• Obniżka
Z dziejów teorii i praktyki wychowania

Z dziejów teorii i praktyki wychowania

Podtytuł: PODRĘCZNIK AKADEMICKI
ISBN: 978-83-7587-898-1
49,80 zł
40,00 zł Oszczędzasz: 9,80 zł

Wyświetl historię cen produktu

Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 40,00 zł

Czas dostawy kurierem InPost 24 godziny! E-booki w ciągu 15 minut!

Z dziejów pisałem z myślą o studentach nauk o wychowaniu, a więc przyszłych pedagogach, psychologach i socjologach, a także o uczestnikach różnorakich studiów podyplomowych oraz nauczycielach doskonalących swoje zawodowe kwalifikacje w drodze tzw. szkolenia przywarsztatowego...

Wersja książki
Ilość

Książka dostępna w wersji papierowej i elektronicznej e-book.


Niniejszej książce Z dziejów teorii i praktyki wychowania nadałem – podobnie jak cytowanym wyżej Szkicom z dziejów dydaktyki – formę nie tyle klasycznego podręcznika historii wychowania, ile jego szkicu, wstępnego zarysu czy materiału wyjściowego. Forma ta jest zgodna ze słownikową definicją terminów „szkic” i „szkicować”, zgodnie z którą „szkic” to „plan, projekt czegoś”, a „szkicować” to tyle, co „przedstawiać coś ramowo, pobieżnie, bez wnikania w szczegóły, artykułować główne wątki”, a ponadto – dodałbym od siebie – czynić to w sposób syntetyczny, a niekiedy wręcz lakoniczny. Niniejszy podręcznik, różni się zatem od konwencjonalnych podręczników historii wychowania pod przytoczonymi wyżej względami, przy czym najwyraźniej dotyczy to objętości. Warto w tym kontekście odnotować, że znany podręcznik historii wychowania Stanisława Kota liczy sobie wraz z materiałami źródłowymi ponad 1200 stron druku. Niniejsza publikacja nie różni się natomiast od innych podręczników tej dyscypliny pod względem zakresu eksponowanego materiału, ponieważ opisuje oraz analizuje dzieje teorii i praktyki wychowania, poczynając od starożytności, poprzez średniowiecze, renesans, okres między renesansem i oświeceniem, oświecenie oraz czasy nowożytne, a kończąc na przełomie wieków XX i XXI.

Przy pisaniu tych Z dziejów korzystałem z wielu źródeł. Najważniejszym były krajowe i zagraniczne podręczniki historii wychowania, historii filozofii i historii literatury, a także słowniki biograficzne oraz poczty wybitnych myślicieli. Niejednokrotnie sięgałem również do monografii poświęconych różnym epokom dziejów teorii i praktyki wychowania, zwłaszcza bliższym naszych czasów, a ponadto do Internetu oraz rozpraw i artykułów o pokrewnej tematyce historyczno-pedagogicznej.

Z dziejów pisałem z myślą o studentach nauk o wychowaniu, a więc przyszłych pedagogach, psychologach i socjologach, a także o uczestnikach różnorakich studiów podyplomowych oraz nauczycielach doskonalących swoje zawodowe kwalifikacje w drodze tzw. szkolenia przywarsztatowego.

Autor

___________________________________________________________________________________________________________________

Polecamy wyjątkową serię 20 autorskich monografii i podręczników akademickich Pedagogika Nauce i Praktyce autorstwa prof. Czesława Kupisiewicza, prof. Ewy Wysockiej, prof. Mirosława J. Szymańskiego, Jolanty Szempruch, prof. Bronisława Siemienieckiego, prof. Bogusława Śliwerskiego, prof. Iwona Chrzanowska, prof. Jerzy Nikitorowicz, prof. Wiesław Ambrozik, prof. Inetta Nowosad, prof. Roman Schulz i innych:

