Co skłoniło mnie do podjęcia pracy, której celem była diagnoza funkcjonowania niepublicznych szkół wyższych w Polsce?
Pierwszym i najistotniejszym powodem była powszechna i nie zawsze sprawiedliwa krytyka funkcjonowania tego typu szkół w Polsce. Drugą nie mniej ważną przyczyną był fakt, że niepubliczne szkoły wyższe kształcą setki tysięcy młodych ludzi w naszym kraju, umożliwiając im podnoszenie poziomu intelektualnego i zawodowego, dzięki czemu podejmują pracę wymagającą bardzo wysokich kwalifikacji zarówno w kraju, jak i za granicą. Trzecim powodem podjęcia przeze mnie analizy tego problemu był i jest nadal niewłaściwy stosunek władz szkolnictwa publicznego, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz gremiów politycznych do funkcjonowania niepublicznych szkół wyższych w Polsce.
Co skłoniło mnie do podjęcia pracy, której celem była diagnoza funkcjonowania niepublicznych szkół wyższych w Polsce?
Pierwszym i najistotniejszym powodem była powszechna i nie zawsze sprawiedliwa krytyka funkcjonowania tego typu szkół w Polsce. Drugą nie mniej ważną przyczyną był fakt, że niepubliczne szkoły wyższe kształcą setki tysięcy młodych ludzi w naszym kraju, umożliwiając im podnoszenie poziomu intelektualnego i zawodowego, dzięki czemu podejmują pracę wymagającą bardzo wysokich kwalifikacji zarówno w kraju, jak i za granicą. Trzecim powodem podjęcia przeze mnie analizy tego problemu był i jest nadal niewłaściwy stosunek władz szkolnictwa publicznego, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz gremiów politycznych do funkcjonowania niepublicznych szkół wyższych w Polsce.
Inicjatywę opublikowania pracy zbiorowej poświęconej funkcjonowaniu niepublicznych szkół wyższych w Polsce należy przyjąć z uznaniem, te szkoły bowiem składają się dziś w sposób znaczący na kształt polskiej oświaty i są miejscem kształcenia wielu tysięcy studentów oraz zatrudnienia wielu uczonych akademickich. Dwadzieścia lat działalności to okres wystarczający do podsumowań, ocen, określania efektywności, wskazywania nie tylko niedostatków, ale także perspektyw rozwojowych. Praca zbiorowa warta jest opublikowania również z tego powodu, że autorami tekstów są uznani polscy dydaktycy oraz twórcy i współtwórcy niepublicznych szkół wyższych. Publikacja może być użyteczna dla polityków oświatowych, władz samorządowych, nauczycieli oraz studentów.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Stanisława Palki
Pomysł takiego dzieła zasługuje na aprobatę z co najmniej dwóch powodów. Pierwszym jest dość powszechna i nie zawsze obiektywna krytyka szkolnictwa niepublicznego. Drugim zaś powodem jest to, że szkoły te kształcą ponad pół miliona polskiej młodzieży i będą trwałym czynnikiem rozwoju społecznego i gospodarczego kraju. Nie można więc dopuścić do tego, aby tak wielki i ważny obszar społecznego pejzażu naszego kraju znalazł się poza zasięgiem obserwacji, dyskusji i krytyki. Zresztą od kilku lat szkolnictwo niepubliczne jest przedmiotem zainteresowania środowisk naukowych i coraz liczniejszych publikacji.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Tadeusza Pilcha
Opis
Moroz Henryk
Prof. zw. dr hab. Henryk Moroz – rozpoczął pracę nauczycielską 1 stycznia 1945 roku, ukończywszy 7 klas szkoły podstawowej oraz 6-miesięczny Wstępny Kurs Pedagogiczny. Pracując zawodowo, dokształcał się w Rejonowej Komisji Kształcenia Nauczycieli Niekwalifikowanych. W 1951 roku uzyskał świadectwo dojrzałości, a w 1960 roku – tytuł magistra. W 1966 roku obronił pracę doktorską na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i 1 października tego roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie na stanowisku adiunkta. W 1972 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego. Rok później minister szkolnictwa wyższego powołał go na stanowisko docenta na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1988 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1994 roku – profesora zwyczajnego.
