Publikacja Katarzyny Loreckiej Jak kochamy. O przywiązaniu w miłości dotyczy jednego z ważnych aspektów związków romantycznych – stylów przywiązania. Stanowi ona kontynuację zagadnień podjętych w jej wcześniejszym książce Miłość. Kocha…, lubi…, szanuje…? (Impuls, 2016). Autorka kompetentnie omawia tworzenie się i dynamikę więzi między partnerami. Język pracy jest przystępny, co szczególnie istotne, gdyż Katarzyna Lorecka w swoich wywodach odwołuje się do wielu badań naukowych dotyczących przywiązania. Jest to więc opracowanie, które łączy naukę z publicystyką i poradnictwem. Trudna to sztuka – tutaj bardzo udana. Niewątpliwą zaletą Jak kochamy… jest podanie w tekście przykładów różnych sytuacji występujących w związkach romantycznych, co powoduje, że Czytelnik może tworzyć głębszą, bardziej osobistą interakcję z książką.

dr hab. Andrzej Łukasik, prof. UR

Z autorką książki pt. Jak kochamy? O przywiązaniu w miłości Panią Katarzyną Lorecką miałam bliższą okazję przyjrzeć się jej pedagogicznemu spojrzeniu na opisane we wcześniejszej książce wydanej przez Oficynę Wydawniczą Impuls pt. Miłość. Kocha... lubi... szanuje...?.

Z przeprowadzonych przez nas codziennych obserwacji możemy dokonać oceny spostrzeżenia, jak przebiegają występujące relacje pomiędzy małżonkami, rodzice- dziecko, student- wykładowca, pracownik- pracodawca, pielęgniarka- pacjent, lekarz-pacjent, kasjerka- klient jasno wynika, że komunikacja dialogowa nie prezentuje się najlepiej, na godnym poziomie wypowiedzi, gdyż każda ze wskazanych przeze mnie osób nie czuje pewnej swobody w trakcie przeprowadzanej rozmowy.

Przyczyną takiego określiłabym, zachowania niepewnego jest stres, który praktycznie towarzyszy od zawsze. Może on pełnić funkcję motywującą, ale nie daje on poczucia 100% skuteczności czy przeprowadzona rozmowa przyniosła pozytywny oczekiwany przez nas pozytywny rezultat.

Zadajemy sobie w głębi wiele pytań dotyczących, jak powinien przebiegać prawidłowy dialog, aby był pełen wiarygodności, miłości i widocznej owocnej codziennej pracy nad nim i ciągłym doskonaleniem go.

1. Czy w dzisiejszym świecie istnieje szansa na poprawę relacji osób, które czują się zagubione we współczesnym świecie osób, które nie mają właściwie czasu na nic, a są pochłonięte nowymi powstającymi technologiami informatycznymi?

2. Dlaczego społeczeństwo ucieka od wszelkiego rodzaju relacji międzyludzkich?

3. Co może być główną przyczyną występujących nagłych zmian we współczesnej społeczności, która to ma bardzo widoczne i wyraźnie rzucające się na pierwszy rzut oka kłopoty z nawiązaniem pierwszego kontaktu?

Te pytania nasunęły mi się po zapoznaniu z tę oto bardzo dobrze dostrzeżoną problematyką, którą podejmuje, się Pani Katarzyna Lorecka opisując realia prawdziwości w III częściach spostrzeżenia na temat okazywanej miłości, w jaki sposób potrafimy kochać i czy umiemy kochać i o przywiązaniu, które odgrywa znaczącą rolę w życiu codziennym i partnerskim.

Pani Katarzyna w prawidłowy sposób rozważa wzorce miłosne, sposoby na miłość, przykłady odpowiednio dobrane do sytuacji potwierdzają, że jest bardzo dobrym obserwatorem życia społecznego, partnerskiego, nie boi się pisać prawdy, która niestety jest trudna w akceptacji i prowadzi czasem do kłótni poprzez nieporozumienia.

Możemy, z bliska przyglądnąć się jak przebiegają relacje w doświadczeniu zawodowymi Pani Katarzyny, gdyż dostrzega ona wiele aspektów z własnego punktu widzenia, a tym, co dla nas niewidoczne, jeśli chodzi o budowanie codziennych relacji.

Jak dla mnie świetnie zostały opracowane ćwiczenia w części III dotyczące stosowania strategii buforowania. Są bardzo motywujące do działania, a dzięki temu możemy wiele zyskać w relacjach partnerskich.

W 2 pozostałych częściach poznamy, czym jest i jaką rolę odrywa styl przywiązania oraz jaką funkcję spełnia w związkach.

Elementem dodatkowym są tutaj doskonale zestawiony aneks, spis rysunków, tabel, bibliografia opracowana w dwóch językach: polskim oraz angielskim. Lubię, kiedy autorzy stosują wiedzę praktyczną i teoretyczną opartą na zawodowych oraz na własnych przykładach, a Pani Katarzyna Lorecka jest na to idealnym, doskonałym oraz przy tym skromnym pedagogicznym przykładem, na udowodnienie na to, że każdy Czytelnik może, a nawet jest po części dla siebie autorytetem o ile, jeśli nie pozna siebie do końca.