1. Pedagogika ogólna. Podstawowe prawidłowości
2. Dydaktyka. Podręcznik akademicki 
3. Z dziejów teorii i praktyki wychowania. Podręcznik akademicki
4. Socjologia edukacji. Podręcznik akademicki
5. Pedeutologia. Studium teoretyczno - pragmatyczne
6. Diagnostyka pedagogiczna – nowe obszary i rozwiązania metodologiczne
7. Pedagogika kognitywistyczna
8. Pedagogika porównawcza
9. Pedagogika resocjalizacyjna 
10. Współczesna filozofia edukacji 
11. Pedagogika społeczna
12. Edukacja (w) polityce. Polityka (w) edukacji
13. Pedagogika specjalna
14. Pedagogika resocjalizacyjna
15. Habilitacja
16. Etnopedagogika
17. Istota, sens i uwarunkowania (wy)kształcenia
18. Kultura szkoły w rozwoju szkoły
19. Teorie kształcenia w świecie cyfrowym
20. Całość i struktura jako kategorie systemowego oglądu edukacji


Przy zakupie całej serii wydawniczej promocyjna cena!  Kupując całą serię szesnastu książek otrzymujesz rabat 30%!

seria 17 autorskich podręczników akademickich Pedagogika Nauce i Praktyce

Seria autorskich monografii i podręczników akade­mickich do pedagogiki jest kolejnym do­pełnieniem polskiej literatury przedmiotu o nowe IMPULSY i spojrzenie na przed­miot jej naukowych badań, najbardziej palące dla praktyki problemy eduka­cyjne, opiekuńcze i wychowawcze oraz klasyczne lub/i nieznane jeszcze sposoby podejścia do ich rozwiązywania. W ponowoczesnej dobie naukowa wiedza rozwi­ja się z nieprawdopodobną dynamiką, intensywnością i częstotliwością, toteż coraz trudniej jest adeptom tej profesji odnaleźć się w jej labiryncie. Autorzy serii wydawniczej jednak zarówno potwier­dzają aktualność przekazywanej nam wiedzy, jak i wychodzą w przyszłość z tym, co warte jest zatrzymania, reflek­sji czy dalszych badań. Właśnie dlatego nadałem tej serii tytuł: PEDAGOGIKA NAUCE I PRAKTYCE, bo każdy z auto­rów, pracując nad zakresem tematycz­nym własnej subdyscypliny naukowej, łączy w akademickim i podręczniko­wym zarazem przekazie teraźniejszość z przyszłością, która na naszych oczach i tak staje się już przeszłością.

Czytelnikom nie tylko ży­czę miłej lektury, ale i zachęcam do wspól­nej debaty, krytyki i recenzji, które nam wszystkim pomogą w doskonaleniu włas­nej twórczości.

prof. dr hab. Bogusław Śliwerski

PODRĘCZNIK AKADEMICKI
287 Przedmioty

Opis

Książka elektroniczna - E-book
Epub, Mobi
Książka papierowa
oprawa miękka + skrzydełka

Specyficzne kody

isbn
978-83-7587-898-1

Czesław Kupisiewicz

(13 lipca 1924 - 05 listopada 2015) – magisterium, doktorat, habilitację i profesurę uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim. Dziekan Wydziału Psychologii i Pedagogiki, w latach 1969–1972 prorektor, a od 1994 r. emerytowany profesor tej uczelni. Zajmował się dydaktyką ogólną, historią wychowania i myśli pedagogicznej, pedagogiką ogólną i porównawczą oraz tłumaczeniem prac naukowych z języków angielskiego, francuskiego i niemieckiego. Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, uhonorowany w 2005 r. tytułem „Nauczyciela nauczycieli”. Autor licznych książek, rozpraw i artykułów naukowych. W latach 1969–1972 wiceprzewodniczący Komitetu Ekspertów dla Opracowania Raportu o Stanie Oświaty w PRL, a w latach 1987–1989 przewodniczący Komitetu Ekspertów do spraw Edukacji Narodowej. Ekspert UNESCO do spraw szkolnictwa wyższego i współautor raportu na temat stanu tego szkolnictwa w Peru oraz innych krajach Ameryki Południowej (1975). Członek Komitetu Prognoz „Polska 2000 Plus” przy Prezydium PAN (1990–1993).
 