Henryk Moroz jest utalentowanym nauczycielem i cenionym pracownikiem naukowym. Jest autorem ponad 100 publikacji (w tym 9 monograficznych) oraz redaktorem naukowym 8 prac zbiorowych. W trakcie pracy na wyższych uczelniach wypromował 1350 magistrantów, 250 dyplomantów i 11 doktorów. Potwierdzeniem jego zasług pedagogicznych są odznaczenia – dla wychowawcy i nauczyciela najcenniejsze: Order Uśmiechu (1974), Odznaka Przyjaciela Szkoły (1978), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1982) oraz Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Nadal pracuje zawodowo na pełnym etacie profesora zwyczajnego w Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP w Warszawie na Wydziale Nauk Społeczno-Pedagogicznych w Katowicach.
Wstęp
I. Problemy wyższego kształcenia w okresie ponowoczesności
Kazimierz Denek
Nauka i edukacja w uniwersytecie XXI wieku
Tadeusz Lewowicki
Niepubliczne szkoły wyższe w Polsce
Eugeniusz Piotrowski
Szkoły prywatne w Polsce w okresie transformacji − nadzieje i złudzenia
Józef Kuźma
Szkolnictwo wyższe w Polsce w procesie przemian jakościowych
Od rozwoju ekstensywnego ku intensywnemu
II. Przykłady funkcjonowania niepublicznych szkół wyższych
Krzysztof Pawłowski
Pod prąd – historia sukcesu instytucji i osobistej porażki
Wojciech Zając
Specyfika funkcjonowania wydziału zamiejscowego niepublicznej uczelni wyższej (na przykładzie Wydziału Nauk Społeczno-Pedagogicznych w Katowicach Wyższej Szkoły Pedagogicznej TWP w Warszawie)
Michał Kaczmarczyk
Uczelnia a otoczenie społeczne Studium przypadku Wyższej Szkoły Humanitas w Sosnowcu
Bolesław Niemierko
Niepubliczne szkoły wyższe w opinii wykładowcy
Henryk Moroz
Niepubliczne szkoły wyższe w strukturze systemu szkolnego w Rzeczypospolitej Polsce w latach 1990–2010 na tle przemian systemowych
Józef Krajewski
Wszechnica Mazurska w Olecku jako przykład emergencji małych środowisk lokalnych
Informacja o autorach
Inicjatywę opublikowania pracy zbiorowej poświęconej funkcjonowaniu niepublicznych szkół wyższych w Polsce należy przyjąć z uznaniem, te szkoły bowiem składają się dziś w sposób znaczący na kształt polskiej oświaty i są miejscem kształcenia wielu tysięcy studentów oraz zatrudnienia wielu uczonych akademickich. Dwadzieścia lat działalności to okres wystarczający do podsumowań, ocen, określania efektywności, wskazywania nie tylko niedostatków, ale także perspektyw rozwojowych. Praca zbiorowa warta jest opublikowania również z tego powodu, że autorami tekstów są uznani polscy dydaktycy oraz twórcy i współtwórcy niepublicznych szkół wyższych. Publikacja może być użyteczna dla polityków oświatowych, władz samorządowych, nauczycieli oraz studentów.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Stanisława Palki
Pomysł takiego dzieła zasługuje na aprobatę z co najmniej dwóch powodów. Pierwszym jest dość powszechna i nie zawsze obiektywna krytyka szkolnictwa niepublicznego. Drugim zaś powodem jest to, że szkoły te kształcą ponad pół miliona polskiej młodzieży i będą trwałym czynnikiem rozwoju społecznego i gospodarczego kraju. Nie można więc dopuścić do tego, aby tak wielki i ważny obszar społecznego pejzażu naszego kraju znalazł się poza zasięgiem obserwacji, dyskusji i krytyki. Zresztą od kilku lat szkolnictwo niepubliczne jest przedmiotem zainteresowania środowisk naukowych i coraz liczniejszych publikacji.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Tadeusza Pilcha
