Monika Jaworska-Witkowska

Dr hab. prof. AP Monika Jaworska-Witkowska. Profesor w Akademii Pomorskiej w Słupsku. Pedagog kultury, filozof edukacji i kultury, pedagog specjalna i psychotraumatolog, socjoterapeutka i trenerka warsztatu umiejętności psychospołecznych, arteterapeutka, hipnoterapeutka, malarka, rysowniczka i animatorka kultury. Badawczo zajmuje się głównie filozofią kultury, psychoanalizą, antropologią kultury oraz filozofią i teorią sztuki. Miłośniczka włoskiego renesansu.

Autorka 16 książek (3 współautorka), redaktorka 14 publikacji, prowadzi pracownię arteterapeutyczną Laboratorium Egzystencji (pracowni arteterapeutycznej I psychotraumatologicznej) w Słupskim Ośrodku Kultury, Kierownik Pracowni Artystycznej w Akademii Pomorskiej w Słupsku, autorka ponad 80 artykułów naukowych; Ekspert przy The International Bateson Institute President of the International BatesonInstitute w zakresie ekologii umysłu. Członkini Rady Międzynarodowego Instytutu Hermeneutyki. Stypendystka grantów artystycznych Prezydenta Miasta Bydgoszczy (2019, 2920). Autorka ponad 20 wystaw w kraju i za granicą, m.in. (Z)namiętne (z)myślenia. Kobietnik i psychoanaliza złota, Usytuowania i umiejscowienia Znaczącego, Cienie Ciała, Pozy Pozycje Miny, Heterotopie i histerie, Anamorfozy tożsamości, Mistyfikacje egzystencji, Moja Tamara, kiedy kolor przychodzi do kobiecości, Gry z Kajrosem, Znamiętnik. Miłośniczka sztuki (i) życia. Integruje różne rodzaje witalności egzystencjalnej. Uważa, że „żyć delikatnie ponad ziemią” jest dobre na początek, potem trzeba uruchomić formy zaklinania. Mama 21-letniej Olgi (Blu), (do) której miłość suplementuje jej duszę.

Kwieciński Zbigniew

Notka biograficzna w przygotowaniu.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Tytuł pracy budzi zaciekawienie jej zawartością. Wprowadzenie słowa „pedagogia” zapowiada inne rozumienie nauki o edukacji niż to, które utrwaliło się w tradycyjnej, miejscami zmurszałej pedagogice, a człony „dyskretne” i „odlotowe” zapowiadają inne ujęcie tej nauki, wykraczające poza to, co zwykle mieści się w ujęciach podręcznikowych. Praca ta, dedykowana Profesorowi Lechowi Witkowskiemu, zdaje się być dobrze dostosowana do okoliczności: wszak to właśnie Jubilat – jak trafnie zauważają Autorzy książki – „od początku wkroczenia do obszaru dyskusji, badań, studiów i pisarstwa naukowego dotyczącego edukacji i pedagogiki był mistrzem odwagi i niekonwencjonalnego sięgania po nieznane teorie i najważniejsze omijane kategorie, podejmowania najtrudniejszych problemów i twórczego ich rozwiązywania, otwieranie pedagogiki polskiej na całą humanistykę współczesną…” (s. 15).

[…] Inspiracją naukową do napisania pracy stała się refleksja nad opublikowanym w 2004 roku esejem Zbigniewa Kwiecińskiego o głównych i pobocznych nurtach pedagogii.

Zbigniew Kwieciński charakteryzuje różne szczegółowe odmiany pedagogii. W grupie pedagogii perswazyjno-patetycznych są to: panpedagogizm, pedagogia aktualna, pedagogiczna kariologia, rozrachunek, błędne interpretowanie pedagogiki Makarenki, socpedagogia, pedagogia dekorowana ideologią, „logika pożyczonego garnka”, teoria podwójnego agenta, pedagogie: konwersji, agonistyczna, nawiedzona, pedagogia „powrotu do czystych źródeł” oraz pedagogia teonomiczna. W tej samej grupie znalazły się też pedagogie” esencjalistyczna, systemologiczna, holistyczna, fraktalna, dynamiki potencjałów, utraconej nadziei, lęku, kosmiczna, tragiczna, metapedagogia ambiwalencji zrównoważonej i asymetrii uspójnienia, etnopedagogie, folk-pedagogie, pop-pedagogie. Kwieciński analizuje też „podwójne przesunięcie paradygmatyczne” jako „potrójne złudzenie andragogiczne”.

Cała część pedagogika po przejściach – pozytywne aspekty przemian (Autor wymienia również negatywne, ale ich świadomie nie rozpatruje) napisana jest erudycyjnie i świadczy o bardzo dobrej znajomości problemów polskiej pedagogiki współczesnej. Wysoka wartość opracowania nie jest zaskoczeniem, wszak Autor w omawianym okresie przez wiele lat był dziekanem Wydziału Studiów Edukacyjnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, od dłuższego czasu jest przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, aktualnie odgrywa wiodącą rolę w dynamicznie rozwijającej się Dolnośląskiej Szkole Wyższej.

Druga część przygotowywanej książki, napisana przez Monikę Jaworską-Witkowską, ma charakter aplikacyjny. Nosi tytuł Próby czytania pedagogicznego po śladach i tropach kultury. Intencja została tu wyrażona jasno, chodzi o kulturowe inspiracje dla pedagogiki.

Praca Zbigniewa Kwiecińskiego i Moniki Jaworskiej-Witkowskiej wnosi nowe, ale już pogłębione tematy analiz, które Autorzy sytuują w ramach pedagogii. […]

Prof. dr hab. Mirosław J. Szymański

Na teksty kultury można spojrzeć przez pryzmat pedagogii i wartości, jakim pozostaje ona wierna. Lektura nasza zyskuje wówczas nieznaną wcześniej interpretację, otwierając nas na zupełnie nowe doświadczenia.

Publikacja Nurty pedagogii. Naukowe, dyskretne, odlotowe ma dwojaki charakter wynikający bezpośrednio z jej kompozycji. Pierwsza część książki, autorstwa Zbigniewa Kwiecińskiego, obejmuje całość wiedzy o dziedzinie jaką jest pedagogia zajmująca się metodami i środkami stosowanymi w nauczaniu i wychowaniu. A spojrzeń na pedagogię jest całe mnóstwo, dość wymienić chociażby pedagogię lęku, utraconej nadziei i konkurencji. Część druga, Moniki Jaworskiej-Witkowskiej, to natomiast próba wykorzystania wiedzy o pedagogiach podczas obcowania z tekstami kultury. Autorka pokazuje, jak czytać Virginię Woolf, jak oglądać filmy Aronofsky’ego, wykorzystując jako narzędzie interpretacyjne i analityczne pedagogię właśnie. Ta część publikacji może być nie lada inspiracją dla komparatystów, kulturoznawców i światłych umysłów, które tytułują się humanistami. To również obowiązkowa lektura dla pedagogów i specjalistów w tej dziedzinie in spe.

Dominika Makowska
źródło: http://www.kulturatka.pl/2015/09/19/nurty-pedagogii-naukowe-dyskretne-odlotowe/