 Z życia Profesora Czesława Kupisiewicza kolejne pokolenia mogą się uczyć społecznego zaangażowania, patriotyzmu i altruizmu. Cały czas towarzyszyło mu bowiem przesłanie umierającego ojca: Ja nie będę już mógł opiekować się tobą. Musisz, zatem liczyć na własne siły. Niełatwo ci będzie, ale pomogą dobrzy ludzie. Pamiętaj, żebyś i ty pomagał innym, kiedy będziesz to mógł już robić . Ten właśnie motyw będzie przewijał się w różnych fazach własnej egzystencji, potwierdzając jakże głęboki, humanistyczny jej sens, napełniany zaufaniem do drugiego, INNEGO człowieka.

Historia życia Czesława Kupisiewicza jest najlepszym dowodem wartości uczenia się, samokształcenia, sztuki kierowania własnym życiem i to w chwilach, w których niejeden już poddałby się, wycofał, stracił wiarę i nadzieję na wyjście z niezwykle trudnej sytuacji. W wieku 16 lat został skazany na niezwykle ciężką pracę fizyczną, upokarzające i brutalne warunki życia w obcym i wrogim mu środowisku, z przyszytym do klapy marynarki znaczkiem „P” (bezpaństwowca). Miał za sobą wieloletnie doświadczanie deficytu podstawowych dóbr egzystencjalnych, a więc życie w głodzie i chłodzie, w warunkach bycia ściganym i więzionym, szykanowanym i przesłuchiwanym.

Po II wojnie światowej Cz. Kupisiewicz powrócił do ukochanej Polski, by znowu, choć już w zupełnie innym wymiarze, doświadczać dylematów, które kłóciły się z jego pragnieniem wolności i narodowej tożsamości. Jak pisał: Z powiewem historii przeminęły jednak nie tylko moje odczucia, mój świat wewnętrzny, prywatny, własny. Przeminął także przedwojenny ustrój, wraz z nim – jak wówczas zaczynano już mówić i pisać – dawne stosunki społeczne i produkcyjne. Przeminęły rządy kapitalistów i obszarników, obszarników nastąpiły rządy „ludzi pracy”, chociaż ci nie zdawali sobie z tego na ogół sprawy, ani nie odczuwali widocznych korzyści. Przeminęło wprawdzie bezrobocie, którego tak bardzo obawiał się mój ojciec, ale za pracę płacono niewspółmiernie mało w stosunku do jej rzeczywistej wartości. Przeminęło poczucie narodowej niezależności, ale narastała potrzeba zaangażowania się w trudne dzieło odbudowy kraju, jak pompatycznie głoszono.

Okres narzucanego Polsce obcego jej tradycji i kulturze ustroju socjalistycznego wpisał się w kolejne, wielowymiarowe doświadczenia życiowe Profesora Czesława Kupisiewicza. Przede wszystkim był to dla niego osobiście czas nadrabiania zaległości we własnej edukacji, a związany z godzeniem pracy zawodowej w oświacie z kontynuowaniem kształcenia i samokształcenia. W wyniku intensywnej edukacji uzyskał najpierw małą maturę, następnie dużą maturę, by móc podjąć studia wyższe na Uniwersytecie Warszawskim.

Przypadek sprawił, że trafił do zawodu nauczycielskiego będąc doń podwójnie nieprzygotowanym, gdyż nie miał wówczas ani matury, ani kwalifikacji pedagogicznych. Na szczęście znalazł się pod skrzydłami utalentowanego pedagogicznie opiekuna, a praca nauczycielska wciągnęła go bez reszty, determinując ten właśnie kierunek rozwoju w jego życiu zawodowym.

Trzeba było wielkiego uporu, hartu i ambicji popartych własną aktywnością, by przejść drogę od: nauczyciela, wychowawcy, edukatora dorosłych w ramach kół samokształceniowych czy konferencji oświatowych, wizytatora Kuratorium Okręgu Szkolnego miasta stołecznego Warszawy, dyrektora Państwowego Ośrodka Szkolenia Zawodowego Budownictwa, a w nim Technikum Budowlanego dla Robotników Wysuniętych, doktoranta zaocznych studiów doktoranckich na Wydziale Filozoficzno-Społecznym Uniwersytetu Warszawskiego, adiunkta w Katedrze Dydaktyki u prof. Wincentego Okonia, wykładowcy w Studium Nauczycielskim na Stawkach, instruktora w warszawskim Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych czy wicedyrektora Instytutu Badań Pedagogicznych w Warszawie po samodzielnego pracownika naukowego Uniwersytetu Warszawskiego, którego najwyższą godnością akademicką było w tym okresie powierzenie mu funkcji prorektora macierzystego uniwersytetu i nadanie mu tytułu naukowego profesora nauk humanistycznych.