Oficynie Wydawniczej „Impuls” dziękuje za podarowany mi egzemplarza książki autorstwa Pani Katarzyny Loreckiej. To książka, którą warto przeczytać.

źródło: Anna

Książka Katarzyny Loreckiej to pozycja więcej niż zajmująca, pozwalająca spojrzeć na relacje międzyludzkie – własne i cudze – w sposób bardziej dogłębny.

To, co udało się zrealizować autorce, a co z całą pewnością przyczyni się do większego sukcesu publikacji, to dopasowanie języka i sposobu przekazywania spostrzeżeń do szerszego grona czytelników. Jak kochamy? O przywiązaniu w miłości nie jest książką ani typowo akademicką, ani medyczną. Jej lektura nie wymaga znajomości specjalistycznego słownictwa, lekkości w posługiwaniu się wynikami różnych badań czy żonglowania nazwiskami psychologów i znawców zagadnienia przywiązania. Autorka z wydawnictwem dołożyli wszelkich starań, by publikacja była na tyle przystępna, by mogli sięgnąć po nią zarówno laicy psychologii, pragnący spenetrować kwestię relacji między osobami w związku, jak i znawcy tematu. Nie znaczy to jednak, że Jak kochamy? pod względem treści czy dobranej metodologii nie reprezentuje wysokiego, fachowego poziomu. Nic z tych rzeczy. Książka Loreckiej to pełnoprawna pozycja naukowa, opracowana jednak pod względem edytorsko-wydawniczym pod „zwykłego”, niezaangażowanego w obserwowanie życia naukowego, czytelnika: na przykład za sprawą przystępnego języka, stosowania klarownych, wypunktowanych podsumowań, zawartych na końcu każdego rozdziału, oraz wytłuszczania co ważniejszych fragmentów w tekście.

Scheda po dzieciństwa

Publikacja Loreckiej traktuje przede wszystkim o typach przywiązania w związkach, czyli o tym, co sprawia, że w dany sposób traktujemy zarówno drugą osobę, jak i samych siebie. W psychologicznych rozpoznaniach na pierwszy plan wychodzą doświadczenia z dzieciństwa oraz relacje z rodzicami – głównie z matką, która na ogół ma najgłębszą więź z dzieckiem. To właśnie podczas pierwszych dwóch lat życia kształtuje się fundament pod naszą przyszłą postawę, to właśnie wtedy kładzione są podwaliny pod konkretny typ przywiązania. Sposób, w jaki matka reaguje na potrzeby dziecka, jak odnosi się do wyrażanych pragnień, determinuje jego przyszłe postrzeganie więzi międzyludzkich oraz własnej wartości – jeżeli podchodzi do niego z zainteresowaniem, spełnia jego wole, umacnia w nim tym przekonanie, że ma prawo domagać się uwagi oraz że jego prośby będą respektowane. Na podstawie zarówno takich doświadczeń, jak i przeciwnych (niewspierania dziecka, nierealizowania jego pragnień itd.) mogą ukształtować się trzy style przywiązania: bezpieczny, lękowo-ambiwalentny oraz unikający. Każdy z nich wyraża się w innych postawach i reakcjach na różnego rodzaju bodźce zewnętrzne, związany jest również z różnymi zachowaniami: podczas gdy bezpieczny styl przywiązania utożsamiany jest z poczuciem bezpieczeństwa w związku i pozytywnym obrazem samego siebie, unikający styl charakteryzuje się wysokim poziomem niepokoju i ciągłym dystansowaniem się od drugiej osoby. Świadomość omawianych w książce Loreckiej stylów budowania relacji jest o tyle istotna, o ile pozwala zrozumieć mechanizmy, które wpływają między innymi na nasze codzienne postępowania.

Toria i praktyka

Jak kochamy? wnikliwie przedstawia problem przywiązania, wykorzystując nie tylko samą teorię, przeprowadzone przez różnych naukowców badania, ale również liczne przykłady zachowań i ich omówienia, wykresy oraz tabele. Tak szeroki dobór treści wpływa po pierwsze na przejrzystość i zrozumiałość podejmowanego przez autorkę zagadnienia, a po drugie znacznie urozmaica recenzowaną książkę. Badaczka, co należy podkreślić, zajmuje się nie tylko samymi stylami przywiązania oraz ich źródłami, ale również innymi, równie ważnymi, aspektami miłości i budowania związków: kwestią „powodów” zakochania, mechanizmami dobierania się w pary oraz sposobami na dopasowywanie się do siebie. Ostatnie z wymienionych zagadnień zostało opracowane w sposób najbardziej przypominający styl poradnikowy, a jego umiejscowienie – zaraz po wnikliwym teoretycznym, merytorycznym omówieniu – sprawia, że przedstawione sugestie oraz rady wydają się pomocne i zasadne. Można w związku z tym odnieść wrażenie, że lektura książki Loreckiej ma wartość nie tylko naukowo-poznawczą, ale również praktyczną. Pozwala bowiem precyzyjniej spojrzeć zarówno na siebie, jak i na tych, z którymi tworzymy rozmaite relacje.

