Jest raczej książką do uważnego czytania. Jej zadanie polega na pokazaniu wzajemnego przenikania się dwóch dziedzin: matematyki i fizyki.
Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 60,00 zł
Jest raczej książką do uważnego czytania. Jej zadanie polega na pokazaniu wzajemnego przenikania się dwóch dziedzin: matematyki i fizyki.
Nakład wyczerpany.
Opis książki Spis treści Recenzja Fragment Komentarze Poleć książkę Książka ta nie jest klasycznym podręcznikiem, nie stawia sobie też wygórowanych ambicji ścisłości. Nie jest poradnikiem w rodzaju „jak w pięć minut opanować sto zadań”, nie jest też „rozmową z własnym chomikiem o czarnych dziurach”. Jest raczej książką do uważnego czytania. Jej zadanie polega na pokazaniu wzajemnego przenikania się dwóch dziedzin: matematyki i fizyki. Próbuje wreszcie zerwać z błędnym przekonaniem, albo raczej modą, że każdy wzór, jaki pojawia się w książce, spycha ją do makulaturowego śmietnika. Choć lektura książki nie wymaga specjalnej znajomości nauk ścisłych, łatwo zauważyć, że wraz z kolejnymi rozdziałami rosną wymagania, jakie stawiam przed czytelnikiem: zaczynając od „zwykłych” działań na liczbach, przechodzimy razem przez wektory, formy, tensory, aż po szczegóły dotyczące ruchów planet. Gdzieś po drodze zahaczamy o teorię granic i rachunek różniczkowy, przy okazji nie stroniąc od uwag historycznych.
Cóż, prawdziwy przekładaniec…
Wybór zagadnień dokonany w książce jest, oczywiście, bardzo subiektywny. Jednym kwestiom autor poświęcił nieproporcjonalnie dużo miejsca, podczas gdy inne potraktował pobieżnie. Przykładowo, stosunkowo dużo czasu oddał Keplerowi, a spośród krzywych stożkowych, to elipsa zagrała pierwsze skrzypce. Z drugiej strony, to że pominął tak ważne zagadnienia jak opis grawitacji albo elektromagnetyzmu w języku pól, wciąż nie daje mu spokoju. Jednak takie dylematy pojawiają się zawsze gdy trzeba wybierać.
Na końcu każdego rozdziału umieścił po kilka zadań. Ich rozwiązanie nie jest konieczne do dalszej lektury, raczej mają stanowić „rozrywkę”. Niektóre z tych zadań, szczególnie te o elipsie, mają na celu rozwinięcie tematu, a więc pokazanie tego czego nie udało się pokazać w tekście zasadniczym.
Opis
Najlepsza książka
Przeczytałem całą w jeden wieczór. Świetna książka. :)
Klimek Zbigniew
urodził się Wodzisławiu Śląskim. Czas szkoły podstawowej i średniej spędził na Śląsku, w Jastrzębiu Zdroju. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, na wydziale matematyki i fizyki. Po kilku latach przerwał naukę, przeniósł się na wieś w Małopolsce i rozpoczął pracę w szkole podstawowej w Iwkowej. Dokończył studia na krakowskim Uniwersytecie Pedagogicznym (wówczas była to Akademia Pedagogiczna). Tam, pod kierunkiem profesora Jana Olszewskiego napisał i obronił pracę magisterską "Fizyka czasoprzestrzeni w ujęciu wiązek włóknistych".
Zbigniew Klimek jest nauczycielem fizyki w gimnazjum i w szkole podstawowej, ma żonę i dwie córki. Mieszka w Iwkowej.
Oficyna Wydawnicza "Impuls"
Autor | Klimek Zbigniew |
ISBN druk | 978-83-8095-406-9 |
ISBN e-book |
|
Objętość | 674 stron |
Wydanie | I, 2018 |
Format | B5 (160x235) |
| Oprawa | miękka, klejona |
Wstęp ZAMEK
Rozdział 1
WZORY, CZYLI OPOWIEŚĆ O CIEKNĄCYM KRANIE
1. Kran
2. Przekształcanie wzorów
3. Badania naukowe
4. Funkcje
5. Prawa arytmetyki
6. Arytmetyka i algebra
Dodatek 1.1. Odcinek razy odcinek równa się pole… – ale nie zawsze
Zadania
Rozdział 2
POMIAR, CZYLI DZIURY NA OSI LICZBOWEJ
1. Mierzenie długości
2. Odcinki współmierne Dodatek
2.1. Podział odcinka
3. Pogoń za NOM-em
4. Wzór Dodatek
2.2. Dowód „oczywisty”
Zadania
Rozdział 3
PRZESTRZEŃ, CZYLI MATEMATYKA POŁOŻENIA
1. Wymiar
2. Położenie
3. Wektory
4. Algebra wektorów
5. Wektor razy wektor
Dodatek 3.1. Wektory i macierze (dwa wymiary)
6. Położenie; Drugie podejście
7. Żart Einsteina
Dodatek 3.2. Współrzędne i wskaźniki
Zadania
Rozdział 4
RUCH – CO TAK NAPRAWDĘ SIĘ PORUSZA?