W okresie PRL Cz. Kupisiewicz był nie tylko czołowym profesorem pedagogiki, ale także wiceprzewodniczącym Komitetu Ekspertów do opracowania Raportu o Stanie Oświaty w PRL (1970-1973), którym kierował prof. Jan Szczepański, a tuż przed upadkiem tamtego ustroju został przewodniczącym Komitetu Ekspertów ds. Edukacji Narodowej, wydając znakomity - jakże, niestety, aktualny w swej diagnozie – opis stanu polskiej oświaty. Była to swoistego rodzaju Biała Księga polskiej oświaty, z której treści powinni skorzystać w nowych już warunkach ustrojowych kolejni ministrowie edukacji.

Swoją ścieżkę rozwoju naukowego Profesor rozpoczął dość późno w stosunku do rówieśników, ale za to w jakże charakterystycznym momencie, bo w tzw. wieku chrystusowym, co być może miało swoje szczególne znaczenie w obliczu potęgującej się w kolejnych fazach zdobywania stopni i tytułu naukowego - niezłomności Mędrca.

"Dobrego człowieka nie może spotykać nic złego: przeciwieństwa nie chodzą ze sobą w parze” – mawiał Seneka a Profesor Czesław Kupisiewicz potwierdza to w swoich autobiograficznych wspomnieniach. Przywołał w nich wydarzenia, które nie znajdują racjonalnego uzasadnienia, a przecież dowodzą tego, że wielokrotnie ocierał się o śmierć. Za każdym razem ocalenie własnego życia w dramatycznych czy wydawałoby się zdrowotnie beznadziejnych sytuacjach zawdzięczał nieustępliwemu hartowi ducha, a być może także temu, co dałoby się uzasadnić interwencją czy osłoną ze Opatrzności, Tego, co jest Tajemnicą naszego bytowania w świecie oraz przyzwoitych ludzi, przyjaciół.

Dowodzi to, jak potrzebne są w życiu każdego z nas szczęśliwe okoliczności, które współtworzone przez nas samych i przez innych ludzi, przez przyjazne czy - jak powiedziałaby Maria Montessori – odpowiednio przygotowane środowisko, pozwalają na kontynuowanie dzieł twórczego życia. To wszystko zapewne dodawało sił i nadziei Profesorowi, wzmacniało Jego poczucie sensu życia i wiary w drugiego człowieka, jeśli ten autentycznie zjawiał się na drodze Jego wielkiej podróży w świat wartości, kultury, nauki i oświaty jako sojusznik, przyjaciel czy merytorycznie krytyczny doradca.

Gdyby spojrzeć powierzchownie na pełnione przez profesora funkcje, odbywane po świecie podróże, organizowane spotkania czy konferencje (krajowe i zagraniczne), to można by Jemu ich pozazdrościć, ale jeśli spróbowalibyśmy chociaż w części pójść Jego śladem, to bardzo szybko by się okazało, że czegoś będzie nam brakować. Nie da się odłączyć działalności Profesora jako prorektora, dziekana czy członka rzeczywistego PAN od jego szeroko uprawianej twórczości naukowej, bo kiedy większość jego koleżanek czy kolegów pełniła równie zaszczytne funkcje i wyjeżdżała na Zachód, to jednak niektórzy bardziej interesowali się konsumpcją i wysokością diet, niż pochłanianiem „zakazanej” w kraju, a tam rozwijającej się wiedzy naukowej. Jeśli już nawiązywali kontakty z zagranicznymi naukowcami, to głównie po to, by czerpać z nich osobiste korzyści, a nie pozyskiwać ich dzieła naukowe do tłumaczenia na język polski czy do zapraszania ich na krajowe konferencje lub do ułatwiania wyjazdów stypendialnych młodym naukowcom.

