnych słów kilka

Rozwój technologii i realizacja dzięki niej wielu czynności, a także przejmowanie przez nią pewnych funkcji wymusza na człowieku konieczność dostosowania się, a – co ważniejsze – świadomego korzystania z tych technologicznych zdobyczy. Równie istotne jest odpowiedzialne istnienie w świecie, także w świecie przekazów medialnych i umiejętne korzystanie ze środków masowego przekazu. Z racji tego, iż od wszechobecnej cyfryzacji, informatyzacji rzeczywistości nie uciekniemy, istotne jest przybliżenie tego świata dziecku, ukazując mu możliwości, a jednocześnie uwrażliwiając go na pojawiające się zagrożenia. Dlatego też na stałe do słownika wszedł już termin „edukacja medialna”, zaś zadania z nią związane są realizowane przede wszystkim w środowisku szkolnym.

Zastanawiając się nad miejscem edukacji medialnej w polskiej szkole, nad rozwijaniem wśród uczniów kompetencji medialnej oraz wykorzystywaniem mediów w edukacji, warto sięgnąć po najnowszą publikację Oficyny Wydawniczej Impuls pod redakcją Agnieszki Ogonowskiej i Grzegorza Ptaszka. Książka Edukacja medialna w dobie współczesnych zmian kulturowych, społecznych i technologicznych to próba kompleksowego ujęcia tematu, a także wskazania roli edukacji medialnej w świecie mediów cyfrowych oraz podkreślenia jej celu. Jak piszą autorzy: (re)edukacja medialna służy nie tylko dobrej orientacji w środowisku nowych technologii oraz powiązanych z nimi tekstów kultury i obiektów cyfrowych, ale także pomaga docelowo budować społeczeństwo obywatelskie i społeczeństwo wiedzy. Dlatego też samo zagadnienie jest niezwykle istotne, zaś z niniejszej publikacji skorzystać mogą nie tylko nauczyciele, pedagodzy czy specjaliści do spraw komunikacji, ale również studenci kierunków pedagogicznych i socjologicznych.

Książka składa się z trzech części, z których pierwsza poświęcona jest zagadnieniom związanym z kształtowaniem kompetencji medialnych i informacyjnych w ciągu naszego życia. Znajdziemy tu tekst Anny Sugier-Szeregi, poświęcony rozwijaniu kompetencji medialnej u dzieci w wieku przedszkolnym, wskazujący również na elementy składowe owych kompetencji. Kolejny tekst, autorstwa Ilony Copik, poświęcony został kwestii rozumienia terminu „kompetencje medialne” w kontekście szkolnej edukacji polonistycznej oraz umiejscowienia tej edukacji w podstawie programowej kształcenia ogólnego. Krzysztof Kaszewski koncentruje się na analizie scenariuszy zajęć z edukacji medialnej i określeniu na ich podstawie najczęściej wykorzystywanych form pracy, a także na efektywności metod nauczania, zaś Joanna Aksman przedstawia założenia kształcenia w Polsce studentów pedagogiki w zakresie edukacji medialnej. Druga część opracowania omawia przedmiotowe zagadnienie w kontekście praktyk twórczych i interpretacyjnych, zaś dyskurs otwiera tekst Agnieszki Przybyszewskiej, dotyczący zwracania uwagi studentów kierunku twórcze pisanie na podejmowanie decyzji związanych z medialnym kształtem dzieła. Z kolei w artykule Katarzyny Maciejak omówione zostały leksykalne wykładniki stylu popularnonaukowego w wideoblogach poświęconych zagadnieniom naukowym, natomiast Katarzyna Zdanowicz-Cyganiak podjęła się analizy bezpłatnych gier online, skierowanych do dziewczynek oraz ich oceny pod kątem charakteru edukacyjnego, a zarazem konsumpcyjnego. Małgorzata Lisowska-Magdziarz w swoim artykule koncentruje się na zasobach kulturalnych i kompetencjach intertekstualnych, natomiast Joanna Bierówka porusza temat wykorzystania Internetu w procesie poszukiwania informacji.

W trzeciej, ostatniej części znajdziemy teksty skupiające się na uwarunkowaniach, regulacjach i praktykach instytucjonalnych. Agnieszka Ogonowska podkreśla tu rolę edukacji medialnej oraz kształcenia kompetencji informacyjnych i medialnych w środowisku rodzinnym, a także szkolno-wychowawczym, natomiast Agnieszka Iwanicka i Natalia Walter skupiają się na roli organizacji pozarządowych w edukacji medialnej w wybranych krajach europejskich, w tym również w Polsce. Maja Chacińska w kolejnym artykule skupia się na edukacji medialnej w Szwecji, zaś Aleksandra Bagieńska-Masiota wyjaśnia kwestie związane z dozwolonym użytkiem osobistym.

Z uwagi na fakt, iż edukacja medialna stanowi istotny czynnik kompetencji cywilizacyjnych, cenne są wszelkie publikacje, które nie tylko przybliżają naturę samego zagadnienia, ale również dobre praktyki z tym tematem związane. Dlatego też Edukacja medialna… jest pozycją, po którą warto sięgnąć, poszerzając swój zasób wiedzy, przyglądając się poglądom innych oraz pomysłom na to, jakie miejsce edukacja medialna zajmuje, a jakie winna zajmować w polskiej szkole.

źródło: http://www.granice.pl/recenzja,edukacja-medialna-w-dobie-wspolczesnych-zmian-kulturowych-spolecznych-i-technologicznych,14220#_=_


Książka pod redakcją Agnieszki Ogonowskiej i Grzegorza Ptaszka bardzo aktualnie i wyjątkowo szybko reaguje na nowe trendy uwarunkowane nie tylko współczesnymi procesami społecznymi i kulturowymi, ale także technologicznymi, które odzwierciedlają się w sferze mediów i współczesnej komunikacji medialnej. […] Publikacja zawiera nowe i inspirujące uwagi, spostrzeżenia, analizy, studia przypadku oraz znaczące wnioski badawcze, które są wzbogacające i inspirujące nie tylko dla teorii i praktyki edukacji medialnej, ale również dla pokrewnych dziedzin.

Z recenzji prof. Kataríny Fichnovej (Uniwersytet Konstantyna Filozofa w Nitrze)

Zobacz także

Polecane tytuły ( 8 inne tytuły w tej samej kategorii )

Nowa rejestracja konta

Posiadasz już konto?
Zaloguj się zamiast tego Lub Zresetuj hasło