1. Ruchome wektory
2. Problem Kopernika
3. Galileusz czy Kartezjusz?
4. Względność ruchu
5. Wiadro Newtona
6. Dziwna koincydencja
7. Przyspieszenie
8. Pochodna
9. Granice
10. Achilles i żółw
Dodatek 4.1. Prawo dźwigni
Dodatek 4.2. O pewnych sumach
11. Całka Zadania
Rozdział 5
OKRĄG, CZYLI JAK ZMIERZYĆ ŚWIAT
1. Matematyka okręgu; odsłona pierwsza
2. Matematyka okręgu; odsłona druga
3. Matematyka okręgu; odsłona trzecia
4. Do czego to służy?
5. Dwie pieczenie na jednym ogniu
6. Iloczyn wektorowy
7. Po drugiej stronie lustra
8. Iloczyn wektorowy po raz drugi
9. Pola i objętości inaczej
10. Musimy to zrobić
11. Kula
Zadania
Rozdział 6
RÓWNIA POCHYŁA – OD PIERWSZEGO AKCELERATORA DO STOŻKOWYCH
1. Równia pochyła
2. Włoski projekt Manhattan
3. Parabola
Dodatek 6.1. Trójmian i jego pierwiastki - geometrycznie
Dodatek 6.2. Znak tangensa w ćwiartkach układu współrzędnych
4. Przekroje Apoloniusza
Dodatek 6.3. Elipsa Zadania
Rozdział 7
KEPLER – KOLEJNE WCIELENIE PITAGORASA
1. Skomplikowany świat Ptolemeusza
2. Ekwant nie daje za wygraną
Dodatek 7.1. Kepler leci na Marsa 3. Wielościany foremne
Dodatek 7.2. Skąd wiadomo, jak daleko jest do planet?
4. Lista przebojów
5. Od muzyki do matematyki
Zadania
Rozdział 8
OSCYLATOR, CZYLI TAM I Z POWROTEM
1. Trygonometria ruchu okresowego
2. Fale Dodatek 8.1. Funkcja parzysta i nieparzysta
3. Duchy
4. Huygens
5. Interferencja
6. Powrót Apoloniusza
7. Dwa szczeknięcia psa
Zadania
Rozdział 9
NEWTON – STOJĄC NA RAMIONACH OLBRZYMÓW
1. Masa i siła
2. Prawa ruchu
3. Czasoprzestrzeń i kraina wiązek
4. Pierwsze prawo jest niezależne od drugiego
5. Grawitacja
Dodatek 9.1. (1) Jak Newton wyznaczył wzór Huygensa (2) Jak Newton wyznaczył przyspieszenie ziemskie
6. (Nie)przypadkowa zbieżność
7. Dowód
Dodatek 9.2. Moment pędu
Dodatek 9.3. Pole ~ (Długość)2
Zadania
ZAKOŃCZENIE
Rozwiązania zadań
Indeks
Oto przed nami samotna wyspa, dryfująca na bezkresnych wodach oceanu. W samym środku gęstego, ciemnego lasu porastającego wyspę stoi okazały zamek. Osobliwy to zamek, nie posiada bowiem ani okien, ani drzwi. Światło dostaje się tam przez wąskie zygzakowate szczeliny, skonstruowane tak, by nie dało się dojrzeć niczego co dzieje się na zewnątrz. Mieszkańcami zamku są zwykli ludzie, którzy nie potrafi ą odpowiedzieć na pytanie od kiedy go zamieszkują. Właściwie, panuje powszechna opinia, że są tam niemal od zawsze, od wielu pokoleń. Nie zdając sobie sprawy z istnienia świata poza zamkiem, mieszkańcy wierzą, że cały świat to właśnie ich zamek, w jego murach czują się bezpiecznie.
Osobliwością zamku jest tak duża ilość komnat, lochów, korytarzy i różnych ciemnych zakamarków, że tylko nieliczna grupa mieszkańców potrafi wszystkie je spamiętać. Od wieków ci, którzy znali tajemnice zamku tworzyli zamkniętą grupę starszyzny, tak zwanych Mędrców. Aby stać się Mędrcem, trzeba było wielu lat studiów i wyrzeczeń. A studia były to ciężkie – młodzi adepci wprawiali się w sztuce rozróżniania 47 tysięcy różnych dźwięków jakie docierały do zamku z zewnątrz. Musieli opanować 15 tysięcy odcieni światła, które przez szczeliny dostawało się do środka zamku. Ich słownik zawierał więc takie pojęcia jak burza, deszcz, dzień, noc, itd. – by wymienić tylko te podstawowe terminy naukowe ludzi zamku.
Najbardziej wyrafi nowaną nauką jaką uprawiała tylko garstka spośród Mędrców była Teoria Świata Zewnętrznego, w skrócie TSW. Stare księgi podają, że tylko pięć osób spośród 14 tysięcy mieszkańców zamku było wtajemniczonych w TSW. Nie wiemy zatem nic o szczegółach tej teorii. Legenda głosi, że ci którzy znali TSW byli w posiadaniu pewnej ściśle strzeżonej tajemnicy, głoszącej, że tak naprawdę ich świat, nie ogranicza się tylko do murów zamku. Wszelkie odgłosy, zapachy i gra świateł nie są więc „wytworem ścian”, jak sądzi większość, ale pochodzą z zewnątrz – są echem jakiegoś ogromnego świata, znajdującego się za murami zamku.