Znajomość przez Profesora języków obcych niewątpliwie sprzyjała naukowej samorealizacji i akademickiemu zaangażowaniu, zapewniała mu dostęp do wielu najnowszych obcojęzycznych publikacji z nauk pedagogicznych. Wszystko to skutkowało obdarzaniem Go głębokim szacunkiem w świecie przez innych naukowców, gdzie był rozumiany i podziwiany jak partner do dyskusji. Jako ekspert UNESCO do spraw szkolnictwa wyższego współtworzył raport „Changements et innovations dans les institutions univerisaires” (Paryż, 1975).

Z dziejów teorii i praktyki wychowaniaProfesor Czesław Kupisiewicz pełnił funkcję prorektora Uniwersytetu Warszawskiego, należał do grona młodych docentów, jednych z najmłodszych w Polsce profesorów, ale i doświadczał z różnych zapewne powodów zawistnych komentarzy w swoim środowisku. Niektórzy uważali, że robi karierę, choć – jak sam słusznie przyznaje - kto wielbi naukę, to kultywuje ją dla niej samej, bezinteresownie.

Dowodów przemawiających za takim właśnie stanowiskiem znajdziemy w całej twórczości naukowej Profesora znacznie więcej. Wypromował On wielu znakomitych pedagogów, samodzielnych pracowników nauki, których dzisiaj może postrzegać i oceniać pod kątem tego, czy tak jak On są wymagający wobec swoich uczniów, czy oczekują większej pracy od tych, w których jest większa nadzieja. Ze strony jednych uczniów spotykały Profesora radości i satysfakcja z rozwijającej się a odrębnej naukowo kontynuacji jego naukowego warsztatu, a ze strony innych doznawał rozczarowania, a nawet przykrości.

Od samego początku swojego życia i działalności Profesor Czesław Kupisiewicz odznaczał się nieprzeciętnością, a z biegiem lat własnej profesjonalizacji jego działalność odsłaniała kolejne wymiary osobistego geniuszu. Dzisiaj mało kto wie, że jest Autorem dwóch patentów na: „Przyrząd do demonstrowania jednokładności figur” oraz „Przyrząd do demonstrowania twierdzenia Talesa”. Pedagogika polska ma wielkie szczęście do tak wybitnej postaci, której talent i niezwykła pracowitość owocują wyjątkowymi dziełami. Kto dzisiaj wydaje po trzech, siedmiu latach pracy na uczelni rozprawę naukową, która nie traci na swojej aktualności po ćwierć- czy półwieczu obecności na wydawniczym i akademickim rynku? Tymczasem tak jest w przypadku niemalże każdej książki naukowej wydanej przez Profesora.

Dziękuję Profesorowi za obdarzanie naszego środowiska ponadczasowymi wartościami, sztuką tworzenia pedagogiki na najwyższym poziomie, za zobowiązywanie nas do koniecznej w tej profesji i misji współodpowiedzialności za reformy edukacyjne, w tym za zdolność i kryteria prowadzenia racjonalnej krytyki rządzących, kiedy popełniają ewidentne błędy.

Niech spoczywa w spokoju. Część z grona Jego Uczniów nie da spokoju jego twórczości naukowej, która wymaga ustawicznej rekonstrukcji, analiz, pogłębień, a także prowadzenia z jej przesłankami dyskusji i kontynuowania Jego dzieła w nowym wymiarze globalnego świata.

blog prof. Bogusława Śliwerskiego
źródło: http://sliwerski-pedagog.blogspot.com/

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Autor

Kupisiewicz Czesław

ISBN druk

978-83-7587-898-1

ISBN e-book

978-83-7587-983-4

Objętość

322 stron

Wydanie

I, 2012

Format

A5 (145x208)

Oprawamiękka ze skrzydełkami, klejona, fola matowa

Wprowadzenie do serii Pedagogika Nauce i Praktyce

Wstęp

STAROŻYTNOŚĆ

Rozdział 1 Instytucje, koncepcje i myśli o wychowaniu w starożytnej Grecji

Rozdział 2 Teoria i praktyka wy chowania w starożytnym Rzymie

ŚREDNIOWIECZE

Rozdział 3 Wychowanie we wczesnym średniowieczu

Rozdział 4 Wychowanie między późnym średniowieczem a renesansem

RENESANS (ODRODZENIE)