źródło: Kamil
https://czytelnik7.blogspot.com

Książka Katarzyny Loreckiej to pozycja więcej niż zajmująca, pozwalająca spojrzeć na relacje międzyludzkie – własne i cudze – w sposób bardziej dogłębny.

To, co udało się zrealizować autorce, a co z całą pewnością przyczyni się do większego sukcesu publikacji, to dopasowanie języka i sposobu przekazywania spostrzeżeń do szerszego grona czytelników. „Jak kochamy? O przywiązaniu w miłości” nie jest książką ani typowo akademicką, ani medyczną. Jej lektura nie wymaga znajomości specjalistycznego słownictwa, lekkości w posługiwaniu się wynikami różnych badań czy żonglowania nazwiskami psychologów i znawców zagadnienia przywiązania. Autorka z wydawnictwem dołożyli wszelkich starań, by publikacja była na tyle przystępna, by mogli sięgnąć po nią zarówno laicy psychologii, pragnący spenetrować kwestię relacji między osobami w związku, jak i znawcy tematu. Nie znaczy to jednak, że „Jak kochamy?” pod względem treści czy dobranej metodologii nie reprezentuje wysokiego, fachowego poziomu. Nic z tych rzeczy. Książka Loreckiej to pełnoprawna pozycja naukowa, opracowana jednak pod względem edytorsko-wydawniczym pod „zwykłego”, niezaangażowanego w obserwowanie życia naukowego, czytelnika: na przykład za sprawą przystępnego języka, stosowania klarownych, wypunktowanych podsumowań, zawartych na końcu każdego rozdziału, oraz wytłuszczania co ważniejszych fragmentów w tekście.

Publikacja Loreckiej traktuje przede wszystkim o typach przywiązania w związkach, czyli o tym, co sprawia, że w dany sposób traktujemy zarówno drugą osobę, jak i samych siebie. W psychologicznych rozpoznaniach na pierwszy plan wychodzą doświadczenia z dzieciństwa oraz relacje z rodzicami – głównie z matką, która na ogół ma najgłębszą więź z dzieckiem. To właśnie podczas pierwszych dwóch lat życia kształtuje się fundament pod naszą przyszłą postawę, to właśnie wtedy kładzione są podwaliny pod konkretny typ przywiązania. Sposób, w jaki matka reaguje na potrzeby dziecka, jak odnosi się do wyrażanych pragnień, determinuje jego przyszłe postrzeganie więzi międzyludzkich oraz własnej wartości – jeżeli podchodzi do niego z zainteresowaniem, spełnia jego wole, umacnia w nim tym przekonanie, że ma prawo domagać się uwagi oraz że jego prośby będą respektowane. Na podstawie zarówno takich doświadczeń, jak i przeciwnych (niewspierania dziecka, nierealizowania jego pragnień itd.) mogą ukształtować się trzy style przywiązania: bezpieczny, lękowo-ambiwalentny oraz unikający. Każdy z nich wyraża się w innych postawach i reakcjach na różnego rodzaju bodźce zewnętrzne, związany jest również z różnymi zachowaniami: podczas gdy bezpieczny styl przywiązania utożsamiany jest z poczuciem bezpieczeństwa w związku i pozytywnym obrazem samego siebie, unikający styl charakteryzuje się wysokim poziomem niepokoju i ciągłym dystansowaniem się od drugiej osoby. Świadomość omawianych w książce Loreckiej stylów budowania relacji jest o tyle istotna, o ile pozwala zrozumieć mechanizmy, które wpływają między innymi na nasze codzienne postępowania.

„Jak kochamy?” wnikliwie przedstawia problem przywiązania, wykorzystując nie tylko samą teorię, przeprowadzone przez różnych naukowców badania, ale również liczne przykłady zachowań i ich omówienia, wykresy oraz tabele. Tak szeroki dobór treści wpływa po pierwsze na przejrzystość i zrozumiałość podejmowanego przez autorkę zagadnienia, a po drugie znacznie urozmaica recenzowaną książkę. Badaczka, co należy podkreślić, zajmuje się nie tylko samymi stylami przywiązania oraz ich źródłami, ale również innymi, równie ważnymi, aspektami miłości i budowania związków: kwestią „powodów” zakochania, mechanizmami dobierania się w pary oraz sposobami na dopasowywanie się do siebie. Ostatnie z wymienionych zagadnień zostało opracowane w sposób najbardziej przypominający styl poradnikowy, a jego umiejscowienie – zaraz po wnikliwym teoretycznym, merytorycznym omówieniu – sprawia, że przedstawione sugestie oraz rady wydają się pomocne i zasadne. Można w związku z tym odnieść wrażenie, że lektura książki Loreckiej ma wartość nie tylko naukowo-poznawczą, ale również praktyczną. Pozwala bowiem precyzyjniej spojrzeć zarówno na siebie, jak i na tych, z którymi tworzymy rozmaite relacje.

źródło: https://sztukater.pl/ksiazki/item/27182-jak-kochamy-o-przywiazaniu-w-milosci.html