W ciągu długiej historii wiedza nagromadzona przez mieszkańców zamku pokaźnie się rozrosła. Powstały zwalczające się szkoły. Opasłe tomy zalegające w bibliotekach, coraz więcej specjalistów badających budowę zamku, wreszcie duży wybór konkurencyjnych TSW, doprowadziła do sporego zamętu wśród naukowców zamku. Spośród najbardziej fantastycznych teorii opisujących hipotetyczny świat zewnętrzny jedna wzbudziła największe nadzieje. Według tej teorii, na zewnątrz zamku, musi istnieć powietrze, woda i twardy grunt, po którym można swobodnie chodzić, a więc niezależny świat nadający się do życia.
Kilku śmiałków, którym nie wystarczało już dotychczasowe, nieciekawe egzystowanie w murach zamku, zdobwa się na desperacki czyn: – Zróbmy dziurę w murze! – krzyknął najodważniejszy. I wyszli…
Tu kończy się, a może zaczyna, historia mieszkańców mrocznego zamku. Trudno byłoby opisać zdziwienie bohaterów, którzy opuścili zamek. Zobaczyli bowiem rzeczy, których nie doświadczali w najśmielszych snach. Zamek, który wewnątrz, swą wielkością, obejmował cały znany im świat, na tle wyspy, okazał się mały. Świat, w którym były drzewa, rzeki, góry, słońce i gwiazdy przerósł ich najśmielsze oczekiwania. Dotychczasowe wytwory nauki i sztuki zbladły w porównaniu z nową rzeczywistością.
Takie wychodzenie z ciemnego zamku jest udziałem każdego z nas zawsze wtedy, gdy burzymy mur niezrozumienia jakiegoś problemu albo gdy nabieramy nowej umiejętności. Ileż to razy dało się słyszeć: – Aha!
Teraz rozumiem! Tak, tak, to właśnie ten moment. Ileż radości sprawiła nam pierwsza przejażdżka na rowerze, prawidłowo rozwiązane zadanie, nagłe oświecenie.
Opowiedziałem tę historię, by przynajmniej spróbować zmierzyć się z pytaniem – zarzutem, często stawianym przez uczniów – po co uczyć się historii, geografii, matematyki czy fizyki? Albo – po co w ogóle uprawić naukę? Uczniom można odpowiedzieć krótko – żeby zdać egzamin albo dla ocen. Można też odpowiedzieć pytaniem – po co słuchać muzyki, albo uczyć się pływać? Każda nowa umiejętność otwiera przed nami nowe perspektywy, wiele z nich dostarcza nam przyjemności. Wielogodzinne ćwiczenia, żmudna nauka gry na instrumencie najwyraźniej mają sens skoro tyle ludzi to robi.
– Ale to takie trudne...
– mówią inni. No cóż, coś co jest łatwe bywa często nudne. Można godzinami zjeżdżać na nartach, ale schodzenie po schodach, które jest o wiele łatwiejsze, nie jest już tak fascynujące.
Zdobywanie wiedzy to nie to samo co gromadzenie jej. Można uczyć się na pamięć wiersza kompletnie nie rozumiejąc o czym mówi. Można wiele pamiętać, ale niewiele rozumieć. Znajomość łacińskich nazw ptaków nie oznacza znajomości trybu życia tych ptaków i zależności jakie panują między poszczególnymi gatunkami.
Czy fizyka jest trudną dziedziną? I tak i nie. Jeśli ograniczyć się do przyswojenia sobie wiedzy podręcznikowej, a więc gotowych informacji, które już ktoś kiedyś umiejętnie poukładał, odpowiedź brzmi – nie. Nie jest wcale trudniejsza od zrozumienia wiersza, opowiadania albo przyswojenia przebiegu historycznej bitwy. Naturalnie trzeba się trochę natrudzić żeby zrozumieć istotę różnych zjawisk czy idee zawarte w twierdzeniach matematycznych. Jeśli jesteście uczniami, to wiecie, że bez kilkakrotnego przeczytania zadania tekstowego trudno go zrozumieć, nie mówiąc o jego rozwiązaniu. Każdy z nas inaczej i w różnym tempie przyswaja sobie wiedzę. Nie zrażajmy się tym, że nie rozumiemy tego co inni pojmują w mig – nie trzeba rozumieć wszystkiego na raz, już dziś.
Mój nauczyciel fizyki w szkole średniej wspominał kolegę, który zrozumiał zasady dynamiki Newtona dopiero po skończeniu studiów z fizyki. Wspomnę tylko, że te zasady omawiane są wcześnie, bo już w gimnazjum.
Jeśli nauka, a w szczególności fizyka, zaczyna wymagać od nas twórczego myślenia, wówczas rzeczywiście staje się trudniejsza – jednocześnie coraz bardziej fascynująca.[...]