Rozdział 5 Renesansowe koncepcje pedagogiczne

Rozdział 6 Reformacja i kontrreformacja a wychowanie

MIĘDZY RENESANSEM A OŚWIECENIEM

Rozdział 7 Narodziny i rozwój realistycznych nurtów w wychowaniu

OŚWIECENIE

Rozdział 8 Zachodnioeuropejskie wersje oświecenia i ich znaczenie dla teorii i praktyki wychowania

Rozdział 9 Oświecenie w Polsce

U PROGU CZASÓW WSPÓŁCZESNYCH

Rozdział 10 Teoria i praktyka wy chowania u progu czasów współczesnych

Rozdział 11 Natywizm i związane z nim kierunki pedagogiczne

Rozdział 12 Edukacyjne koncepcje Nowe go Wychowania

Rozdział 13 Socjologiczne nurty w teorii i praktyce wy chowania.

Rozdział 14 Pedagogika kultury, pedagogika religijna oraz pedagogiczne koncepcje Karola Marksa i Fryderyka Engelsa

CZASY WSPÓŁCZESNE

Rozdział 15 Wybrane nurty pedagogiczne oraz ich znaczenie dla teorii i praktyki wy chowania

PIERWSZE DEKADY TERAŹNIEJSZOŚCI

Rozdział 16 Edukacyjny bilans XX i pierwszej dekady XXI wieku

Zakończenie

Bibliografia

Indeks rzeczowy

Indeks osób

Od dawna mówi się również u nas o kryzysie na rynku podręczników akademickich. Oględnie mówiąc są nieciekawe, pisane "ciężkim" naukowym językiem, niedostosowane do potrzeb akademickiego nauczania.

Podręcznik akademicki zatytułowany "Z dziejów teorii i praktyki wychowania" autorstwa prof. Czesława Kupisiewicza opublikowany przez krakowską oficyną naukową zdecydowanie przeczy takim opiniom.

Kupisiewicz w sposób syntetyczny zebrał w nim wiedzę dotyczącą przemian i ewolucji wiedzy dotyczącej edukacji, wychowania a także kształtowania się teorii i praktyki pedagogicznej.

Nawiązuje w planie swojej pracy do kanonicznego już wzoru jakim było opracowanie przez prof. Tatarkiewicza syntetycznej historii filozofii a potem historii estetyki. Szczególnie zwięzłe ujęcia dokonań poszczególnych przedstawicieli historycznej myśli pedagogicznej wydają się z jednej strony łączyć w sobie encyklopedyczną precyzję, z drugiej zachęcają czytelników do samodzielnego pogłębienia swojej wiedzy. Myślę, że to przesłanie Kupisiewicza będące zachętą do samokształcenia leżało u podstaw powstania tej książki. Jasność wywodu uzupełnia świetna redakcja typograficzna. Od wyróżnień poszczególnych okresów pedagogicznej wiedzy historycznej, wytłuszczenia ważnych definicji w tekście, po układ materiału, który autor sugeruje pogłębić we własnym zakresie.

Całkowicie przychylam się do zdania recenzentów naukowych tej edycji prof. dr hab. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej i prof. Karola Poznańskiego, że jest to dzieło unikalne na polskim rynku podręczników akademickich. Gdyż dzięki interdyscyplinarnemu podejściu, książka ta może być pomocna nie tylko pedagogom, historykom wychowania lecz także psychologom, socjologom i filozofom. Skorzystają z niej oprócz studentów - nauczyciele akademiccy. Klarowny układ materiału sprzyja dydaktyce, a wiele pomocniczych podpunktów wytłuszczonych specjalnym oznakowaniem, sprawie wrażenie gotowych już konspektów.

Na niespełna trzystu stronach udało się Kupisiewiczowi zebrać, usystematyzować, zhierarchizować najważniejsze myśli, teorie czy szkoły dotyczące wychowania. Znakomicie zrealizował w swojej pracy założenia autorskiej serii" "Pedagogika nauce i praktyce", której inicjatorem jest prof. dr hab. Bogusław Śliwerski.

Polecam z czystym sumieniem tym studentom, którzy szukają w zwięzłej wypowiedzi naukowej skondensowanego abstraktu, a także tym, którzy podążając tym tropem zechcą rozwinąć własne przemyślenia na ten temat.

Redakcja Portalu Księgarskiego będzie sekundować temu projektowi, gdyż w swoich założeniach spełnia wymogi nowoczesnego przekazu wiedzy służąc nie tylko nauce ale i akademickiej dydaktyce. Takie właśnie połączenie tych dwóch funkcji wydaje się być ze wszech miar nowatorskie a zarazem i praktyczne.

Gabriel Leonard Kamiński
źródło: http://www.ksiazka.net.pl/


„Kompozycja książki profesora Czesława Kupisiewicza, dobór treści i niebywale elegancki w swojej prostocie sposób prezentowania koncepcji wychowania sprawi, że sięgną po nią głównie nauczyciele akademiccy. Ponieważ koncepcje wychowania rzadko są analizowane w publikacjach pedagogicznych, książkę tę przeczytają zapewne nie tylko pedagodzy, lecz także psycholodzy, socjolodzy i filozofowie”.

Z recenzji prof. dr hab. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej


„Podręcznik ten nacechowany jest świeżością i oryginalnością ujęcia. To niezwykle interesująca próba syntetycznego ukazania głównych przejawów i przemian, jakie od starożytności aż do pierwszych lat naszego stulecia zachodziły w myśli pedagogicznej i praktyce wychowania”.

Z recenzji prof. dr. hab. Karola Poznańskiego


Czesław Kupisiewicz: „Z dziejów teorii i praktyki wychowania. Podręcznik akademicki”

Gdy sięgnęłam po tę publikację, wróciły wspomnienia z moich czasów studenckich, gdy zarywałam noce nad podręcznikami, które rzadko łączyły rzetelność wiedzy z jej umiejętnym przekazem, zachęcającym czytelnika do czerpania przyjemności z samej lektury. polecamy

Ten podręcznik zaskoczył mnie bardzo pozytywnie – Czesław Kupisiewicz potrafi zaciekawić, a prezentowane tu treści są ujęte w sposób atrakcyjny dla odbiorcy. Atutem tej książki jest również chronologiczny układ omawianych zagadnień. Profesor Kupisiewicz omawia więc koncepcje wychowania obowiązujące w starożytności, średniowieczu, renesansie, oświeceniu i u progu czasów nam współczesnych, datującego się od XIX wieku. Szczepowo prezentuje tu poszczególne kierunki pedagogiczne, teorie i praktyki wychowania w poszczególnych epokach, a więc jej zmienność i ewolucję w czasie. Dowiadujemy się m.in., że w starożytności Rzymie ciekawe poglądy na temat wychowania głosili m.in. Cyceron i Katon, a w renesansie wypowiadali się na ten temat m.in. Michel de Montaigne oraz Andrzej Frycz Modrzewski.

Wiedza jest tu prezentowana w nowoczesny sposób, z graficznym wyodrębnieniem najważniejszych treści i kończącym każdy rozdział słownikiem najważniejszych terminów. Wszystko to sprawia, że łatwiej zapamiętujemy ważne informacje i możemy je później szybko zlokalizować w tekście. Znakomitym uzupełnieniem jest bibliografia, odsyłająca do innych publikacji z tego zakresu oraz indeks rzeczowy, ułatwiający odnalezienie konkretnych treści i pojęć w podręczniku.

Elegancka, stonowana oprawa graficzna podręcznika sprzyja naukowej refleksji i skupieniu podczas lektury. Otrzymujemy więc publikację dostosowaną do możliwości percepcyjnych i sposobu uczenia się młodego pokolenia. Poza tym ten podręcznik jest cenny dla innych naukowców z dziedziny pedagogiki, filozofii czy socjologii.

Polecam tę publikację także nauczycielom – praktykom wychowania, którzy zapewne zechcą zgłębić i usystematyzować teoretyczne podstawy swej misji.

Aneta M.
źródło: http://urodaizdrowie.pl/%E2%80%9Ez-dziejow-teorii-i-praktyki-wychowania-podrecznik-akademicki%E2%80%9D-recenzja

Zobacz także

Polecane tytuły ( 8 inne tytuły w tej samej kategorii )

Nowa rejestracja konta

Posiadasz już konto?
Zaloguj się zamiast tego Lub Zresetuj hasło